De beste film aller tijden in gamevorm gieten vergt lef, heel veel lef. Electronic Arts durfde het aan en haalde de rechten op The Godfather in huis. Het was geen verra ing dat de meeste mensen hier aanvankelijk sceptisch tegenover stonden. Immers, een sfeervolle, op karakters drijvende film als The Godfather leent zich niet voor een game; en zeker niet wanneer mainstream powerhouse EA de conversie in handen heeft. Maar hebben de sceptici gelijk gekregen?

Waarschuwing: voor mensen die de film The Godfather niet gezien hebben, bevat deze review enkele spoilers. Ken je de film niet, dan moet je die vooral eerst kijken voordat je aan het spel begint.

Electronic Arts heeft de wijze besli ing genomen om je met The Godfather niet in de schoenen van één van de personages uit de film te schuiven. In plaats daarvan ben je één van de mannetjes die voor de Corleone's diverse zaakjes op moet knappen, waarvan een aantal duidelijke verwijzingen naar de film bevatten. Zo zul je het paardenhoofd in het bed van de filmmagnaat mogen leggen, een wapen op het toilet in het restaurant mogen verstoppen en de executies uit de 'baptism and murder'-scène voor je rekening mogen nemen.

Het personage dat je speelt mag je zelf ontwerpen. Met een systeem vergelijkbaar met de Fight Night reeks bepaal je tot in detail de vorm van het gezicht, het kapsel en de kleding van de hoofdrolspeler, zolang het maar een mannetje met Italiaanse uiterlijke kenmerken is. Aanvankelijk staan er maar een paar setjes kleding tot je beschikking, maar zodra je wat cash hebt kun je je uitdo en met hoeden, zonnebrillen en dure maatpakken. Helaas voegt de customization niet heel veel toe aan het eigenlijke spel en het zorgt er ook voor dat je personage een beetje een grijze muis blijft. Hij heeft immers geen naam en kan zodoende niet door andere personages besproken worden. Je wordt simpelweg aangesproken met 'the kid', of dingen in die trant.

Grand Theft VroegahDe spelopbouw van The Godfather is sterk vergelijkbaar met die in Grand Theft Auto, met het grote verschil dat er per keer maar één mi ie tot je beschikking staat die het verhaal verder helpt. Wel zijn er daarnaast genoeg submi ies die je extra respect bezorgen en geld in het laatje brengen. Belangrijk hierbij zijn de winkels en rackets die je over kunt nemen en die je vervolgens op regelmatige basis inkomen bezorgen (meer hierover lees je in dit artikel).

De mi ies zijn meestal zijdelings gerelateerd aan het verhaal uit de film, waardoor je ook regelmatig in scènes uit de film verzeild raakt. Helaas zijn er ook hele gebeurteni en uit de film die in de game niet of nauwelijks aan bod komen, maar die eigenlijk in latere mi ies wel een rol spelen. Zo kom je belangrijke gebeurteni en, zoals de dood van 'The Don', alleen in de tekst op het laadscherm voor de mi ie te weten.

Schijnbare vrijheid

The Godfather situeert zich in het New York van de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw. De stad is vrij toegankelijk en van een aanzienlijke omvang, met bekende wijken als Brooklyn, Little Italy en Hell's Kitchen om in rond te toeren. Helaas is de opbouw van de stad duidelijk ontworpen met de technische beperkingen van met name de PS2 in het achterhoofd. De verschillende wijken worden namelijk met elkaar verboden met slechts één of enkele lange wegen, waardoor het spel rustig de tijd heeft de nieuwe wijk in te laden.

Naast de wegen staan hoge, ondoordringbare muren van gebouwen. Hierdoor kun je eigenlijk nooit ver kijken, behalve in de lengterichting van de straat waar je op rijdt. Je hebt zelden een mooi uitzicht op de stad, want zelfs de waterkant van de rivier die door de stad loopt, is nooit te bereiken. Waar je in Grand Theft Auto en Mafia lekker door tuintjes van huizen kunt lopen en over gebouwen heen kunt kijken, vind je in The Godfather niets van dit alles. Van een grote firma als EA zou je verwachten dat ze wat meer programmeertalent in huis hadden om dit i ue op een wat minder doorzichtige manier te tackelen. Voor een game met een gigantisch budget en een enorm ontwikkelteam zoals The Godfather, bevat het spel bijzonder veel afwerkingfoutjes. Soms zie je voertuigen en mensen bijvoorbeeld enkele meters van je af uit het niets verschijnen. Vooral bij vijandig gezinde personen is dit erg vervelend. Ook erg vreemd is het feit dat het buiten weer licht wordt, wanneer je 's nachts een gebouw binnen gaat. Binnen in gebouwen ziet het er altijd hetzelfde uit, ongeacht of het buiten nu licht is of niet. Een ander nachtelijk foutje: wanneer je je personage uitdost met een licht overhemd, wordt hij ’s nachts omgeven door een blauwe gloed.

