Syndicate heeft, maar dat wisten de meeste van jullie al, zijn oude, strategische jasje uit- en een nieuwe shooterjasje aangetrokken. De basis van het verhaal is intact gebleven, met de kanttekening van de makers dat ze juist een hommage aan de eerste Syndicate wilden brengen. Je speelt dus andermaal een Agent (Miles Kilo) in dienst van Euro Corp, een van de Syndicates, en aan jou de schone taak om te zorgen voor bescherming tegen en infiltratie bij andere Syndicates.
Maar voor het zover is begin je de game al vastgebonden op een stoel terwijl je middenrif een paar flinke klappen verwerkt. Heerlijk wakker worden is er ook in 2069 blijkbaar niet meer bij. Dat we ons vervolgens met behulp van een quick time event los mogen worstelen verbaast ons allerminst. Uiteindelijk blijkt ook deze PC-game een één op één overzetting van de consoleversie te zijn. Iets wat we ook terug zien in de ietwat mindere PC-graphics en de bijbehorende instellingen en de wat meer op een console afgestelde besturing. Niet dat we dit ergens heel erg storend vonden, maar het blijft nog steeds erg raar om als een gek op de F-knop van je toetsenbord te rammen. Daar zijn toetsenborden gewoonweg niet voor bedoeld.
Uptown of downtown?
Overigens is het ook niet zo dat we de grafische weergave van de game tegen vinden vallen, want als er iets is wat Syndicate uitstekend doet, dan is het ‘t neerzetten van een futuristische stijl. Uiteraard in combinatie met het gevoel dat je een echt een chip in je hoofd hebt die zijn effect heeft op hoe je de omgeving in de game ziet. Alles oogt heel sfeervol aan en ook het contrast tu en Uptown en Downtown (de rijke wolkenkrabbers en de arme wijken op grondniveau) is erg goed gedaan. Dat je soms totaal wordt verblindt door overdreven bloom-effecten is erg jammer, want een beetje minder van dit soort gimmicks had de algehele presentatie nog beter gemaakt.
Maar laten we weer even terug gaan naar Miles en zijn brute, doch effectieve manier van wakker worden. Eenmaal bevrijd uit zijn benarde situatie, kom je er al snel achter dat Syndicate behoorlijk leunt op het concept ‘Als het beweegt, mag je schieten’. Letterlijk alles en iedereen mag eraan zonder dat je jezelf ook maar iets hoeft te bekommeren over de consequenties daarvan. Sterker nog, de actie heeft in dit spel duidelijk de overhand, omdat het verhaal zelf eigenlijk nergens echt heel veel indruk maakt.
En dat komt mede door het feit dat het allemaal een beetje te voor de hand liggend is en je letterlijk wordt gebombardeerd door ellenlange conversaties waar je niet doorheen mag klikken en datalogs (achtergelaten boodschappen van jan en alleman) die je her en der oppikt. Vooral dat laatste zorgt ervoor dat je voortdurend informatie tot je neemt die vervolgens overbodig blijkt. En dat gaat ten koste van het verhaal. Ergens hoop je dat alles wat je hoort en ziet verband houdt met elkaar, maar dat valt uiteindelijk toch wat tegen.
De climax voel je eigenlijk al lang van tevoren aankomen en daardoor voelt de rest ook wat nutteloos aan. Wat we dan wel erg cool vonden was het moment waarop we instinctief een besli ing moesten nemen in het verhaal. Dit gebeurt allemaal zo snel dat je het bijna als een soort test kan gebruiken om te oordelen of jij als persoon nou echt goed of echt slecht bent.
Shoot me
Zoals gezegd draait het in Syndicate gewoon om schieten en in dat opzicht hebben we echt wel genoten. Naast een intere ant aanbod aan wapens, waaronder een indrukwekkende mini-gun, vlammenwerper en de altijd handige Gau -rifle (kan om hoekjes schieten) zijn de tegenstanders van een goed niveau. Dat wil zeggen, ze zullen iedere keer iets anders doen om je te verra en. Natuurlijk zullen er altijd een paar op dezelfde plek opduiken en komen ze ook altijd pas tevoorschijn als jij al in een bepaald gebied bent, maar ze doen wel echt hun best om je zoveel mogelijk te dwarsbomen. Granaten vliegen je in de latere levels genoeg om de oren en ook de tu en- en eindbazen vragen soms het uiterste van je op de middelste en hoogste moeilijkheidsgraad.
