The Godfather II | Gamer.nl

Na eerdere trailers deze week is er een derde trailer van No Man's Sky uitgebracht.

Licentiegames hebben een slechte naam en ergens is dat vreemd. Een stevige licentie zorgt er immers voor dat je kunt beschikken over een uitgewerkt universum met intere ante personages en een boeiend plot. Maar des te vaker worden licenties gebruikt vanwege hun naamsbekendheid en de verkoopsimpuls die dat met zich meebrengt. Het materiaal dat de licentie biedt komt op de tweede plaats. Wanneer je een licentie neemt omdat het materiaal je inspireert, dan komt de game als vanzelf. Neem je een licentie om de naamsbekendheid, dan is het nog een hele klus er een pa end spel bij te verzinnen. EA heeft daar ongetwijfeld lang mee geworsteld, maar durft in The Godfather II in ieder geval origineel uit de hoek te komen.

In The Godfather II speel je Dominic, een maffialid die na de dood van zijn baas Aldo de 'Don' mag worden van zijn eigen maffiafamilie binnen de Corleones. Je begint bescheiden met één rekruut maar zult gedurende het spel steeds meer manschappen aan je zijde krijgen. Je breidt je imperium verder uit door rackets, zaakjes, van andere maffiafamilies over te nemen.

The Godfather II laat je vrij om je eigen plan te trekken en de rackets over te nemen die jou intere ant lijken. Door alle rackets over te nemen van een bepaald type, behaal je strategische voordelen, zoals kogelvrije vesten, bepantserde auto's of explosieve kogels. Soms is het intere anter om de tegenstander juist op zijn zwakke plekken aan te vallen. Zonder al teveel moeite neem je een slecht bewaakte zaak over en schrijf je dagelijks een leuk extra bedrag op je rekening.

Tegelijk probeert The Godfather II ook een lineair verhaal te vertellen, waarin uiteraard de nodige links worden gelegd met de films en waarin personages als Michael en Fredo Corleone en Tom Hagen hun opwachting maken. Om te zorgen dat je imperiumdrift enigszins gelijk opgaat met je positie in het verhaal, worden nieuwe locaties als net nieuwe rackets vrijgespeeld door verhaalmi ies te voltooien. Ook zorgt het verhaal ervoor dat je je familie verder uit mag breiden. Andersom moet je soms aan je imperium werken voordat je verder kunt met het verhaal. Op deze manier blijven beiden aardig in balans, al is het verhaal verhoudingsgewijs wat dunnetjes en behelzen veel 'mi ies' in het verhaal niet veel meer dan het praten met verschillende personages waarna je weer verder mag.

De hoofdbrok van het spel is toch wel het naar eigen inzicht uitbreiden van je imperium. Dit doe je vanuit 'The Don's View', een driedimensionale overzichtskaart waarop alle rackets en andere intere ante locaties zijn aangegeven. De insteek van het spel is dat je eerst met kleinere mi ies de vijand moet verzwakken, zodat je daarna de grotere mi ies aan kunt pakken. Zo kun je door gunsten te verlenen aan mensen op straat, de locatie te weten komen van leden van andere maffiafamilies. Door ze daar op de juiste manier uit de weg te ruimen, wordt de familie verzwakt en kun je later makkelijker hun compound, het hoofdkwartier, overnemen.

Helaas werkt deze insteek niet helemaal zoals beoogd. The Godfather II is namelijk niet heel moeilijk, waardoor je ook zonder eerst de familie uit te dunnen, makkelijk hun compound in kunt lijven. Rackets overnemen moet je sowieso om toegang te krijgen tot hun compound en de voordelen die dat met zich meebrengt, zijn meer dan voldoende. Eerst een gunst doen én daarna nog eigenhandig het maffialid op de juiste manier omleggen, is veel omslachtiger dan die paar extra vijanden omleggen die in het compound rondlopen.

