De jarige Hans is teleurgesteld wanneer hij geen zoetigheid krijgt en loopt weg van huis. Hij laat zijn verdrietige moeder en trouwe hond Spittle achter en besluit pas terug te komen wanneer hij een fortuin verdiend heeft.
Onderweg komt Hans wilde en minder wilde dieren tegen, een oude vrouw en een geniepige handelaar/bedelaar/acteur. De eerste voortekenen voor het daadwerkelijke avontuur dienen zich aan wanneer een herder hem wel erg veel wijn aanbiedt, met een nachtmerrie en een kater tot gevolg. Wanneer Hans ontwaakt, is de herder nergens te bekennen, sterft ‘ie van de kou en is een plots aanwezige kaars de enige bron van licht.
Volk prookje
Op dat moment speel je al een dikke vijftien minuten en wordt duidelijk dat dit een sprookje is in de meest basale zin van het woord. Het is een vertellinkje waarin dieren praten en personages aan archetypes doen denken. Belangrijker: The Count Lucanor komt nog het meeste overeen met een volk prookje. Weinig wordt uitgelegd en van samenhang lijkt weinig sprake. Ook zijn dit soort sprookjes veel mysterieuzer en rauwer dan de gestileerde en gepolijste werken van Hans Christian Andersen, Louis Couperus en Walt Disney.
Deze benadering is bewonderenswaardig en maakt van The Count Lucanor een van de rijkste en intere antste horrorgames van het afgelopen decennium. Het is juist om die reden wel jammer dat het belangrijkste doel uit de game nagenoeg direct lijkt overgenomen van Repelsteeltje. Een blauwe, zwevende hofnar geeft Hans al wat hij begeert (rijkdom, faam, macht), op slecht een voorwaarde: Hans moet zijn naam raden.
Op de vlucht
Dit geweldloze, maar toch vreemde uitgangspunt leidt je door een onverlicht kasteel, waar je puzzels oplost en hints over de naam zoekt. Ondertu en probeer je de vele bizarre vijanden te ontlopen en kandelaars aan te steken. Dit is behoorlijk lastig, aangezien Hans geen vechtersbaas is en je alleen kunt opslaan door een muntje in een fontein te gooien. Als vanzelfsprekend moet je hier de keuze maken tu en de zekerheid van een savegame en wat extra geld om upgrades te kopen.
Dit kun je zien als een trucje om The Count Lucanor moeilijker te maken, maar de uitdaging zit ‘m ook in de puzzels en vijanden zelf. Bovendien leer je een hoop van mislukte pogingen, dus bij een tweede of derde poging ben je behendiger, sneller en efficiënter. Maar zelfs dan is The Count Lucanor een relatief langzame game. Je vecht niet, loopt Everybody’s Gone to the Rapture-langzaam en zult daadwerkelijk de tijd moeten nemen om je te verstoppen voor de demoonachtige vijanden. Niet veel anders dan in Hitman verschuil je je achter of onder tafels, met het grote verschil dat je vervolgens vlucht in plaats van toeslaat.
Enigszins verra end zijn de meerdere eindes en geheimen, hoewel ze niet dusdanig intere ant zijn dat ze motiveren opnieuw te beginnen. Een speedrunpoging daargelaten, is The Count Lucanor daar sowieso niet voor ontwikkeld: als je een puzzel eenmaal hebt opgelost, is er niet heel veel meer aan. Dat is overigens prima; de game is zo’n vier uur lang en laat in dat tijdsbestek continu een goede indruk achter. De enige noemenswaardige kanttekening is dat The Count Lucanor niet bugvrij is. De game start soms niet op, de laadtijden zijn te lang en de overgang van tu enfilmpjes naar gameplay leidt hier en daar tot crashes. Ontwikkelaar Baroque Decay heeft sinds de release wel al enkele patches en updates uitgebracht die dit soort technische onvolkomenheden moeten nagaan.
The Count Lucanor is verkrijgbaar via Steam voor pc.