Deze extreme voorzomerse hitte komt niet bepaald gelegen voor ontwikkelaar Bethesda en uitgever 2K Games. Je kunt er namelijk donder op zeggen dat zij graag juist een regenachtige april hadden gehad. Zo’n lekkere periode waarin het dagen, zoniet weken non-stop regent en men eigenlijk te beroerd is om naar buiten te gaan, en dus gewoon maar lekker blijven plakken achter de spelcomputer of de PC. De perfecte periode waarin gamers zich dus opnieuw begeven in de wondere wereld van The Elder Scrolls IV: Oblivion, ditmaal met de tweede - en tevens laatste, aww! - aanvulling, de Shivering Isles.
Maar helaas, ik vrees dat met dit weer een hoop gamers anders gekozen hebben, waardoor ze onder andere Shivering Isles even hebben laten liggen voor wat het is. Ook ik, en ik geef het eerlijk toe, heb mij hier deels aan schuldig gemaakt. Jammer, want een meesterwerkje als dit mag je eigenlijk niet negeren. Wie dit wel doet, zou eigenlijk gestraft moeten worden. Ik weet het goed gemaakt: de eerste tien stokslagen zijn alvast voor mij. Nee wacht, maak daar maar twintig van. Vooruit, dertig om het af te leren.
Straffen á la, maar mi chien gaat dit iets te ver...
Hoe dan ook, een meesterwerkje dus. “Dat was Oblivion zelf toch al?”, zal de oplettende lezer nu vast denken. Klopt. Maar zoals de Engelsen dat altijd mooi kunnen zeggen: “the best just got a little better.” Of mi chien eigenlijk ook wel ‘a lót better’. Had het origineel al bergen aan spelinhoud, met deze uitbreiding komt daar nog eens een geheel nieuw continent (ter grote van een kwart van het land Cyrodiil) bij; in het gunstigste geval goed voor zo’n vette dertig uur aan gameplay. Dat is zoals je kunt zien aanzienlijk meer dan wat je in menig (singleplayer)spel van vandaag de dag tegenkomt!
Dit continent, waar je via een portaal terecht kunt komen, heet – je voelt ‘em al aankomen – de Shivering Isles: een eilandengroep met een compleet andere omgeving. Het ziet er totaal anders uit dan wat je eerder hebt gezien in Cyrodiil. De flora en fauna, evenals de architectuur van de dorpjes ogen namelijk eerder á la Morrowind, het derde deel uit de geprezen Elder Scrolls-reeks. Dat dit geen slecht teken is, moge duidelijk zijn. De Isles voelen namelijk aan als een gewilde (of mi chien benodigde) fri e wind door de landschappen van Cyrodiil. Anders, maar toch ook weer herkenbaar.
Kijk, vlinders! Vrolijke boel. Dit is vast Mania!
In de preview kon je al eerder lezen dat de Isles bestuurd wordt door niet zomaar de eerste de beste vent, maar een heuse Daedric Prince of Madne . Sheogorath, zoals de heerser heet, is een krankzinnig figuur wiens geestelijke gesteldheid bungelt tu en een geflipte psychopaat en een vrolijke grappenmaker. Veel van zijn uitspraken moet je maar met een ongezonde dosis aan korreltjes zout nemen, maar zijn intenties zijn oprecht en duidelijk: Jij bent de uitverkorene om zijn bedreigde koninkrijk te beschermen en met die reden zul je weer flink op avontuur moeten gaan om Sheogorath’s taakjes uit te voeren. In tegenstelling tot een aantal quests uit Oblivion, hebben ze bij Bethesda wel gedacht aan wat meer geïnspireerde opdrachten, iets wat we alleen maar toe kunnen juichen.Naast meer leuke quests is het ook de omgeving die een goede indruk achterlaat. Niet alleen de Morrowind-look voelt goed aan, het hele idee van een wereld die opgesplitst is uit het brein van Sheogorath intrigeert enorm. De Shivering Isles zijn opgedeeld in Mania en Dementia. Waar de een een relatief vrolijke boel is, is het bij de ander kommer en kwel, dood en verderf, pijn en verdriet, huilen me… enfin, je begrijpt me wel. Niet bepaald een fijne plek om te wonen dus, al is niet elke bewoner zich daar van bewust.
Over naar iets anders. Mensen die wellicht hadden gehoopt met deze aanvulling een geheel nieuwe grafische look voor Oblivion te krijgen, mogen stoppen met dromen. Ja, het is waar dat de Xbox 360-versie een tikkeltje opgeknapt is, maar je moet nu niet ineens denken dat er wonderen verricht zijn in dat ontwikkeljaar tu en het origineel en de aanvulling. Anders gezegd: je kunt geen personages met het detail van, ik noem maar wat, Gears of War, verwachten. Echter, de omgevingen en de flora en fauna die je zoals eerder gezegd tegenkomt tijdens je doldwaze avonturen op de eilanden zijn nog steeds van een dergelijk hoog niveau waardoor dit eigenlijk totaal geen i ue is.
Een ander punt, wat naar mijn mening niet te zwaar mag tellen, maar eigenlijk nog wel even besproken mag worden, is het ‘gebrek’ aan gameplay-veranderingen. Bethesda heeft zich volledig geconcentreerd op het creëren van een nieuwe, unieke wereld. Daardoor zijn discu iepunten zoals de level scaling niet aangepast en zul je dus nog steeds afhankelijk moeten zijn van modifications van doe-het-zelf-gebruikers (PC-only uiteraard). Ook een hoop van de grotten (die geen rol spelen in het verhaal van Sheogorath) lijken verdacht veel op die uit het origineel. Op zich handig, want dan kun je nooit verdwalen, je kent immers alles al. Aan de andere kant: eigenlijk was dat verdwalen zoals dat in het begin nog zo mooi kon, nou juist zo leuk. Hmm…