Parasite Eve is een cultserie tot op het bot. Square Enix zag dat in en besloot om niet met een Parasite Eve 3 op de proppen te komen. Nee, in plaats daarvan verschijnt The 3rd Birthday, bij wijze van test. Hoe wordt dit spel onthaald, onafhankelijk van de naamsbekendheid? Is er een publiek voor een actiespel als dit? Er zijn vast Square Enix- of Parasite Eve-fanatici die verheugd de game spelen, maar het is zeker niet die klapper die de PSP nog even een laatste boost geeft.
Althans, dat geldt als je de game in z’n geheel bekijkt. Ben je enkel uit op technisch vernuft, dan is The 3rd Birthday fantastisch. Het vorige week verschenen Di idia: Final Fantasy maakte al duidelijk Square Enix als geen ander doorheeft hoe je moet ontwikkelen voor de PSP, The 3rd Birthday gaat nog een stapje verder. De tu enfilmpjes kunnen wedijveren met die uit Final Fantasy XIII, doch ook tijdens het spelen schrik je vaak genoeg op van technische pracht. Explosies en reusachtige monsters, maar ook kleine details onderstrepen dat de PSP wel degelijk een krachtig platform is.
Vrouw met spierballen
Juist door de (geslaagde) focus op de presentatie, is het zo vreemd dat The 3rd Birthday nog erg rauw aanvoelt. Maar voordat we in details treden, is het mi chien de moeite waard om even terug te gaan naar de basis. The 3rd Birthday is namelijk meer dan een doorsnee derdepersoons actiespel dat zich in de nabije toekomst afspeelt. Over het algemeen knal je met een te upgraden wapen op buitenaardse wezens en kruip je met enige regelmaat achter een steen of hekje om dekking te zoeken, maar met louter knallen en schuilen red je het niet.
De gemuteerde wezens waar je tegen vecht, The Twisted, zijn als onkruid: individueel stellen ze over het algemeen niet zo heel veel voor, maar er is een bijkans oneindige aanwas en ze komen in relatief grote getale. Gelukkig is de mensheid een technisch wonder en hoeft hoofdpersonage Aya Brea – een behoorlijk aanlokkelijke dame, overigens – het niet van alleen haar eigen spierballen te hebben. Door middel van de Overdrive-vaardigheid kan ze in de huid van teamgenoten kruipen en een deel van hun vaardigheden en wapens overnemen.
Deze vaardigheid vormt eigenlijk het speerpunt van de game. De levels zijn bijvoorbeeld dusdanig ingericht dat het zich loont om regelmatig van lichaam te wi elen. Je verplaatst je dan linea recta naar een ander deel van de omgeving en kunt zo vanuit een ander perspectief aanvallen. Dit is vooral handig wanneer blijkt dat een eindbaas slechts één zwakke plek heeft. Deze zal-ie uiteraard proberen af te dekken, maar door je strategisch op te stellen en op de juiste momenten te switchen kun je zijn achilleshiel toch blootleggen.
Neigingen
Dat zijn ook gelijk de leukste en meest ingenieuze momenten van het spel. Ook de comboaanvallen, die je af en toe alleen, dan weer met je teamgenoten uitvoert, en het RPG-achtige model om je personage en wapens uit te bouwen doen hun ding. Sterker nog, je kunt voor actiespel-begrippen verra end veel tweaken aan je wapens en uitrusting. Het grote probleem van The 3rd Birthday ligt ook niet hier. Met het concept is helemaal niets mis. Het is vooral de uitwerking die de neiging heeft om je in de steek te laten.
Dat uit zich in grofweg twee kanttekeningen. Ten eerste werkt de camera je regelmatig tegen. Het is een manco waar wel meer actiespellen op de PSP last van ondervinden, maar daar koop je niets voor. Het blijft vervelend wanneer de camera achter een muurtje blijft steken of in de wijdere gebieden zo gepositioneerd staat dat je het overzicht kwijtraakt. Het lijkt soms wel alsof het spel het lastig vindt om in te schatten of het zich op het level of juist op de tegenstander moet focu en. Je kunt overigens ook zelf een draai aan de camera geven, maar eigenlijk is dat alleen voor slangenmensen weggelegd.
Ten tweede mist het verhaal enige vorm van menselijke maat. Nu is dat een gebrek van meer actiespellen, maar het is wel een van de selling points van The 3rd Birthday, of op z’n minst van Square Enix als bedrijf. Kijk je naar de presentatie, dan heb je het idee dat er op z’n minst over nagedacht is waar het spel om draait. Maar eigenlijk is het een gemixt drapje uit een blender. Metafysisch gewauwel wordt afgewi eld met keiharde dialogen, terwijl je met een ‘chick met ballen’ speelt die totaal anders is dan in de eerdere Parasite Eve-spellen. Het is een pot nat, zonder dat een van die narratieve elementen het de moeite waard maakt.
Cultgame
Onder de deelstreep is The 3rd Birthday een spel van uitersten. Het concept en de presentatie wekken de schijn dat het een topper betreft, de camera en het verhaal mi en enige duiding. The 3rd Birthday is juist daardoor een spel waar je heel veel uit kunt halen, of juist helemaal niets. Waarschijnlijk gaat het door de mix van extremen de boeken in als een heuse cultgame. Net als die andere Parasite Eve-spellen.