De originele XCOM-games uit de jaren ’90 staan vooral bekend om hun moeilijke en onvergefelijke strategische gameplay. Toen ontwikkelaar 2K Marin in 2010 een ‘simpele’ first-person shooter aankondigde, waren de fans op z’n zachtst gezegd niet blij. Een XCOM-game zonder enige vorm van tactiek zou niets met de serie te maken hebben. Met de komst van Enemy Unknown in 2012 is dat natuurlijk allemaal vergeven en vergeten, maar toch koos 2K Marin voor een andere aanpak. Nu is The Bureau vooral een strategische game in een third-person shooterjasje, en dat is inderdaad de beste keuze.
Even wennen
De tactische gameplay van The Bureau kenmerkt zich vooral door het Battle Focus-systeem. Daarmee vertraag je de tijd en roep je tegelijkertijd een scherm op waarin je real-time vaardigheden gebruikt en je twee teamleden direct aanstuurt. In eerste instantie lijkt het systeem een gimmick en heb je het niet echt nodig. Na een paar gevechten blijkt echter dat je zonder kansloos bent en je juist wel goed moet nadenken over de positie van je manschappen. Ook moet je constant van positie wi elen naar nieuwe punten van dekking, tegenstanders in de rug aanvallen of ontwijken.
Het is wel even wennen om Battle Focus goed te gebruiken, en omdat de besturing (vooral op de pc) vrij onhandig werkt, heb je flink wat oefening nodig voordat je snel schakelt tu en schieten en strategie. Echte precisie over het wi elen tu en teamleden is er bijvoorbeeld niet. Het positioneren werkt tevens omslachtig omdat je cursor niet door muren gaat en je overal omheen moet bewegen. Dat is vooral de eerste paar uur irritant. Uiteindelijk is de besturing wel voldoende om alles onder controle te krijgen en snel te reageren.
Vanaf dat moment wordt de game pas echt intere ant. Dat heeft er ook mee te maken dat The Bureau steeds beter wordt naar het einde toe. Niet alleen bouwt de moeilijkheidsgraad, die vanaf het begin al vrij pittig is, gestaag op en word je meer uitgedaagd, ook breiden de uitgekiende levels zich uit en worden tactische situaties steeds ingewikkelder. Vijanden komen van meerdere kanten, in een grotere diversiteit (van superveel pantser tot levensgevaarlijk sterke aanvallen) en er blijft steeds minder dekking over. Er wordt zo langzaam maar zeker steeds meer overgelaten aan je eigen inzicht, waardoor gevechten meer tot leven komen. Battle Focus moet je tegen het einde van de game volledig benutten en je hebt het ook nodig om je team van een permanente dood te behoeden. Het levelen van jezelf en je teamleden en het vrijspelen van nieuwe vaardigheden vullen dit verder prima aan.
Lege wereld
De gevechten zelf vormen de hoofdmoot en zijn dus goed uitgewerkt. Helaas is alles eromheen een stuk matiger. Zo heeft het verhaal wel veel potentie, maar zijn er veel verhaallijnen die van de hak op de tak springen zonder dat je er echt op ingaat. Er is bijvoorbeeld de invasie, maar ook de hoofdpersoon en zijn collega’s hebben allemaal hun probleempjes. Eentje heeft psychische klachten, de ander een drankprobleem en de derde is een familielid kwijtgeraakt. Het is allemaal net te veel van het goede en je raakt hierdoor nooit emotioneel betrokken bij een persoon. Daarnaast is het moeilijk om te bepalen hoeveel tijd er verstrijkt en zijn mensen die je net hebt ontmoet een minuut later je beste vrienden. Het voelt inconsistent en vervreemdend aan.
Ook grafisch is The Bureau geen diamantje. Er is wel degelijk werk gemaakt van de leuke jaren ’60-sfeer, maar vooral door de lege en kale wereld komt het wat minder over. Er wordt bijvoorbeeld gesproken over honderdduizenden slachtoffers die slaapwandelend door de steden struinen, maar je komt zelden meer dan een handvol mensen tegen. Pas wanneer je in de buurt bent van een vechtscène schakelt de game naar een wat levendigere setting. Er is verder simpelweg niet zo veel te zien en naast het vechten is er ook weinig te verzamelen en ontdekken. Dat is jammer, want het was een extra reden geweest om de game nog een keer door te spelen.
XCOM-waardig
Toch is The Bureau een verfri ende ervaring; het is een shooter die net even wat anders doet. Gelukkig is ook goed gekeken naar de XCOM-serie en zie je veel van de levelstructuur en intens uitdagende gameplay uit de serie terug in The Bureau. De manier waarop je dekking zoekt, vijanden flankeert en samenspeelt met je team is erg herkenbaar. Het is ook mooi dat de game hierop varieert door dit keer bijvoorbeeld echte bo fights te introduceren. Omdat de gevechten real-time zijn en de bazen erg sterk en uitdagend, werkt dit stimulerend en wordt het meeste uit het tactische systeem gehaald. Je moet optimaal gebruik maken van de beschutting en continu in beweging blijven om dergelijke gevechten tot een goed einde te brengen.
Dat het vooral om de gevechten draait bij The Bureau is trouwens helemaal niet zo verwonderlijk. Bij andere XCOM-titels ging het namelijk ook nooit echt om het verhaal en meer om de gameplay. Wat dat betreft past The Bureau prima in de serie. Jammer is wel dat het een titel is die schreeuwt om een multiplayer, maar daar niets mee doet. Alle mogelijkheden om de game net wat meer jus te geven lijken dus een beetje te zijn verwaarloosd. Diepgang is er uitsluitend op het tactisch vlak, maar daarmee biedt de game al uitstekend vermaak en zijn de gevechten tot het einde uitdagend en verra end.