"Daar sta ik, moederziel alleen in het donkere woud. De reden dat ik hier ben is louter het geld. Mijn Guild heeft me een opdracht gegeven, een opdracht waarmee ik een rang kan stijgen. Belangrijk dus, maar ik denk dat ik wel zal slagen. Vol vertrouwen stap ik de uitgestrekte bo en in, op naar Bravil, dat pauperdorpje. Opmerkelijk dat daar wat te stelen valt, maar a la.

Ik loop de richting op die mij werd aangegeven, heuvel op, heuvel af. Her en der moet ik mij verdedigen tegen wilde wolven. Krengen zijn het. Echt sterk zijn ze niet, maar ze hebben doorzettingsvermogen. Ik schoot een pijl op één, waarop de wolf geïrriteerd antwoordde en agre ief naar mij toe kwam rennen met de pijl nog in zijn nek. Arm beest. Ik blokte zijn beet en verloste het beest uit zijn lijden met een krachtige haal met mijn zwaard. Met een stevige ruk trok ik de pijl zijn manen,, veegde de pijl schoon aan mijn kledij en voegde de pijl bij zijn soortgenoten in mijn zak, klaar voor een volgend slachtoffer. Tja, pijlen zijn ook niet gratis natuurlijk...

Ik beweeg mij verder in de aangegeven richting en bekijk de kaart eens. Ben ik echt pas op de helft? Ik werp een blik om me heen, om een prachtige zonsopkomst in de verte te aanschouwen. Onder mij wordt de Imperial City wakker. Maar ik heb een taak te volbrengen, dus ik loop verder. Genieten van het uitzicht kan een andere keer. Na een onbepaalde tijd lopen arriveer ik bij een gezellig uitziend boerderijtje met een rieten dak. Op de bijhorende akker wordt sla verbouwd. Uitnodigend als het aanzicht is, voel ik de drang om me onder de mensen te begeven en stap naar de deur van de boerderij toe. Voelend kom ik tot de conclusie; wat? Op slot? Dan maar op een andere manier, liever gezegd, mijn favoriete manier: lockpicken. Het is een kleine moeite om de deur van zijn vergrendeling te verlo en.

‘Mooi ingericht huis’ is mijn eerste indruk. Smaakvol en vol stijl. Onze boer is echter nergens te bekennen. Maar goed ook. Mijn ogen glijden over de spullen, in de hoop iets van waarde te ontdekken. Al gauw gaat mijn aandacht uit naar de kist die weggemoffeld is in een hoekje van het huis. Jackpot! Na het openen van de kist zie ik dat onze boer een dure smaak heeft. Maar liefst vijf fle en sterke drank van 85 goudstukken per stuk, een ring in uitstekende staat en 300 gouden munten, zo voor het oprapen. Kijk, daar hebben we wat aan. Ik neem de gevonden spulletjes tot mij, plaats ze in mijn tas en sleep mezelf richting de uitgang van het huisje, om deze zo geluidloos mogelijk te verlaten. Je bent tenslotte niet voor niets een Thief.

Ik sluit de portier achter mij en bij het omdraaien zie ik een zestal ogen mij schaapachtig aankijken. Betrapt. De herten die mij bespiedden springen weg het bos in zodra ik weer begin te lopen. Ik laat ze gaan. Aan wie zouden zij iets kunnen vertellen? De boer wellicht? Wat zal die trouwens morgenvroeg met een kater wakken worden. Alleen het zal niet van de alcohol komen…"

Bovenstaande is een voorbeeld van één van de vele avonturen die je kunt beleven in Oblivion, het nieuwste deel uit de populaire Elder Scrolls-reeks. Wanneer je straks zelf The Elder Scrolls: Oblivion gaat spelen, is de kans klein dat je hetzelfde mee zult maken. Elke keer wanneer je Oblivion speelt staat je namelijk een andere ervaring te wachten. Alleen de hoofdverhaallijn, waarin het draait om de dood van keizer Uriel Septim VII, het zoeken naar een erfgenaam en het sluiten van de poorten naar Oblivion (vergelijk het met de hel), staat van tevoren vast.