Om je een beetje op weg te helpen, krijg je de beschikking over een paar extra hulpmiddelen. Zoals gezegd heeft bijna de helft van de wereldbevolking in Syndicate een chip in de hersenen geïmplementeerd en die zit daar niet voor niks. Zeker niet als je er eentje hebt zoals Miles Kilo. Deze Dart Chip kan chips hacken van andere gebruikers evenals heel veel andere elektronische apparaten. En dat is dus niet alleen handig wanneer de DJ een slechte praat draait op je feestje.
De chip zorgt bijvoorbeeld voor Dart Vision, waarmee je de omgeving verandert in een blauw-zwarte Matrix-achtige weergave waarin vijanden oranje kleuren, evenals handige objecten die je verder kunnen helpen. Daarnaast vertraagt het ook de tijd, waardoor je de andere Dart-hulpmiddelen effectiever kunt gebruiken. Vijanden zijn in Dart Vision ook zichtbaar achter muren en met de juiste wapens veel makkelijker uit te schakelen. Maar nog handiger zijn de drie breaches Persuade, Suicide en Backfire.
Met Breach schakel je bij twee tot drie (afhankelijk van je upgrades) tegenstanders het wapen voor een korte periode uit. Dat is vooral handig wanneer je downtown bent en de meeste tegenstanders niet voorzien zijn van een chip. Zijn ze dat wél dan kun je gebruik maken van Persuade en Suicide. En hoe vaak we Suicide ook uitvoeren, het blijft op een ziekelijke manier erg vermakelijk om te zien hoe een vijand zichzelf, en hopelijk ook een paar anderen, opblaast met een granaat. Overigens doet de tegenstander bij Persuade vrijwel precies hetzelfde, maar niet voordat hij ook even aan jouw zijde meevecht. En dat is niet alleen makkelijk om het omleggen van tegenstanders, het is ook een perfecte afleidingsmanoeuvre. Al die breaches en vette wapens spelen lekker en ook de actie is, zelfs tu en de stroperige dialogen door, prima in orde. Helaas blijft het daar in de singleplayer ook bij.
Kom op coöp
Maar de game heeft nog een bijzonder prettig toetje in de vorm van een coöpmodus. In plaats van de standaard coöp waarbij je het singleplayergedeelte met zijn tweeën mag spelen, krijg je dit keer een paar uitdagende mi ies voor de kiezen en een heel ander soort gameplay. Gebruikte je in je eentje je Dart Chip nog voor het hacken van de tegenstander, daar gebruik je nu ook voor het genezen en tot leven brengen van je teamleden. Sterker nog, met een erg slimme kunstmatige intelligentie die vooral in de wat latere mi ies zeker voor wat pittige tegenstand zorgt, heb je zonder teamleden die jouw genezen of de aandacht afleiden van de tegenstander geen schijn van kans.
Het is erg cool om met z’n vieren een zware bepantserde tegenstander uit te schakelen door samen te werken. Twee man leiden de aandacht af door af en toe hun gezicht te laten zien terwijl een derde probeert het schild te breachen van de vijand. De vierde kan dienen als hospik en zorgen dat nummer drie niet het loodje legt wanneer hij onverhoopt toch in vijandelijk vuur terecht komt. Coöp zorgt er eigenlijk voor dat je hele perceptie van de game verandert. Van een dodelijke eenling verander je in een viermansformatie waarbij je constant elkaars rug in de gaten houdt, turrets onschadelijk maakt om je vrienden te redden en met elkaar moet communiceren om zodoende het einde te halen. Een einde dat in coöp vaker verder weg is dan het soms lijkt, omdat je meer dan eens zal stuklopen op de pittige tegenstand.
Ontwikkelaar Starbreeze heeft er tevens voor gezorgd dat je nog wel een paar keer zult terugkomen voor meer, dankzij de optie om speciale (team-) upgrades vrij te spelen. Denk bijvoorbeeld aan schilden voor het hele team of de mogelijkheid om dode teamleden weer tot leven te wekken. Bovendien kun je ook nog je eigen Syndicate starten om zodoende te pronken met je behaalde scores. Het is wel een stuk prettiger om te spelen met bekenden, omdat het zo belangrijk is om te praten met elkaar. Zonder duidelijke afspraken en goede informatie over wie wat nodig heeft, is de coöp nog vele malen moeilijker.
Syndicate is getest op de PC.