Telltale en Borderlands, het lijkt een match made in heaven. De cel-shaded look, de ruige setting en boeiende personages kenmerken zowel de Telltale- als Borderlands-games. Maar waar Borderlands draait om geweld, daar blinken Telltale-games uit in de verhaalvertelling. Het Borderlands-universum lijkt juist daardoor een prima keuze voor een nieuwe Telltale-serie.
Ikke, ikke, ikke
Pandora is een verfrissende setting vergeleken met de hopeloze wereld van The Walking Dead en de ruige achterbuurten van The Wolf Among Us. In die reeksen moet je vaak kiezen tussen twee kwaden en rekening houden met andere personages. Tales from the Borderlands moedigt je juist aan om schaamteloos voor je eigenbelang te gaan. De planeet Pandora past daar natuurlijk perfect bij: een Mad Max-achtige wereld waar het merendeel van de bevolking het motto ‘pakken wat je pakken kunt’ nastreeft en mensen zonder blikken of blozen een kogel door je hoofd jagen om de inhoud van je portemonnee te jatten.
In dit futuristische wilde westen beleven hoofdpersonen Rhys en Fiona een spectaculair avontuur. Rhys werkt bij Hyperion, loopt een promotie mis en belandt door omstandigheden die we niet zullen verklappen op Pandora. Fiona is een oplichtster die probeert rond te komen door mensen te belazeren. Rhys en Fiona vertrouwen elkaar totaal niet, maar moeten tegen wil en dank samenwerken. Dit is een essentieel onderdeel van het verhaal – en is deels de kracht van deze eerste episode.
Twee voor de prijs van één
Je bestuurt voor het eerst twee personages, wat een draai geeft aan het verhaal: je wisselt geregeld van perspectief . De hoofdpersonages verdraaien de waarheid in hun eigen voordeel, wat ervoor zorgt dat je je mening vaak moet bijstellen wanneer je de andere kant van een verhaal hoort. Bovendien wisselt het spel binnen een scène soms onverwacht van het te besturen personage. Hierdoor moet je abrupt omschakelen naar een andere mindset, een gedurfde zet die goed uitpakt.
De planeet Pandora leent zich voor meer bombastische gebeurtenissen. Zo kom je terecht in een soort futuristische Romeinse paardenrace (maar dan met motoren) waarbij diegene die als laatste overleeft, wint. Wat verder opvalt is dat de personages telkens moeten improviseren om een probleem op te lossen, wat soms tot onverwachte en hilarische situaties leidt. Wanneer Rhys een vijand van achteren besluipt en hem onsuccesvol probeert te wurgen, denkt deze bijvoorbeeld eerst dat het een collega is die hem in de maling probeert te nemen. Dat soort dingen zorgen voor de nodige lol, ook in spannende situaties, en houden het spel luchtig.
Stroeve animaties
Hoewel de emoties van de personages goed tot naar voren komen, wisselen de gezichtsuitdrukkingen af en toe net iets te abrupt. Ook zijn de animaties van de personages soms nogal houterig. Deze kleine schoonheidsfoutjes storen niet heel erg, maar zeker in een game die leunt op het overbrengen van geloofwaardige personages, hoort dit niet thuis.
Telltales recente spellen staan niet bekend om hun baanbrekende gameplay. De ontwikkelaar heeft in Tales from the Borderlands geprobeerd om meer gameplayelementen toe te voegen, maar dat is niet helemaal geslaagd. Zo moet je op een gegeven moment een computer hacken, maar Rhys’ polscomputer laat het afweten. Daardoor moet je uit drie knoppen kiezen waarvan het niet duidelijk is wat ze doen. Het gevolg is echter altijd hetzelfde: de derde keuze doet pas wat je wilt. Dit soort gameplay-elementen komen vaker voor in de eerste episode, voegen weinig toe en halen de vaart uit het spel.
Waar voor je geld
Een beter geslaagde toevoeging is de rol van geld, dat verspreid over de levels te vinden is. Dit was eigenlijk onvermijdelijk in het hebzuchtige Borderlands-universum, en biedt op het eerste gezicht iets meer variatie. Je kunt er namelijk extraatjes voor kopen. Voor de eerder genoemde motorrace des doods kun je bijvoorbeeld kiezen uit drie verschillende maskers die je tijdens deze race op hebt. Eén van de maskers is gratis, de andere twee kosten geld. Niet grensverleggend, maar het zorgt voor iets meer afwisseling.
