Nostalgie is een bitch, vooral voor gamers. Meer nog dan wie dan ook zijn gamers echte liefhebbers van alles wat te maken heeft met dingen uit het verleden, zoals games die we speelden op de NES, maar ook tekenfilms die we op zondagochtend op Sky Channel keken. En zodra het op ons ‘vroeger-lijstje’ staat, denken we automatisch dat het geweldig is.
Dit gevoel gaat zeker op voor de Teenage Mutant Ninja Turtles. Die-hard fan waren (en zijn) we van onze geschilde vrienden. Donatello, Leonardo, Michelangelo en Raphael, iedereen had zijn favoriet. En dat jeugdsentiment dragen we al jaren met ons mee. Bij iedere nieuwe game hopen we op datzelfde gevoel als bij de originele tekenfilm of de allereerste NES-game. En dit gevoel hebben we daarna eigenlijk nog maar zelden ervaren. Teenage Mutant Ninja Turtles Actie op het Dak brengt daar slechts deels verandering in.
Deze iOS-game zal in ieder geval niet de prijs winnen van mooiste titel. Aangezien de game waarschijnlijk op een Nederlandstalige iPhone wordt geïnstalleerd, is de kans groot dat ook jij Actie op het Dak ziet in plaats van het wat meer aansprekende Rooftop Rumble. Mede door de, soms bijzonder overdreven, Nederlandstalige stemmen is deze game daardoor wel geschikt voor jonge spelers. De wat oudere onder ons zullen zich vooral storen aan de regiogebonden presentatie, al kun je dit ‘euvel' omzeilen door je iPhone op een andere taal te zetten, mocht je daar behoefte aan hebben.
De game zelf is een endle runner. Dit betekent dat je niets meer hoeft te doen dan ervoor te zorgen dat jouw Turtle zo lang mogelijk in leven blijft, terwijl hij automatisch van links naar rechts rent op, hoe kan het ook anders, daken. Je springt over afgronden, slaat af en toe een Foot Soldier neer en voert de ene na de andere muursprint uit, allemaal met slechts één knop. Simpel en doeltreffend, wat de game direct erg toegankelijk maakt.
De juiste flow
Zit je eenmaal in de juiste flow, dan wordt het soms een beetje verslavend om via dubbele sprongen en coole muursprints zover mogelijk te komen, het liefst nog verder dan de vorige keer; een kwaliteit die we zoeken in een endle runner-game. Een hoog niveau haalt Actie op het Dak echter niet, waardoor ‘ie vooral een wat jonger publiek zal aanspreken. En dat komt vooral doordat de game je weinig diversiteit voorschotelt in de vorm van bijvoorbeeld afwi elende bewegingen of vijanden.
Hierdoor blijft het vooral een game waarin je gewoon zoveel mogelijk muntjes wilt verzamelen. Want hoe meer muntjes je verzamelt, hoe meer nieuwe wapens, uitrustingen, gadgets en extra personages je kunt kopen. Inderdaad, personages, want hoe graag we het ook zouden willen, de game laat je niet zomaar met alle vier de Turtles spelen. Aan het begin van het spel mag je een personage kiezen, waarna je de andere drie vrijspeelt door je zuurverdiende muntjes te spenderen. Die verzamel je niet alleen door over de daken te rennen, maar ook door Turtle Time te activeren; een speciale modus die je activeert als je in een hoog tempo groene energiebollen verzameld. Vervolgens verandert het endle runner-principe in een quicktime event waarin je op toffe wijze een paar Foot Soldiers in slowmotion een paar rake klappen verkoopt. Een leuk tu endoortje, alleen jammer dat je ook hier iedere keer precies dezelfde moves voorbij ziet komen.
Waarmee we weer precies zijn aanbeland bij het grootste euvel van de game: eentonigheid. Ook zeker wat betreft het geluid. Wij kozen ervoor om met Michelangelo te starten en hoorden om de paar seconden de enige vier zinnen die de game rijk is: “Mikey heeft de skills. Proef mijn nunchucks” en “Voel mijn brute nunchuckgeweld.” Het toetje was de Turtle Time-afsluiter: “Als je solt met de turtles, dan krijg je de nunchucks, gast!” Behoorlijk irritant en absoluut een afknapper tijdens het gamen. Dat je het even weet, gast.
De game is voor een endle runner best te pruimen, maar scoort te laag op het gebied van afwerking. De makers hebben niet de moeite genomen om even wat meer zinnetjes op te nemen, of te zorgen voor wat meer animaties. Natuurlijk heeft de game dankzij de simpele spelmechaniek slechts een paar bewegingen nodig, maar wat meer afwi elende animaties hadden zeker niet mi taan. Actie op het Dak is daarom niet de gehoopte trip naar vroeger geworden. Integendeel. We mi en de Turtles als kwartet en in plaats van de bekende openingstune krijgen we een handvol zinnetjes die constant worden herhaald. Nostalgie is een bitch.