We lopen nog niet echt warm voor de lightgun-shooters op de Wii. Een zesje hier en een zesje daar voor Ghost Squad en Link's Cro bow Training. Ook Sega wist ons nauwelijks te verra en met House of the Dead 2 & 3 Return. Maar wie zit er nou te wachten op overzettingen van dergelijke oude games? Gelukkig lijkt Sega dat ook te beseffen en ze brengen nu dan ook een geheel nieuwe House of the Dead-game uit op de Wii. Dat betekent dus een vooraf bepaald pad afleggen en alle zombies die je in je vizier krijgt kapot schieten.
Overkill is een persiflage op de grindhouse-film. Deze films werden vroeger als paar achter elkaar gedraaid in de bioscopen en hadden verschrikkelijke acteerprestaties, slechte special effects en een chronisch tekort aan plot en sterk dialoog. Maar één ding hadden ze wel: gruwelijk geweld en bloed. Juist dat is wat deze films zo leuk maakte. Overkill probeert ditzelfde kunstje te flikken. Aangezien je binnen een paar minuten met een enorme grijns op je gezicht voor de televisie zit, is die mi ie helemaal geslaagd.
Dat de Wii beperkte grafische kwaliteiten bezit vergeleken met de concurrentie, dat is ons allen nu wel duidelijk. Sega werkt hier echter op een slimme en originele manier omheen door de middelmatige graphics onderdeel te laten lijken van het grindhouse-aspect. Het maakt niet uit dat een auto op een blok beton of een mobiele telefoon op een baksteen lijkt: het hoort er allemaal bij. Daarnaast zorgen de vele details, zoals strepen door het scherm en grappige beelden tijdens het laden en in de menu's, er voor dat het geheel nog netjes afgewerkt voelt ook.
Datzelfde kan gezegd worden van het geluid in de game. De ingesproken dialoog is tenenkrommend, maar dat is nu net de bedoeling. Er zitten vele grappen in die niet bij iedereen in de smaak zullen vallen, maar daarom helemaal in de game thuis horen en de gesprekken tu en de twee hoofdpersonages gaan soms over zulke uiteenlopende onderwerpen dat je denkt dat je naar een film van Quentin Tarantino zit te kijken. Bedenk dat het introfilmpje bestaat uit een filmpje van een halfnaakte paaldanseres die een show voor je opvoert, en je begrijpt dat de term tact niet in het woordenboek van Overkill voorkomt. Ook de muziek is dik in orde. Er zit een goede selectie van verschillende gitaar- en disco-tunes in de game en het past allemaal perfect bij de hele ervaring.Als we puur naar de gameplay kijken kunnen we niet anders concluderen dan dat Overkill een solide Wii-shooter is, maar niet de ultieme lightgun-shooter. Zoals alle titels uit dit genre op de Wii, mik je op de sensorbalk en niet op de televisie, wat gewoon doodzonde is. De ervaring van een lightgun-shooter draait juist om het mikken op je beeldscherm. Heb je dit niet ervaren in de arcade, dan herken je het mi chien wel van dat goede oude Duck Hunt. Het lijkt er op dat dit niet mogelijk is met de Wiimote en we kunnen dit de ontwikkelaars dan ook moeilijk aanrekenen, maar een probleem blijft het wel.
Uitstekend is dat elk level echt een eigen thema draagt. Je bezoekt onder andere een kermis, een rijdende trein en natuurlijk een standaard landhuis. De vijanden worden ook aangepast aan het thema, zo schiet je al snel zombie-clowns en zombie-zusters naar het hiernamaals. Het verandert niets aan de gameplay, maar het oog wil ook wat. Elk level eindigt met een andere eindbaas. In de eerste paar levels komen die nog origineel over, maar na een paar keer besef je dat ze telkens ongeveer hetzelfde kunstje toepa en.
Er zitten genoeg elementen in Overkill die de gameplay net dat beetje intere anter maken. Zo bouw je een combo op zolang je altijd raak schiet en niet geraakt wordt, wat de score die je krijgt verhoogt. Ook krijg je aan het eind van elk level een som geld (de hoeveelheid wordt bepaald door je score) waarmee je betere wapens kunt komen. Daarnaast liggen in elk level verschillende items die je op kunt rapen, van handgranaten tot een slowmotion-item zodat je in alle rust de vele zombies op je scherm door het hoofd kunt schieten. Ook kun je door de Wiimote naar de rand van het scherm te wijzen de camera een beetje draaien om zo items of vijanden die je hebt gemist alsnog mee te pakken. In de praktijk gebruik je dit echter niet zo vaak, vooral omdat je het haast niet nodig hebt.
Er zijn in totaal zeven uitgebreide levels die elk ongeveer een kwartier van je tijd kosten. Hoewel het bij een game uit dit genre een dooddoener is om te klagen over de lengte, blijft het zonde dat voor een game waar je de volledige prijs voor betaalt, de hoofdgame binnen twee uur uit te spelen valt. Als je gaat vergelijken met andere lightgun-shooters, steekt Overkill er wel goed bij af. De meeste games uit dit genre zijn namelijk nog korter.
Daarnaast is wel geprobeerd de speelduur na het uitspelen te verlengen. Er zitten een drietal minigames in Overkill die je met drie andere spelers kunt spelen, maar dit zorgt enkel voor een paar minuten extra vermaak. Natuurlijk kun je de game zelf ook met een vriend of vriendin thuis op de bank spelen. Bij het uitspelen van de game krijg je ook de optie om een director's cut van de game te spelen. Je doorloopt de game nogmaals, maar de moeilijkheidsgraad ligt nu aanzienlijk hoger en er zitten ook nog eens want nieuwe secties in. Voor lightgun-puristen die gewend zijn drie levels keer op keer opnieuw te spelen, is Overkill dus een aanzienlijke traktatie.