Waar de meeste shooters de laatste tijd de nadruk leggen op aspecten als verhaal, kunstmatige intelligentie, interactiviteit en vrijheid, slaat The Club precies de tegenovergestelde richting in. The Club is een shooter die het genre terugbrengt naar waar het aanvankelijk om draaide: mikken en schieten. Daarbij zijn er geen ingewikkelde doelen om te behalen, geen sleutels waarmee je deuren moet openen en al helemaal geen scripted events. In The Club hoef je alleen maar een puike highscore neer te zetten om verder te kunnen. Schieten tot je erbij neervalt. The Club is ontwikkeld door Bizarre Creations, de ontwikkelaar die met Project Gotham Racing een puntensysteem in het racegenre introduceerde. Opvallend aan het Kudos-systeem van Project Gotham Racing was dat de game in de basis een normale racegame is. Er worden geen rare kapriolen aan het spel toegevoegd om tegemoet te komen aan het puntensysteem, maar juist de elementen die van oudsher al in het genre aanwezig zijn, worden nu 'beoordeeld' op stijl en vaardigheid. Ditzelfde idee gaat ook schuil achter The Club. Verwacht in deze game geen rare duikvluchten of power-ups (je kunt niet eens springen), maar vooral dingen die in normale shooters ook voorkomen. Alleen zorgt het scoresysteem ervoor dat je met die dingen heel anders om zult gaan. 

Elke moord die je pleegt in The Club wordt op zijn eigen merites beoordeeld op basis van verschillende factoren. De afstand tot je tegenstander, de plaats waar je hem raakt, of hij beweegt en of hij zich ergens achter schuil houdt beïnvloeden onder andere de hoogte van de score. Deze score wordt vervolgens weer vermenigvuldigd met je comboscore, die oploopt zolang je binnen een bepaalde tijd tegenstanders blijft ombrengen. Wanneer die tijd voorbij is, is je combo overigens niet plotseling ten einde. In plaats daarvan neemt deze langzaam af tot nul, wat 'combo bleeding' wordt genoemd. Wanneer je combo eenmaal bloedt, kun je deze val stoppen door een nieuwe tegenstander om te leggen. Hoe groter je combo is, hoe sneller je combo zal gaan bloeden. Combo's uitbouwen tot ver boven de twintig is daardoor lastig en vereist een vrijwel continue stroom tegenstanders. Met het scoresysteem als basis heeft Bizarre Creations een aantal spelmodes ontwikkeld die allen hetzelfde hoofddoel hebben: behaal een zo hoog mogelijke score. In de spelmodes 'Sprint' en 'Run the Gauntlet' dien je naar de Exit te lopen en onderweg zoveel mogelijk punten te vergaren met het doden van tegenstanders, al dan niet met een tijdslimiet. Maar ook als er geen tijdslimiet is, zal snelheid van belang zijn. Dit omdat je alleen met snel door de levels lopen, echt lange combo's kunt maken. In de spelmodes 'Siege' en 'Survivor' dien je een bepaalde tijd te overleven terwijl je door tegenstanders wordt belaagd. In 'Time Attack' dien je een parcours af te lopen, vaak meerdere rondjes, terwijl de tijd weg tikt. Door het doden van tegenstanders of het oppakken van klokjes, vul je de tijd weer aan. Het combosysteem van The Club werkt heerlijk en zorgt ervoor dat je continu op het puntje van je stoel zit. Om de topscores te behalen dien je continu headshots te plaatsen en probeer je tegenstanders al van een zo groot mogelijke afstand neer te schieten. Nauwkeurigheid is daarbij ook van belang. Aanvankelijk speel je The Club misschien als een normale shooter, maar eenmaal je door hebt hoe je de meeste punten vergaart, begin je langzaam je speelstijl aan te passen en weet je je weg te vinden in de regels van het spel. Toch komt er misschien nog iets te veel trail and error om de hoek kijken. Soms moet je echt weten waar tegenstanders zich bevinden om ervoor te zorgen dat je combo niet halverwege verbreekt. Ook zul je vooral in het begin nogal eens verkeerd lopen en in één van de vele doodlopende eindjes in het spel belanden.De hoofdmoot van het singleplayergedeelte wordt gevormd door de Tournament-mode. Hierin