Iedere superheld bereikt op een gegeven moment een dag dat de wereld even geen redden nodig heeft. Zo ook DeathSpank. Wat doet hij dan? Hij pakt zijn magische strings uit de ondergoedlade en trekt ze allemaal tegelijk aan. Normaal gesproken ziet dat er enkel belachelijk uit, maar omdat het magische strings betreft, wordt in het proces tevens de kwaadaardige AntiSpank gecreëerd. Zo is het alsnog een drukke dag voor onze (anti)held, want hij moet nu zijn eigen troep opruimen.
Het is inmiddels alweer het derde avontuur van DeathSpank in iets meer dan een jaar. Verra end genoeg heet de game niet DeathSpank: The Baconing, maar is de naam van de titelheld weggelaten. Dat is niet de enige huishoudelijke mededeling: het creatieve talent van Ron Gilbert was ook niet meer aanwezig voor de ontwikkeling van dit deel. Buiten deze wijzigingen om is de inhoud van het spel identiek aan de twee voorgaande delen. Het is nog steeds een hack-and-slash-game waarbij de nadruk op humor ligt.
Simpel
De gameplay is vrij simplistisch. Je bent vooral bezig met het neerhakken van groepjes vijanden en het voltooien van quests voor ervaringspunten. Helaas zijn de opdrachten net als in de vorige delen vrij simpel van opzet. Dat komt een dommekracht als DeathSpank mi chien perfect uit, maar wij hadden graag wat meer uitdaging gezien. Ook het gevechtsgedeelte was nooit echt een sterk punt van de serie, maar is er met dit deel toch op een paar punten op vooruitgegaan. Het belangrijkste is de mogelijkheid om je kruisboog op te laden waardoor je meerdere pijlen tegelijk af kunt schieten. Daardoor is de kruisboog veranderd van een haast nutteloos object in een tactisch handig wapen. Je kunt er sterkere aanvallers van een afstand mee verzwakken of zelfs volledig uitschakelen. Dat is wel nodig ook. De groepen vijanden zijn soms lastig te verslaan met enkel een zwaard en magische drankjes.
Je schild is het andere deel van je uitrusting dat een kleine verbetering heeft ondergaan. Zo kun je nu zelf bepalen wanneer je een zogeheten shieldbash, waarmee je tegenstanders uit de weg beukt, uitvoert. Daarnaast zijn pijlen en magische aanvallen met goed getimed gebruik van je schild terug te kaatsen naar hun afzenders. De verbeteringen zorgen er echter niet voor dat het gevechtsgedeelte als een goed geoliede machine aanvoelt. Daar zijn de vreemde fluctuaties in de moeilijkheidsgraad te wi elvallig voor. Het ene moment ben je een groep tegenstanders redelijk de baas, terwijl je jezelf het volgende moment moet terugtrekken om op kracht te komen. Voor een spel waarin je niet telkens bepaalde gebieden opnieuw hoeft te doen om je personage sterker te laten worden, is dat een vreemde gewaarwording. Af en toe is het ook moeilijk om te zien of je aanvallen hun doelwit raken door de chaotische aard van de gevechten. Dat blijft een terugkerend kritiekpunt in de serie dat ook deze keer niet is aangepast.
De simpele benadering van de gevechten zorgt ervoor dat de kenmerkende humor ook ditmaal de werkelijke ster is. We hebben wel enigszins het gevoel dat de kwaliteit van de humor een beetje naar beneden is gegaan. Waar we voorheen nog meermaals met een grote glimlach de absurde gesprekken aanhoorden, was de glimlach deze keer minder vaak te ontdekken. Veel personages die je tegenkomt herken je uit voorgaande delen. Daardoor wordt een zekere continuïteit behouden, maar het geeft je aan de andere kant ook het gevoel dat er te veel uit oudere delen wordt gerecycled. Je kunt de gesprekken overigens gewoon volgen wanneer je de vorige delen niet hebt gespeeld.
Slijtage
Waar de gehele serie in uitblinkt, is het aanwakkeren van de drang om steeds maar nieuwe gebieden te willen ontdekken. Elke nieuwe omgeving ziet er prachtig uit en heeft vaak een grappig thema. Zo kom je in dit deel onder andere door een pretpark met een Mickey Mouse-achtige mascotte die liever dood is dan verder leeft. Daarnaast kom je nog langs een luxe verzorgingstehuis voor de goden, dat overigens naast het trailerpark van Hades ligt, een drukbevolkt verboden gebied en een casino dat wordt beheerd door dwergen. De omgevingen zijn leuk, maar het avonturieren gaat niet veel verder dan het heen en weer lopen tu en dezelfde locaties om de vele opdrachten te voltooien. Pas wanneer je de hoofdmi ies hebt afgerond, kun je weer vol spanning uitkijken naar een nieuw gebied.
De offline-coöp voor twee spelers zorgt buiten gezelligheid op de bank voor weinig extra plezier ten opzichte van het vorige deel. Naast de toevoeging van een nieuw personage is er niets aangepast. Je maakt als tweede speler nog steeds geen eigen progre ie en alle buit is nog altijd voor DeathSpank. En dat is uiteindelijk ook onze grootste kritiek op The Baconing. Er is te weinig met de kritieken op de eerste twee delen gedaan om het spel het voordeel van de twijfel te gunnen. De quests zijn nog steeds veel te simpel, de tweede speler loopt er voor spek en bonen bij en het gevecht ysteem is matig uitgewerkt. Wanneer je met enorm veel plezier de vorige spellen in de serie hebt gespeeld, zul je ook van dit deel genieten, maar wanneer je halverwege Thongs of Virtue toch een beetje DeathSpank-moeheid begon te vertonen, kun je deze game beter laten schieten.
The Baconing is getest op de Xbox 360 en is verkrijgbaar via Xbox Live Arcade voor 1200 Microsoft-punten, via PlayStation Network en Steam voor € 12,99.