De verschillende racemodes zorgen voor de nodige variatie, maar heel verschillend is het allemaal niet. Eigenlijk is alleen het driften essentieel anders dan de rest. Dit zorgt ervoor dat het spel al vrij snel in herhaling valt, iets wat overigens ook altijd al het grootste manco van de Tokyo Xtreme Racer-reeks was. Men had hier wat aan kunnen doen door wat meer inspiratie te halen uit de filmlicentie, waarin naast gewone races de meest knotsgekke stunts worden uitgevoerd. Vergeleken met de films gaat het er in de game dan ook erg braafjes aan toe. Voor de verschillende disciplines is het van groot belang om de juiste auto achter de hand te hebben. Het maakt in The Fast and the Furious namelijk zeker uit of je een voorwiel-, achterwiel- of vierwiel aangedreven voertuig bezit. Driften gaat veruit het best met een auto met achterwielaandrijving, terwijl je voor Grip Battles met een vierwielaandrijving het beste uit de voeten komt. Waar je in het eerste geval bij het minste of geringste al aan het driften bent, is het met een AWD-wagen haast onmogelijk een schuiver te maken. Toch is The Fast and the Furious geen echt realistische racegame geworden. Het spel pretendeert het wel te zijn (zo zijn er verschillende driving aids beschikbaar), maar slaagt niet echt in zijn opzet. Het driften is net iets te overdreven. Zelfs als je met lage snelheid voorzichtig een bocht in stuurt met een auto met achterwielaandrijving, zit je vrijwel direct in een dirft. Ook botsingen met andere wagens en de omgeving, voelen erg nep aan. Als je ook maar iets een muur schampt sta je achterstevoren, of kleef je als het ware aan de muur vast. Het wagenpark bestaat, zoals gezegd, voornamelijk uit Japanse racemonsters. Er is echter ook een ‘US Import Dealer’ op de overzichtsmap te vinden, waar je onder andere Muscle Cars en een Ford Focus kunt kopen. Erg veel is het niet, maar je hebt in ieder geval een alternatief voor de Nissan’s, Mazda’s en Toyota’s. Alle auto’s zijn op flink wat aspecten te tunen, zowel visueel als qua prestaties. De tuningopties liggen redelijk in lijn met wat je in Import Tuner Challenge aantreft, maar vallen toch in het niet bij het ‘kneden’ van je auto zoals dat in de laatste Need for Speed-games kon. De achterkant van het doosje pakt groots uit met de tekst ‘Snelheid laat zich niet vertalen!’ en dat is inderdaad het grootste euvel van The Fast and the Furious: de framerate. Het spel voelt in zijn geheel net iets trager aan dan je zou willen en vertoont regelmatig flinke haperingen. Het hele beeld knippert dan even naar rare kleurpatronen, waardoor je haast zou denken dat er subliminal images zijn toegevoegd. Misschien had ik tijdens het spelen daarom zo’n zin in hamburgers? In de split-screen multiplayermode is de framerate nog een stukje erger, waardoor deze mode eigenlijk niet echt aanbevelenswaardig is. Voor de liefhebbers is echter ook een online multiplayermogelijkheid voorzien, maar verwacht daar geen drukte van jewelste. Een ander probleem zijn de laadtijden. Deze zijn op zich al aan de lange kant, maar ze zijn vooral erg frequent. Om bijvoorbeeld van een race naar de tuning shop te gaan, dien je eerst de parkeerplaats in te laden. Wanneer je deze verlaat ga je automatisch naar de free roaming spelwereld, wat ook weer gepaard gaat met een laadscherm. Om vervolgens de tuning shop uit de kiezen op je overzichtsmap en weer naar een laadscherm te mogen staren. Hier had men er goed aan gedaan om wat shortcuts toe te voegen. Ook het wisselen van auto gaat zeer omslachtig via de zogeheten Robo Garages waar je wagens opgeslagen liggen.
Review

The Fast and the Furious: Tokyo Drift
subtitle
The Fast and the Furious: Tokyo Drift is een redelijk racespelletje waarmee fans van de film, sowieso al niet de meest kritische mediaconsumenten, aardig uit de voeten kunnen. Maar het spel weet nergens echt te imponeren en kampt met enkele serieuze problemen zoals de framerate en de repetitieve races. Ook had men wel iets meer met de filmlicentie mogen doen, want nu lijkt het vooral op een nieuw deel van Tokyo Xtreme Racer en of we daar op zaten te wachten?
- Pluspunten
- Zowel bergen als snelweg. Flink wat wagens en tuningmogelijkheden. Soort wielaandrijving speelt wel degelijk een rol
- Minpunten
- Framerate-problemen. Op den duur repetitief. Niet zo realistisch als het pretendeert te zijn. Filmlicentie is niet meer dan een naampje. Hadden we dit niet al eens gespeeld?
intro text
Het is eigenlijk
verbazingwekkend dat het zo lang geduurd heeft voordat er een game verscheen
gebaseerd op de filmreeks The Fast and the Furious. De film geniet namelijk
grote populariteit bij met name een jong, mannelijk publiek, dezelfde doelgroep
als waartoe veel gamers behoren. Daarnaast gaat de film over snelle auto’s en
daar schijn je vrij gemakkelijk een spelletje rond te kunnen bedenken.
Toch liep het allemaal niet zo van een leien dakje.
Aavankelijk had Vivendi Games de rechten op de filmgame in handen, maar hun
projectje, dat werd ontwikkeld door Genki, belandde na veelvuldig uitstel in de
prullenbak. Het duurde toen nog even voordat Namco de rechten in huis haalde en
Eutechnyx inhuurde om The Fast and the Furious: Tokyo Drift af te leveren. Het
resultaat is eindelijk in ons midden.
En afgaande op het resultaat zou je haast denken dat de
ontwikkelaar van de eerste Fast and the Furious-game, Genki, dit spel heeft
afgeleverd. The Fast and the Furious: Tokyo Drift past namelijk perfect in
diens Tokyo Xtreme Racer-serie, waarvan het laatste deel hier als Import Tuner
Challenge verscheen. The Fast and the Furious speelt zich namelijk, net als Tokyo
Xtreme Racer, voornamelijk af op Japanse snelwegen waarbij je met de grootste
moeite van de wereld nog niet over de vangrail heen kunt komen. Tegenstanders
van verschillende crews vind je op
parkeerplaatsen her en der langs de snelweg, en je zult ze allemaal uit moet
dagen om tegen de boss te mogen
racen. Spelers van een van de Tokyo Xtreme Racer-spellen klinkt dit
waarschijnlijk bekend in de oren.
Waar Tokyo Xtreme Racer zich echter alleen op de snelweg of
alleen in de bergen afspeelde (in de DRIFT-spinoff reeks), combineert The Fast
and the Furious beide disciplines. Het spel kent in totaal een viertal racetypes,
namelijk Destination Battle, Drift
Battle, Grip Battle en Maximum Speed.
Bij Destination Battle is het de
bedoeling eerder dan je tegenstander een bepaald punt op de snelweg te
bereiken. Drift Battle speelt zich af
op slingerende bergweggetjes, waarbij je punten scoort door zoveel mogelijk te
driften. Wanneer je tegenstander is gefinisht, nemen je punten echter gestaag
af, dus op één plek rondjes driften is er niet bij! De Grip Battle is vergelijkbaar met de Destination Battle, maar situeert zich op bergparcours. Bij Maximum Speed gaat het erom wie tijdens
een race de hoogste maximumsnelheid heeft behaald.
Reacties op: The Fast and the Furious: Tokyo Drift
Frans17
walter
LUPUS
erico
HyperVenom
Erwie
G.I.Joey
XtraLink
SgtH3nry3
Tenminste, bij AWD-wagens waar de bias rond 30/70 of hoger ligt.
Daarom zijn Skylines, sommige AWD Porsches, Evo's, etc zo populair onder de drifters.
Achterwielaangedreven auto's zoals de AE-86, Elise/Exige, MX-5 Miata, E30, Silvia, etc zijn ook populair, maar die zijn ook in de hand te houden met een relatief laag vermogen en koppel.
Zelf ben ik nooit echt fan geweest van driften, en al helemaal niet van de "tuning"/street race setting.
Geef mij maar een cup car, een bochtige baan en een tijdlimiet.
inoj