staan acht locaties tot je beschikking waarin je een toernooi van zes of zeven verschillende evenementen moet spelen. Deze evenementen vinden plaats in dezelfde grote locatie, maar telkens is er een ander 'pad' door de wereld uitgestippeld, waardoor je toch het gevoel hebt in een heel ander level te spelen. Je strijdt tegen de scores van denkbeeldige tegenstanders en komt zo ergens in de ranglijst terecht. Afhankelijk van je uiteindelijke positie kun je een gouden, zilveren of bronzen kogel verdienen, maar om nieuwe locaties vrij te spelen hoef je alleen maar de eindstreep te halen. Naast het toernooi staan er ook losse uitdagingen tot je beschikking in de verschillende locaties. The Club kent acht verschillende speelbare personages, maar buiten dat ze iets verschillen in snelheid in incasseringsvermogen, zijn ze qua mogelijkheden volledig identiek. Uiteraard kan in een spel als The Club een multiplayermode niet ontbreken. Het spel kent maar liefst acht verschillende modi die zowel offline in splitscreen, via systemlink of via Xbox Live gespeeld kunnen worden. De spelmodi variëren van een standaard Deathmatch tot 'Team Siege', een spelmode die is geïnspireerd op de 'Siege' mode uit de singleplayer. Eén team zit 'opgesloten' in een kleine locatie en wordt van alle kanten belaagd door het andere team. Welk team het langst weet te overleven, wint de spelronde. De splitscreenmode valt wat tegen, omdat je door het geringe aantal tegenstanders wat verloren rondloopt in de grote levels. Ook werkt het combosysteem niet zo goed wanneer je maar een gering aantal tegenstanders tegen het lijf loopt. Een coöperatieve mode waarin je met een team een zo hoog mogelijke score probeert neer te zetten in een level vol AI-tegenstanders, was wellicht een leuke toevoeging geweest. The Club kiest er zeer verstandig voor niet te concurreren met de vele lineaire, verhaalgedreven shooters op de markt. Het creëert een niche waar je hooguit Total Overdose ook toe zou kunnen bedelen. Ondanks dat The Club een nieuw subgenre min of meer uitvindt, is de uitvoering nog niet briljant. Wat vooral jammer is, is dat het spel nergens zijn spelformule overstijgt, zoals Portal zelfs gelukt is met een simpel puzzelspelletje. Het clubidee wat achter het spel schuilgaat en wat alleen in het filterdunne introfilmpjes en de eindfilmpjes enigszins aan bod komt, had bijvoorbeeld terug kunnen komen in de gekozen settings. Nu komt men een achttal locaties op de proppen die tot de meest standaard, ongeïnspireerde decors behoren die we ooit in games gezien hebben. Met titels als 'Warehouse', 'Steelmill' en 'The Prison' weet je ongeveer wat je kunt verwachten: grauwe betonnen omgevingen. Eigenlijk zijn alleen de levels in Venetië en het laatste oorlogslevel het bekijken waard. Verder hadden de mogelijkheden van het combosysteem misschien iets uitgebreider gemogen. Op den duur dreigt The Club namelijk wat repetitief te worden. Nu is dat ook enigszins het aard van het beestje en het spel blijft misschien wel daardoor een zekere aantrekkingskracht uitoefenen voor 'even tussendoor'. Er zijn in ieder geval meer dan genoeg uitdagingen om je op stuk te bijten en wil je overal een gouden of zelfs platina kogel behalen, dan zul je tientallen uren in The Club moeten investeren. Ergens is het jammer dat er buiten het behalen van het kogeltje, weinig motiverende factoren zijn om alles uit The Club te halen. Het toernooi speel je snel door en eenmaal je alles vrij hebt gespeeld, speel je alleen nog voor een zo hoog mogelijke score op één van de vele leaderboards, of misschien wat achievements. Misschien had men ook hier toch wat beter naar hun eigen Project Gotham Racing gekeken, waarin je op allerlei onderdelen steeds hogere scores probeert te halen om nieuwe evenementen vrij te kunnen spelen. Nu gaat dat misschien iets te eenvoudig en blijft er weinig motivatie over voor de eenzame speler.