Zo reflexief en meta als The Stanley Parable is het niet, maar in Tearaway speel je als jezelf. Je neemt de hoedanigheid aan van de zon – net als de baby in de teletubbies – en via de touchscreen en touchpad vervorm je papieren objecten, sla je vijanden weg of verplaats je obstakels.
Dit is nodig omdat je een dubbelrol aanneemt: via de traditionele knoppen en sticks bestuur je een opgerolde envelop, die een bericht naar jou – de zon – wil brengen. Je springt en slaat je een weg door de stedelijke en later surrealistische omgevingen zoals je in iedere andere platformgame zou doen, maar beïnvloedt tegelijkertijd diezelfde wereld om je heen.
Papier hier
Dat laatste is de crux van Tearaway. Raak je het touchpad op de achterkant van de Vita aan, dan kun je - afhankelijk van het materiaal - de ondergrond in tweeën scheuren en heuvels creëren die vijanden op een afstand houden of je zo hoog brengen dat die ene hooggelegen plek binnen bereik komt. Je ziet ook daadwerkelijk een vinger door papier heen prikken. Hoewel dat logischerwijs een digitale evenknie van je eigen vinger is, creëert dat een manier van gamen die je daadwerkelijk bewust maakt van je eigen fysieke aanwezigheid. De camera filmt je en projecteert je gezicht op de zon. Zeker de eerste paar keer schrik je wanneer een vinger de spelwereld binnentreedt en die deze aan flarden scheurt.
Het is overigens enigszins opzienbarend om via de glazen voor- en achterkant van de Vita een papieren wereld naar je hand te zetten, maar Tearaway slaagt er met verve in om deze discrepantie tu en papier en glas te verbloemen. Dat komt deels door de stop-and-motionachtige manier waarop papier scheurt, maar de geluidseffecten spelen daar een nog grotere rol in. Speel je met een koptelefoon, dan is het niet vreemd wanneer je af en toe je vingers bekijkt om er zeker van te zijn dat je ze niet aan Tearaway’s papier gesneden hebt.
Knutselen
Dat Tearaway vooral uit papier bestaat, vertaalt zich ook naar een redelijk uitgebreid knutselgedeelte. Niet alleen kun je op z’n Little Big Planets de opgerolde envelop van allerlei extraatjes voorzien (en vervolgens selfies maken), ook dien je geregeld wezens te helpen door iets voor hen te maken. Omdat hun wensen vrij origineel zijn, is dat het leukste om zelf te ontdekken. Een voorbeeldje dat reeds in de preview en in trailers werd aangesneden, is dat je in het begin van de game een kroon moet uitknippen voor een eekhoornkoning. Wat je ook voor hem maakt, hij is er ontzettend blij mee – zelfs zo blij dat hij de kroon nog steeds draagt wanneer je ‘m een tijdje later opnieuw ontmoet.Zo precies en veelzijdig als knutselen met echt papier is het niet (hoewel je ontwerpen kunt uitprinten en andere weer in de game kunt laden), maar het gemak waarmee je objecten uitknipt en aan elkaar plakt, is lovenswaardig.
Enkele kanttekeningen voorkomen helaas wel dat Tearaway een instant kla ieker is. Allereerst komt de game vrij traag op gang en eindigt ‘ie te vroeg – het duurt een half uur voordat je kunt springen en amper vijf uur later heb je het einde bereikt. Daarnaast hadden de puzzels net iets ingewikkelder gemogen. Niet dat Tearaway te makkelijk is. Het is soms al een hele prestatie om de envelop door een level te loodsen terwijl je tegelijkertijd de touchscreens aanraakt.
De fascinerende manieren waarop je de omgeving ontregelt lenen zich bij uitstek voor Zelda-achtige puzzels. Puzzels waarbij je alles probeert en uiteen trekt, en daadwerkelijk op een intelligente manier de touchscreens moet gebruiken. Nu ligt het aardig voor de hand wat de game van je verwacht – en hoewel dat an sich erg vermakelijk is, had er meer in gezeten.