Verder ben je helemaal vrij in wat je gaat doen. Elke keer beleef je weer andere dingen. Of je nou een Knight, een Spellsword, een Thief of een Bard speelt, geen enkel avontuur is het zelfde, zo groot en uitgebreid is de game. Over de beloofde vrijheid heeft ontwikkelaar Bethesda Softworks met geen woord gelogen. En eerlijk is eerlijk, toen ik te horen kreeg dat ik Oblivion mocht reviewen, zat ik toch even met de handen in het haar. Want hoe wil je de verschillende aspecten van het spel, in Uriel Septim’s naam, ooit allemaal kunnen behandelen?Een ander punt van kritiek is het zogeheten ‘levelscaling’. Dit houdt in dat wanneer jij een level omhoog gaat, je tegenstanders ook in kracht zullen toenemen. Met andere woorden, je bent altijd ongeveer even sterk als je tegenstanders. Er is vrijwel geen sprake van beginnergebieden en kerkers die juist bedoeld zijn voor de wat meer ervaren spelers. Dit brengt enkele voor- en nadelen met zich mee.

Laten we beginnen met de voordelen. Door dit nieuwe systeem blijft elke kerker, elke omgeving en elk gevaar ook daadwerkelijk een gevaar. Je zult ook echt goed moeten vechten wil je het overleven, de gevechten zijn dus een uitdaging geworden. Ook kun je niet, zoals in Morrowind wel het geval was, (bijna) iedereen met een klap verslaan. Anderzijds word je in het begin ook niet onmiddellijk onder de voet gelopen door de eerst de beste rioolrat die je tegenkomt. Goed om te weten dus en het scheelt een hoop frustraties.

Over naar de nadelen, die voornamelijk opspelen wanneer je de level 20 gepa eerd bent. Het gevoel van ‘ik ben een almachtige strijder’ valt op dat moment een beetje weg. Iedereen is net zo sterk als jij bent en dat maakt het er op dit gebied niet spannender op. Door de ‘levelscaling’ is ook de loot van elke NPC op level gebaseerd. Dit betekent dat het mogelijk is dat zelfs elk lullig bandietje in het bezit kan zijn van dure bepantsering als ‘ebony’ of ‘daedric’ en dat je daardoor ook last kunt krijgen van NPC’s die wellicht in een vroeger stadium van de game nog een eitje waren. Immers, ze zijn veel te sterk geworden voor hun niveau.

Dit kan helemaal een probleem worden als je een magiër of een dief bent, beide cla es die op het gebied van vechten wat minder voorstellen en op andere gebieden steker zijn. Tel daarbij op dat het ook weer mogelijk is om als level 1 de Arena te betreden en hier heelhuids als Grand Champion weer uit te komen en je gaat je toch wel even verdomd hard achter de oren krabben. Niet tot bloedens toe hoor, maar wel damn close. Beetje een vreemde zet van Bethesda dus.

Dit alles neemt niet weg dat Oblivion een gigantisch goede game is geworden. Ja, de ‘levelscaling’ kan soms danig in de weg staan, maar grote kans dat dit via een patch verholpen kan worden. Op de PC is men bovendien al flink bezig met het maken van modifications dus het zit er dik in dat het ‘levelscaling’ in de toekomst verleden tijd zal worden (als je begrijpt wat ik bedoel). Maar toch hè, wat ze uiteindelijk geflikt hebben is zo goed te noemen, zelfs het ‘levelscaling’ gooit daar geen roet in het eten wat mij betreft.

Face it, Bethesda heeft gewoon het onmogelijke gedaan. Eerdere games hadden het altijd over vrijheid, dat je kon gaan en staan waar je zou willen en dat is eindelijk na al die jaren realiteit geworden. Ons aller Peter Molyneux, grote baas bij Lionhead beloofde dit al bij Fable maar faalde hier helaas naar mijn mening in. Oblivion laat zien hoe het werkelijk moet. Natuurlijk, de mogelijkheden zijn niet eindeloos, er zijn landgrenzen, dat dan weer wel. Maar als je de hoofdverhaallijn niet wilt doen, dan hoeft dat ook niet. Je zou niet de eerste zijn die 25 uur bezig bent om vervolgens er achter te komen dat er ook nog zoiets bestaat als ‘de wereld redden’. En waarom zou je ook?

Geniet van je vrijheid, geniet van de omgeving al rijdend op je paardje, geniet van het vogelgezang en geniet van die virtuele zon op je gezicht. Geniet van het bloemetjes plukken en het hertjes slachten. Kortom, “Leef!”, zoals Youp van ’t Hek de afgelopen Oudejaarsconference afsloot. Doe wat je wilt en heb daar plezier in, de wereld die Bethesda heeft geschapen biedt je gewoon het ultieme avontuur, wat wil een mens nou nog meer. En zeg nou zelf, zo’n Ervaring, daar kunnen geen minpuntjes als ‘levelscaling’, karige third person mode (meer daarover later deze week) of framedrops hier en daar tegen op, toch?