The Binding of Isaac was in 2011 een onverwacht succes. De indiegame gemaakt in Flash was aanvankelijk niets meer dan een zijproject van Edmund McMillen, één van de makers van Super Meat Boy. De ouderwetse gameplay, willekeurig gegenereerde levels en mi chien ook wel de heftige thematiek zorgden er echter voor dat de game meer dan twee miljoen keer verkocht werd.
Rebirth is eigenlijk dezelfde game, maar dan in een nieuw jasje. De simpele grafische stijl is vervangen door eentje die volgens McMillen beter past bij wat hij oorspronkelijk voor ogen had. Het resultaat is een meer pixelachtige Isaac, en een kelder vol ranzige, ietwat blokkerigere monsters. Een enorme verbetering is het niet, maar veel kwalijker is de nieuwe muziek in Rebirth. In plaats van de weinig aanwezige deuntjes uit het origineel is er nu het gejengel van een inwi elbare metalband. Met name in de eerste paar verdiepingen van de kelder was er altijd betere muziek te horen.
Grootser en walgelijker
De weinig bijzondere grafische stijl en de mindere muziek zijn echter de enige teleurstellende nieuwigheden. Rebirth is namelijk een geslaagde remake die vooral uitgebreider en grootser aanvoelt. Naast alle vaardigheden, vijanden, eindbazen en geheimen die voorheen al in de kerker gevonden konden worden is er ook een heleboel nieuws te ontdekken. Zo’n honderd vijftig items, vijfentwintig nieuwe vijanden, zestien nieuwe eindbazen en ruimtes in verschillende soorten formaten zijn helemaal nieuw. Dat niet iedere kamer dezelfde omvang heeft zorgt voor een behoorlijk effect op de manier waarop je als Isaac of één van de andere personages de kelder doorloopt. Had je voorheen altijd overzicht omdat iedere kamer precies één scherm groot was, nu moet je ook oppa en voor vijanden die zich buiten je beeld bevinden.
De gameplay is nog steeds bedrieglijk simpel. Iedere keer dat je aan de game begint start je als de constant huilende Isaac die op de vlucht is voor zijn zwaar gelovige en gestoorde moeder, en zich verstopt in de diepste krochten van hun huis. Isaac kan alle kanten oplopen, maar zijn voornaamste wapen is maar in vier windrichtingen af te vuren. Met Isaacs dikke tranen moet er afgerekend worden met de walgelijke, duivelse en bijzonder verontrustende wezens die zich schuilhouden in het labyrint.
Rebirth mag dan een pixel art-stijl hebben, de game barst van de rottende lichamen, pla en bloed, exploderende ingewanden, bergen stront met stukjes noot erin en nog veel meer van dit soort ranzigheid. Ook van verminking is de game niet vies. Met iedere nieuw item of upgrade verandert het in het begin nog zo onschuldig ogende jongetje zelf ook in een monsterlijk wezen met allerlei aanhangsels en uitgelepelde oogballen. Dat The Binding of Isaac ergens ook nog een punt weet te maken over kindermishandeling en de effecten van religie op een kind is opvallend te noemen. Weinig games durven hun vingers aan soortgelijke thema’s te branden.
Onvoorspelbaar en iedere keer anders
Deze remake is net zoals zijn voorganger een game die je tientallen, zo niet honderden keren achter elkaar speelt om ‘m ten volste te ervaren. De wat schokkende elementen en diepere betekenis voelen met iedere nieuwe speelbeurt minder aanwezig en opvallend. Dat ook Rebirth met iedere nieuwe se ie beter wordt, ligt aan de onvoorspelbaarheid van de game.
Je weet nooit wat en wie je in iedere verdieping van de kelder gaat tegenkomen. Mi chien ligt er achter de eerste deur al een fantastische upgrade op je te wachten die ervoor zorgt dat Isaac sneller zijn tranen kan afvuren, maar mi chien zijn het enkel onhandig voorwerpen waarmee je de rest van de willekeurig samengestelde kerk moet doorlopen. Dat de game niet uitlegt waar iedere voorwerp, pil of aanpa ing voor dient zorgt ervoor dat je het zelf maar moet zien uit te vinden. Soms zijn de effecten overduidelijk, maar soms is de toepa ing zo obscuur dat alleen een bezoekje aan de betere wiki op het internet antwoord geeft.
Dat geen twee rondes door de kelder hetzelfde zijn en dat de voorwerpen die je in het ondergrondse gangenstelsel tegenkomt steeds veranderen, zorgt ervoor dat het bereiken van het einde de ene keer makkelijker is dan de andere. Het is echter wel opvallend dat de eerste en zelfs de tweede eindbaas in Rebirth stukken minder uitdagend is dan in het origineel. De game is in de eerste helft van een gemiddelde ronde merkbaar makkelijker, maar wordt ook weer aanzienlijk uitdagender wanneer je eenmaal de diepste krochten van het complex hebt bereikt. De hele game voelt daardoor beter in balans dan zijn voorganger.
Rebirth bevat nog meer aanpa ingen die de ervaring aanzienlijk verbeteren. Het is nu bijvoorbeeld mogelijk om het spel halverwege een ronde op te slaan. Ook iedere willekeurig gegenereerde kerker kan nogmaals gespeeld worden door de code in te vullen die iedere serie van levels met zich meedraagt. Een zogenaamde goede ‘seed’ nogmaals kunnen proberen omdat je ergens een stompzinnige besli ing hebt gemaakt is in een game als deze een waar godsgeschenk. Ook de cro save-functie op de PlayStation 4 en PlayStation Vita is een welkome toevoeging.