The Darkne II bulkt uit van trage, verhalende sequenties waarin het spel breekt met zijn schiet- en tentakelactie. Op het ene moment hanteert protagonist Jackie Estacado twee pistolen en schiet hij op alles wat beweegt, het volgende schrikt hij schreeuwend wakker als hij wordt vastgenageld aan een houten kruis. Bij hen die bekend zijn met het eerste deel klinken die situaties waarschijnlijk heerlijk bekend in de oren, ze maakten het eerste deel van ontwikkelstudio Starbreeze nu juist zo uniek.
Ontwikkelaar Digital Extremes schuwt diezelfde tempowi elingen niet en doet er af en toe zelfs een schepje bovenop. Zo impliceert een secundaire verhaallijn al vrij vroeg in de game dat de werkelijkheid de werkelijkheid niet meer is. We zullen niet te veel verklappen, maar het komt erop neer dat Jackie ditmaal een nog dieper dal bereikt dan in zijn voorganger. Hij begint naarmate de verhaallijn vordert zoveel rare trekjes te vertonen dat je je steeds minder met hem kunt identificeren. Gelukkig geven enkele bekende personages uit het vorige deel duiding over wat Jackie meemaakt, en bovenal waarom. Daarbij wordt regelmatig teruggekoppeld naar gebeurteni en uit het eerste deel.
Waar vervolg?
Hoewel het New York van The Darkne II een diverser kleurenpalet kent, gaat dat niet ten koste van de lugubere sfeer. De game grijpt met zijn andere, cartooneske stijl juist terug naar het bronmateriaal, de comics van Marc Silvestri. Aan de stemmen, uiterlijke kenmerken en karakters van personages uit het eerste deel is daarbij niet getornd. Het spel dicht zo de stilistische kloof tu en de comic en de gamereeks, maar voelt tegelijkertijd aan als een waar vervolg op deel één.
Dat gevoel verdwijnt zodra je met Jackie voor het eerst zijn Darkne -krachten op een tegenstander loslaat. Zo bestuur je dit keer beide Darkne -tentakels. De linker gebruik je om tegenstanders op te pakken of objecten te weg te werpen, de rechter om mensen of objecten kapot te slaan. De nieuwe besturing leent zich prima voor experimenten: je kunt bijvoorbeeld autodeuren gebruiken als frisbee om vijanden doormidden te klieven, hoofden van mensen afhakken of finishing moves uitvoeren.
Besturing
Het nadeel van de nieuwe besturing is dat de tentakels veel minder accuraat zijn. Meer dan eens zul je als een debiel om je heen slaan in de hoop een vijand zo het zwijgen op te leggen. Het linkertentakel leent zich evenmin voor verfijnde acties: het oppakken van een object kan af en toe een flinke worsteling met de controller zijn, zeker als er andere objecten in de buurt liggen. Helaas heb je weinig keus en zul je die inefficiëntie voor lief moeten nemen. Het spel dwingt je herhaaldelijk het tentakel te gebruiken om een nieuwe ruimte te bereiken of schilden van vijanden af te trekken.
Voor veel van die handelingen (alsook het maken van headshots en het kapotschieten van lichten) ontvang je ‘e ence’-punten, die je weer kunt inwi elen bij shrines om nieuwe krachten op te doen. Denk daarbij aan het creëren van een zwart gat dat vijanden opslokt of het kortstondig verkrijgen van meer schade voor je shotgun of pistool. Aan de hand van talent trees en je prestaties op het slagveld maak je van Jackie dus een steeds completere moordmachine. En dat is maar goed ook, want The Darkne II is zeker op hogere moeilijkheidsgraden allerminst een gemakkelijke game. Met name omdat tegenstanders nu over rare teleportatiemogelijkheden en flashbangs beschikken.
Afwi eling
Al die nieuwe gameplaymechanieken impliceren dat de gevechten in The Darkne II afdoende variatie bevatten. Als je de Darkne -krachten op verschillende manieren blijft gebruiken, is dat inderdaad het geval. Maar daar is weinig reden toe, want het beschieten van vijanden blijft altijd de snelste en efficiëntste wijze om hen de kop in te drukken. Daarnaast vervallen de confrontaties met tegenstanders na een uurtje spelen in een heel zichtbaar patroon: Jackie belandt herhaaldelijk in hinderlagen waarbij vijanden hersenloos op hem afrennen en hij ze systematisch afmaakt. Daarna wordt de doorgang naar een volgend gebied geopend, waar de kans groot is dat hij wederom in een soortgelijke situatie belandt.
Er zijn pa ages dat de game breekt met deze opzet, maar dat zijn op enkele on-rails-momenten na allemaal verhalende sequenties. Ook de eindbaasgevechten, omgevingen en vijanden keren net iets te vaak terug in nagenoeg dezelfde vorm. Een beetje vindingrijkheid had niet mi taan, want hoewel de game het moet hebben van zijn verhaal, leunt het leeuwendeel op actierijke gameplay. Dat je af en toe als Jackies kleine Darkling-hulpje moet spelen is daarbij eerder saai dan een welkome afwi eling. Je hebt als Darkling maar twee manieren om iemand dood te maken en de kunstmatige intelligentie is duidelijk niet afgestemd op het detecteren (of negeren) van je sluipwerk.
Conclusie
Na zo’n vijf uur ben je klaar met de singleplayer, waarmee het verhaal aan de korte kant is. Toch is de lengte van het avontuur niet zo zuur als de nasmaak die het belabberde einde achterlaat. Waar de dialogen en plotwi elingen je gedurende het spelen om alle juiste redenen weten te verra en, is het einde van The Darkne II volledig onlogisch en belachelijk clichématig. Met name de allerlaatste scène doet af aan de totaalervaring. Zelfs een melodramatisch muziekje weerhield ons er niet van in lachen uit te barsten. Ja, het is echt zo slecht.
Maar laat die scène van enkele seconden je er niet van weerhouden de coöp te doorlopen, want die verlengt de speelduur aanzienlijk. In ‘Vendettas’, zoals de modus heet, speel je niet als Jackie, maar klaar je mi ies met een van de vier geinige nieuwe personages. Naast een stereotyperend karakter, bezit ieder tevens een eigen krachten- en aanvalsarsenaal. Zo kan de Brit de hulp van Darklings oproepen en is de Japanner in staat om vijanden te verslinden door middel van zwarte gaten. Hoewel de mi ies op hogere moeilijkheidsgraden best lastig kunnen zijn, is samenspel geen vereiste. Het draait uiteindelijk om het gezamenlijk creëren van zo veel mogelijk chaos, wat naast een simpele vooral een doeltreffende vorm van vermaak is.