Uiteindelijk zul je vooral bezig zijn met rackets overnemen. Dit verloopt eigenlijk altijd hetzelfde. Je gaat een gebouw binnen, schiet alle bewakers af en martelt vervolgens de eigenaar totdat deze smeekt om genade. Je kunt een drietal rekruten meenemen met elk hun eigen specialiteiten. Die specialiteiten zijn zelden noodzakelijk, maar maken het overnemen van rackets wel makkelijker. Zo kun je vaak alleen met de specialiteiten via een zijdeur naar binnen, waardoor je direct bij de eigenaar bent en je de moeite kunt besparen om alle bewakers om te leggen. Je hoeft overigens niet altijd zelf aanwezig te zijn, je kunt ook een aantal van je rekruten zelfstandig op pad sturen om rackets over te nemen. Dit is vooral handig bij de wat zwakkere rackets waar je zelf je tijd niet meer aan wilt spenderen.

Het overnemen van rackets wordt al vrij snel repetitief. Je doet eigenlijk steeds hetzelfde en de gebouwen lijken vaak ook nog enorm op elkaar. Het schieten werkt aardig, maar geeft bij lange na niet de voldoening van de betere shooters. Alles voelt niet echt solide en je wapens mi en de impact die je zou verwachten. Het interieur van een restaurant overhoop schieten had zo leuk kunnen zijn, maar mist in The Godfather elke dynamiek. Je wapenarsenaal heeft nochtans genoeg potentieel, met een machinegeweer, shotgun, pistool, biljartkeu, wurgkoord, dynamiet en molotovcocktails. Een dekking- en lock-systeem maken het daarbij prima speelbaar, maar ook iets te makkelijk. De intelligentie van de vijanden is minimaal. Ze lopen één voor één door de deuropening en je maait ze stuk voor stuk neer. Ze flanken of uitroken is niet nodig: gewoon even wachten en kiekeboe!

Op technisch vlak stelt The Godfather het meest teleur. Grafisch doet het spel denken aan een opgepoetste PlayStation 2-titel zoals die in de begindagen van de Xbox 360 nog verschenen. De omgevingen zijn kaal, de textures hebben weinig detail en de belichting is mat en onrealistisch. Nooit heb je het gevoel in de stralende zon te staan, maar net zo min begeef je je ooit in het holst van de nacht. Maar het is vooral de sfeer die ontbreekt, de sepiatinten die The Godfather kenmerken zijn afwezig, van art direction is nauwelijks sprake. Een visueel gedateerd allegaartje.

De spelwereld is daarbij erg klein en omvat praktisch alleen de rackets zelf, met nauwelijks gewone gebouwen of bezienswaardigheden ertu en. Om nog enigszins het idee te geven van een grote wereld, zitten er onzinnig veel bruggen en viaducten in het spel, die het navigeren door het kleine wereldje nog lastiger maken dan je zou verwachten. Er is nauwelijks verkeer en wat er rijdt lijkt eerder vlak boven de weg te zweven. Het verkeer weet nauwelijks in te spelen op jouw acties. Wanneer je tegen een auto opbotst, zal deze daar gewoon blijven staan. En hoe hard je er ook tegen op beukt, hij wil niet aan de kant.

Ook in de multiplayermodus laat The Godfather II te wensen over. The Don's View biedt het potentieel voor een geweldige multiplayer, waarin vier spelers in een stad proberen elkaars rackets over te nemen met hun familie, maar iets dergelijks zit helaas niet in het spel. Wat overblijft is een veredelde deathmatch met wat gekunstelde verbanden met je singleplayerprestaties. Zo speel je als één van de leden van je singleplayerfamilie en kun je ervaringspunten verdienen waarmee ze hun wapenvaardigheden verbeteren. Ook kun je in de multiplayer geld verdienen voor de singleplayer, maar aan geld heb je nauwelijks gebrek in The Godfather II.

Los van dit alles heeft The Godfather II met zijn licentie nog maar weinig te maken. Waar de The Godfather-films zich kenmerken door de goede dialogen, sterk uitgewerkte personages en bijzondere sfeer, vinden we in deze game niets van dat alles terug. Het is een semi-strategisch actiespelletje zonder enige subtiliteit en een dun verhaaltje. Bij momenten is het best leuk, maar het wordt nooit memorabel. Wanneer je met The Godfather in zee gaat, moet je toch wel wat hogere pretenties hebben.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou