Laat je niet bedotten door het begin van deze The Walking Dead spin-off. De game trapt af in een vrij gesloten omgeving, waarin de speler als Rick Grimes moet ontsnappen uit het ziekenhuis. De game volgt direct al op dit punt het verhaal van vooral de tv-serie. In dit eerste level leert Rick hoe hij bijvoorbeeld scharen en doeken kan combineren om een wapen te maken, of hoe hij door de ventilatieschachten van het verlaten pand kan kruipen.
Open
Pas in de latere levels krijgt The Escapists: The Walking Dead echt vorm. Levels worden groter en vrijer, met in het midden een kamp waarin Rick met zijn vrienden probeert te overleven. Dat verandert de manier van spelen volledig. Rick moet nog steeds bepaalde punten van het level bereiken, maar dat is vaak onmogelijk of op zijn minst flink moeilijk.
Soms staan er hordes met zombies voor een deur, wat betekent dat Rick zichzelf goed moet bewapenen voor hij een poging waagt. In een post-apocalyptische wereld makkelijker gezegd dan gedaan: het vinden van nieuwe uitrusting vereist flink wat zoekwerk naar simpele onderdelen, die achteraf gecombineerd moeten worden. Heel af en toe duikt er een pistool op, maar verwacht niet dat je hier meer dan zes kogels in zult aantreffen. Het is net zo goed mogelijk om de sportschool in te duiken, zodat Rick het gevaar fysiek beter te lijf kan gaan. Dat is de charme van de The Escapists: het is aan jou als speler om te bedenken hoe Rick iets het beste kan aanpakken.
Overigens is niet iedere uitdaging die je tegenkomt zo vrij benaderbaar: er zijn ook genoeg punten waarop je bijvoorbeeld een gekleurde sleutel moet vinden, om een deur in de spelomgeving te openen. Op dat soort momenten voelt The Escapists iets meer aan als een knullige Zelda-game, dan als een creatieve sandbox.
Daarnaast wordt je voortgang tu en levels gereset. Heb je een uur lang Rick in de sportschool zitten trainen? Dan mag dit een volgend level opnieuw. Dat toffe wapen dat je eerder had gemaakt, nadat je alle onderdelen had opgezocht? Weg. Er valt wat voor te zeggen: op deze manier is ieder level een zelfstandige uitdaging. Het gevoel van progre ie gaat hierbij echter compleet verloren.
Klusjes
Verwacht niet dat je er zonder zorgen op uit kunt gaan om een level te verkennen. Tijdens het spelen loopt er een virtuele dagklok, waar ook een aantal klusjes aan zijn verbonden. Zo moet Rick iedere ochtend de groep toespreken, waarna het gehele team gaat ontbijten. Daarna is er even ruimte voor verkenning tot de lunch, tenzij Rick een klusje toegewezen krijgt.
Eens in de zoveel tijd zijn er namelijk karweien die uitgevoerd moeten worden. De ene keer moet je de was doen, om een volgende keer ijzer te bewerken. Dat had een leuke variatie kunnen zijn, ware het niet dat bijna al deze klu en verdraaid veel op elkaar lijken.
Staat Rick in het washok? Dan druk je op de actieknop bij de vieze was, doe je hetzelfde bij de wasmachine en wacht je tot deze klaar is. Vervolgens druk je nog eens op de knop en tik je een laatste keer bij de schone wasmand. IJzer bewerken? Je drukt op de actieknop bij het onbewerkte ijzer, doet dit ook bij de ijzermachine en wacht even. Vervolgens druk je nog een paar keer om het bewerkte ijzer in de juiste bak te leggen.
Het is ongeïnspireerd en vervelend werk, wat de game je eens in de zoveel tijd verplicht om te doen. Het betekent dat je soms middenin een verkenningstocht door een pand terug moet rennen naar een locatie, enkel om een geestdodende minigame uit te voeren. Daar wordt niemand blij van.
Skin
De hierboven besproken klusjes waren wellicht logischer in de originele Escapists-game. Daarin was de speler een gevangene en die krijgen soms saaie dingen voor hun kiezen. Het past helaas totaal niet in de The Walking Dead-variant. Wij kregen hierdoor bovendien het gevoel dat we niet een compleet nieuw spel speelden, maar hooguit een skin van een eerder hitje. Een gevoel dat bleef aanhouden naarmate we de game langer speelden.
De gehele spelomgeving lijkt bijvoorbeeld gebaseerd op de gevangenisvariant. De slaapvertrekken van de overlevenden lijken verdraaid veel op cellen. Daarnaast legt de game bijzonder veel aandacht op het openknippen en verkennen van ventilatieroosters, iets dat logischer is in een gevangeni etting dan in een zombiewereld.
Hetzelfde kan worden gezegd over de gezamenlijke eetmomenten die we hierboven bespraken. Tijdens deze samenkomsten heeft de ontwikkelaar geprobeerd om het verhaal van The Walking Dead nog even snel te vertellen, maar dit is vrij knullig gedaan. Personages gooien er willekeurige uitspraken uit, zonder dat er een duidelijk dialoog ontstaat aan de eettafel. De meeste uitspraken worden ook meermaals herhaald, waardoor ieder greintje menselijkheid uit de personages wordt gezogen. Lori is niet langer een belangrijk deel van het plot, maar een vrouw die om de haverklap hetzelfde zegt over haar liefdesleven. Daar komt bij dat de dialoogvensters knullig over elkaar heen vallen, waardoor de helft van de uitspraken onleesbaar zijn.
The Escapists: The Walking Dead voelt hierdoor als een simpele cash-in, waarbij zo min mogelijk energie is gestoken in het maken van een licentiegame. Dat maakt het spel niet slecht: de basiselementen van het origineel staan als een huis, waardoor iedereen die The Escapists heeft gespeeld zich hier net zo goed in kan vinden. Jammer alleen dat de spelwereld nergens op slaat in deze setting.
The Escapists: The Walking Dead is getest op Xbox One. De game is verkrijgbaar via Steam en voor Xbox One via Xbox Live.
Geschreven door Bastiaan Vroegop