Het verhaal van deze game stelt eigenlijk bitter weinig voor. Het is de standaard meuk over een onschuldige en moedige jongen die zijn ouders en geboorteplek verliest aan kwaadaardige krachten en een meisje met een mysterieuze ketting die moet voorkomen dat een eeuwenoud kwaad weer kan herrijzen. De rest kan je min of meer zelf invullen lijkt me. Destijds kon zo’n soort verhaal nog net door de beugel, maar tegenwoordig hoef je hier echt niet meer mee aan te komen om iemand echt te boeien. Er valt nog een hoop te redden met de nodige verra ende plottwists, originele gebeurteni en en aansprekende karakters, maar ook daarin blinkt de game niet bijzonder uit. De oude Final Fantasy games of bijvoorbeeld Chrono Trigger, doen dit een stuk beter en zijn daardoor qua verhaal veel tijdlozer.
De Tales games staan sowieso niet echt bekend om hun originele en gewaagde verhaallijnen. Ook qua locaties en thema’s blijven ze vaak redelijk conservatief ingesteld en wordt er zelden van reeds bewandelde paden afgeweken. Wat dat betreft geen grote verra ingen dus. Bij Phantasia komt het alleen wat harder aan omdat het de eerste game in de reeks was. Laten we ons dan maar richten op hetgene waar het uiteindelijk echt om gaat, de gameplay. Tales of Phantasia werkt eigenlijk net als iedere andere doorsnee RPG uit Japan. Je loopt rond over een wereldkaart, in dorpjes en steden, door bo en, of in kerkers en grotten, terwijl je volledig willekeurig een gevechtscherm in geworpen kan worden, alwaar je een groep vijanden mag proberen te verslaan. Niets bijzonders tot zover. Het battlesysteem van deze game is eigenlijk waarin het zich onderscheidt van veel andere games, zeker uit die tijd.
In tegenstelling tot wat gebruikelijk is, maakt deze game namelijk geen gebruik van een turn-based model. In plaats daarvan kun je heen en weer lopen op een tweedimensionaal vlak en deel je klappen uit met een combinatie van de D-pad en één van de twee actieknoppen. Dit systeem vraagt aardig wat timing, reactievermogen en ook tactisch inzicht. Elke vijand dien je namelijk op een andere manier te benaderen, waardoor simpele knoppen rammen er nauwelijks aan te pas komt. In veel opzichten voelen de gevechten in deze game complexer aan dan die van het recente Tales of Symphonia. In laatstgenoemde heb je ongeveer vergelijkbare opties tot je beschikking, maar hoef je lang niet altijd even goed op te letten om een groep vijanden uit de weg te ruimen. Kortom, de uitdaging is hoger in Phantasia. Nadelig is dat het vechten nogal stroef aan voelt. Aanvallen lopen niet heel erg lekker in elkaar over en heen en weer lopen wil nog wel eens wat moeite kosten. Het speelt dus eigenlijk niet zo lekker weg als je zou willen en dat lijkt mij een simpel gevolg van de veroudering van deze game.
Grafisch is het spel dik in orde. Tales of Phantasia behoort zonder twijfelt tot één van de mooiste RPG’s op de GBA. Omgevingen vertonen bijzonder veel detail, met zelfs reflecterend water en allerlei levendigheid door overvliegende vogels en rondhuppelende konijntjes. Een flinke keur aan grafische effecten, kleedt het geheel verder aan. De animaties zijn hier en daar nogal stijf, zeker in de toch al redelijk stroeve gevechten, maar dit wordt weer enigszins goed gemaakt door overtuigende karaktermodellen. Zoals gezegd hoef je van de thematiek en dus ook het algehele ontwerp weinig bijzonders te verwachten. Je zult vaak het gevoel hebben dat je het allemaal al wel eens eerder gezien hebt. Qua muziek doet de game wat het moet doen met degelijke, maar weinig originele RPG deuntjes. De game kent ook ingesproken stemmen tijdens de gevechten, maar die had men wat mij betreft wel achterwege kunnen laten. Niet alleen is de geluidskwaliteit erg ondermaats, de stemacteurs zelf hebben ook geen goed werk afgeleverd.
Tales of Phantasia is een game die de tand des tijds niet zo goed doorstaan heeft als men waarschijnlijk gehoopt had. Hoewel de graphics gewoon erg goed zijn, laat de game het qua verhaal flink afweten. Het battlesysteem is wel eigenzinnig en uitdagend, maar aan de andere kant ook vrij stroef. De rest van de gameplay biedt weinig nieuws, wat eveneens geldt voor de muziek, thematiek en setting. Ben je een groot fan van old-skool Japanse RPG’s en kun je door het redelijk stijve battlesysteem en het clichématige ontwerp heen bijten, dan is Tales of Phantasia helemaal geen verkeerde game om je handheld collectie mee te verrijken. Toch valt niet te ontkennen dat de GBA betere RPG’s in z’n line-up heeft.