Naast deze grafische foutjes kent ook de AI wat mankementjes. Neutraal verkeer wijkt plotseling uit waardoor je niets anders kunt dan er tegenop botsen en voetgangers springen al aan de kant wanneer je op een sukkeldrafje langs ze op rijdt. De vijandig gezinde AI is nog wel redelijk snugger en maakt aardig gebruik van de omgeving, al komen ze soms ook met bosjes op je af gerend om zich stuk voor stuk neer te laten maaien. De AI van de personages die aan je zijde meevechten is echter wel bedroevend. Ze schieten nog geen deuk in een pakje boter en blokkeren vooral vaak je doorgang.

Audiovisueel

Grafisch is The Godfather geen schoonheid. Nu ligt de lat qua graphics voor games in een ‘volledig vrije stad’ natuurlijk iets lager dan normaal, maar zelfs dan weet The Godfather niet echt indruk te maken. Dit ondanks de vele kunstgrepen die EA in de opbouw van de stad heeft verwerkt, om vooral de zichtwijdte tot een minimum te beperken. De gebruikte textures zijn gedetailleerd, maar wel enorm repetitief. Daarbij komt dat gebouwen vooral vierkante dozen met textures zijn, extra details zijn nauwelijks toegevoegd.

Ook de binnenlocaties zijn vrij kaal en buitengewoon ruim opgezet. Zelfs een slaapkamer is een gigantisch vertrek met in het midden een klein bedje. Het is het wel een pluspunt dat je niet hoeft te laden bij het betreden van de gebouwen. Redelijk storend is ook dat alle auto’s in The Godfather met geblindeerde ruiten rondrijden, iets wat toch duidelijk een uitvinding is van ná die periode. Wat op grafisch vlak wel stand houdt zijn de personages, die vooral in het gezicht erg veel detail herbergen. Normaliter stoor ik me niet zo aan de graphics, maar in The Godfather doen ze soms niet iets te veel afbreuk aan de juist zo cruciale sfeer.

Het geluid is gelukkig wel in orde. De stemmen zijn, op die van Michael Corleone na, vertolkt door de acteurs uit de film en die leveren aardig werk. Ook wijlen Marlon Brando heeft zijn stem aan het spel verleend, al is het enigszins onduidelijk hoeveel daarvan in het uiteindelijke spel is beland. Het resultaat klinkt echter wél als de Brando zoals die klinkt in de Godfather films. De welbekende muziek van The Godfather is ook in het spel veelvuldig aanwezig, al is de variatie in de muziek mi chien iets te beperkt waardoor zelfs een briljant muziekstuk als de introtune van The Godfather, op een gegeven moment wat begint te vervelen.

Conclusie

EA heeft met The Godfather flink wat risico genomen door één van de meest hoogaangeschreven filmreeksen een spelvariant te gunnen. Het resultaat is niet desastreus, maar laat op het gebied van sfeer en afwerking nog aardig wat te wensen over. Het spel is weliswaar leuk en onderhoudend, maar dompelt je niet onder in de jaren 40 zoals de film en ook de game Mafia, dat wel deden.

Ergens denken we dat The Godfather baat had gehad bij een wat meer gefocuste aanpak. In plaats van uit te pakken met speleigenschappen als het maken van je eigen personage, het verdienen van vaardigheidspunten en het overnemen van rackets, had EA beter zijn energie gestoken in het uitwerken van het eigenlijke verhaal, de mi ies en de sfeer. Het spel probeert nu te veel GTA te zijn, terwijl de aanpak van Mafia beter bij de licentie zou pa en. Want The Godfather mag dan The Godfather heten, Mafia blijft altijd nog The Godfather onder de videogames.