Bob Parr is niet meer de superheld die hij ooit geweest is. Sinds hij zijn superheldenwerk neer heeft moeten leggen, hangt er een flinke pens over z'n broek heen en leeft zijn leventje op een voor hem té rustige manier. Hij hoeft dan ook niet lang na te denken als hij door een geheime organisatie benaderd wordt en terug in actie wordt gevraagd. Het knalrode 'Mr Incredible'-pak wordt als de sodemieter uit de kast getrokken en hoewel hij de gesp haast niet dicht krijgt, is hij helemaal klaar voor een nieuw avontuur. Samen met zijn vrouw en kinderen, die ieder ook over speciale krachten bezitten, gaan ze achter “Syndrome”, de grote, boze slechterik uit het stuk aan.
The Incredibles laat ons, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Shrek 2, steeds maar met één persoon op pad gaan. Ieder personage is aan z'n eigen level gelinkt, wat de gameplay erg straight-forward maakt. Mr Incredible is de sterke man van het gezelschap en krijgt in zijn levels met name een golf tegenstanders die aan mootjes gehakt moeten worden, terwijl Elastigirl met haar uitrekkende armen vooral met puzzelachtige elementen te maken krijgt. Dashiell, het zoontje, kan zo'n 150 kilometer per uur rennen en moet van A naar B geloodst worden, terwijl je met Violet, het dochtertje, wat meer stealth-achtige gameplay voor je kiezen krijgt. De karakters wi elen elkaar om het level af, waardoor je niet in slap gesukkeld wordt door telkens weer dezelfde stijl gameplay voor je neus geschoven te krijgen.
De hoeveelheid aandacht die aan de verschillende gameplaystijlen geschonken is echter bezwaarlijk. Het spel bestaat voor 90% uit het zogenaamde 'trial & error'-systeem, wat je in dit spel erg letterlijk moet nemen. De levels zijn in enorm kleine stukjes opgedeeld en sommige gedeeltes eisen een werkelijk onmenselijke timing om gepa eerd te kunnen worden. Zo komt het voor dat je een fragment van in totaal mi chien 20 seconden wel 10 á 15 keer over moet spelen, omdat het op de meest onlogische manier in elkaar gezet is. Wanneer je dan uiteindelijk het level toch uitspeelt en een tijd van '15 minuten' ziet staan, had je het level zonder deze talloze fouten ook in drie minuten uit kunnen spelen. In totaal kent het spel mi chien een uur of vier echte gameplay, wat voor de gemiddelde gamer zal resulteren in een speeltijd van zeven á acht uur. Aan de korte kant dus.
Is het dan alleen maar negatief geouwehoer dat de klok slaat? Nee, absoluut niet. The Incredibles is helemaal geen slechte game en is op z'n tijd ook best vermakend. Hoewel de camera soms in de weg zit, rennen, springen en klauteren de personages vloeiend door de levels heen en is de spelwereld geïnspireerd vormgegeven. De personages zelf zien er gedetailleerd uit en komen overeen met hun filmklonen. De kwaliteit van de graphics in het algemeen is niet speciaal, al kent het spel bijzonder spectaculaire ontploffingen, waarbij op een prachtige manier de boel de hens in vliegt en de objecten langs je oren suizen.
Je oren komen sowieso niets te kort in het spel. De soundtrack van de film is gedeeltelijk overgenomen en ligt goed in het gehoor, wat eveneens geldt voor de stemmen van de personages. Deze zijn allen rechtstreeks uit de film gehaald en daardoor ook van hoge kwaliteit. Samuel L. Jackson is zelfs nog een keer de studio ingedoken om de hints en tips die je tijdens het spelen krijgt, op te nemen.
The Incredibles is voor de fans van de film een leuke toevoeging aan de franchise, maar ook niet meer dan dat. Het spel doet niet heel veel fout, maar ook niet heel veel goed. De verschillende karakters komen leuk uit de verf, maar schieten qua gameplay te kort om het spel echt lang boeiend te houden. Daarnaast moet je tegen de enorme “trial & error”-gameplay kunnen om het spel te waarderen. Ook de speelduur van het spel werkt niet echt mee en zorgt ervoor dat je na een uur of zeven het spel weer aan de kant legt voor een volgend avontuur. Alleen voor de echte fans dus.
Gameplay: 5,5Graphics: 7,0Geluid: 7,0Totaal: 5,8