Naast cosmetische functies geeft geld ook de mogelijkheid om conflicten op te lossen. Zo is een uitsmijter om te kopen. Heb je niet genoeg geld, dan kun je misschien met een gladde leugen alsnog voorbij deze spierbundel komen. Geld is dus niet essentieel, maar biedt meer opties. Net als in andere Telltale-games zijn juist deze opties de kracht van Tales from the Borderlands. Het is alleen niet bijster moeilijk om geld te vinden, aangezien er in de kleine, lineaire ruimtes weinig gelegenheid is om geld te verstoppen.
Telltale heeft met Tales from the Borderlands een goudmijn (Vault?) aangeboord met een verfrissende setting en interessante personages. Hoewel de gameplay niet revolutionair is, probeert Telltale op dit gebied wel te innoveren, wat deels lukt. Tales from the Borderlands is daarmee een geslaagde eerste episode in een reeks die volgend jaar hoge ogen kan gooien.
Tales from the Borderlands is gespeeld op pc. De eerste episode, Zer0 Sum, is nu beschikbaar op pc, Mac, PlayStation 3, Xbox 360, PlayStation 4, Xbox One en iOS. Volgend jaar komt Zer0 Sum ook naar de PlayStation Vita.
Reacties op: Tales from the Borderlands: Episode 1 – Zer0 Sum
ShadowX
Dimix
Ik noem dit geen gameplay. Het maakt niet uit wat je doet het spel doet toch zelf wat het wil ongeacht je keuze maar doet wel alsof je een keuze maakt. Net is in Wolf ,je kon daar op knoppen drukken wat je wilden maar het deed niks. Het bleek gewoon een animatie te zijn die doorliep en tegelijkertijd deed alsof je op knoppen moest drukken, als je die scenes nog een keer speelden zonder op ook maar 1 knop te drukken zag je dus precies hetzelfde gebeuren als de 1e keer. Dit is de reden waarom ik telltale games niet meer boeiend kon vinden. De eerdere titles weer wel maar dat is over.
coola
en ik heb de game nu al een paar keer gespeeld en elke keer met andere keuzes en ik merkte dat er wel degelijk verschil in zit.
OsirisO
revanius
Aka-NiN
Persoonlijk heb ik het idee dat je de verhalen een beetje 'door begint te krijgen' op een gegeven moment. Je maakt in het gehele verhaal keuzes die eigenlijk helemaal geen impact hebben. Ja, natuurlijk, er gebeurt iets anders of je A of B kiest, maar je komt uiteindelijk wel in situatie X terecht.
The Walking Dead 2 vond ik prima hoor, ik heb me er goed mee vermaakt. Maar het hele verhaal is het eigenlijk gewoon de vraag of je onderweg links- of rechtsom langs een obstakel gaat om vervolgens dezelfde weg te vervolgen. Helemaal aan het eind heb je dan de mogelijkheid om links- of rechtsaf te slaan.
Als je ergens kan kiezen tussen A en B en die keuze loopt wat langer door dan alleen de volgende scène, weet je ook dat er op een gegeven moment iets gaat gebeuren waardoor je keuze uiteindelijk toch min of meer ongedaan wordt gemaakt.
[Soort van spoiler]
Als je persoon A redt in plaats van B, weet je gewoon dat A op den duur ook dood zal gaan. En als je iemand simpelweg redt in situatie X, volgt vervolgens wel situatie Y waarin deze persoon alsnog het loodje legt.
[/Soort van spoiler]
Qua verhaal en setting vind ik de games nog wel leuk hoor, maar wat betreft de keuzes sluipt er bij mij een soort Telltale-moeheid in, lijkt wel.
Maar dan nog, de Game of Thrones variant wil ik zeker nog eens spelen, maar wel pas als ze allemaal uit zijn. Tales from the Borderlands laar ik mogelijk liggen. Deel één van Borderlands vond ik nog wel leuk, maar bij deel twee vond ik het al gauw te veel hetzelfde en ben ik vrij snel overgestapt op een andere game. Maar wellicht als ik die nog eens oppik, dat ik deze ook ga proberen.
glazius
eduardkhil
Het is een afweging die je als ontwikkelaar maakt: moet je een gefocust maar lineair verhaal maken, of meerdere splitsingen bij belangrijke keuzes maken, wat zorgt voor een minder gefocust verhaal?
Zoals het nu is, vind ik het eigenlijk een prima opzet, hoewel Telltale-games zouden profiteren van meer interactiviteit en gevolgen van keuzes.
Snoocky
Een paar beslissingen en klaar.