I.P.F.R.T.021 wordt door haar collega's Rookie genoemd. Ze is het jonge en, zo blijkt, onwetende lid van de volledig uit vrouwen bestaande politiemacht SXPD. Zij bewaken met hun met machinegeweren uitgeruste motoren de wet van de privéstaat New Royale. De technologisch geavanceerde staat wordt bedreigd door een terroristische organisatie: the Black Seraphim. In deze eerste episode neemt Rookie het op tegen één van de terroristenleiders: de eveneens vrouwelijke superslechterik Destruction the Destroyer.
Arcaderacer en comic ineen
Game-director David Perry (Earthworm Jim, Enter the Matrix) ontwikkelde SXPD game voor uitgever OneBigGame, samen met comic-artiest Duke Mighten. Dat deden ze gratis: tachtig procent van de opbrengst van OneBigGame gaat naar goede doelen gericht op minder bedeelde kinderen. Het resultaat van de samenwerking tu en Perry en Mighten is een unieke combinatie van een comic en een arcade racer/shooter.
Mighten – die zowel voor Marvel als DC tekent – heeft voor SXPD 42 strippagina’s geïllustreerd, maar zijn ontwerp dringt ook rechtstreeks door in de game zelf en menu’s. Zijn zeer gedetailleerde art is fantastisch: van de gestileerde zwart-wit stijl met enkele kleuraccenten (denk SinCity) tot de creatieve verhouding tu en beeld en tekst. Het verhaal is soms wat lastig te volgen, maar in deze eerste episode roept het plot sowieso vooral veel vragen op. Wie zijn de Black Serraphim, wie zijn de SXPD, wie is Rookie en welk ma avernietigingswapen draagt Destruction in haar koffer?
Haarscherpe bochten
De pagina's – de grootte van een iPad-scherm, dus vrij klein – en zes hoofdstukken worden afgewi eld met motorracelevels. Ook dat zijn er zes. Ze zijn niet heel uitdagend, maar wel tekens net even anders: het ene level draait om het ontwijken van mijnen, het andere om het neerknallen van motorgespuis. Je beschikt niet alleen over machinegeweren, die overigens oververhit kunnen raken, maar ook over een nitro-sneldheidsbooster en destructieve raketten die enkel doel raken als je de vijand lang genoeg in je vizier houdt. Deze extra’s krijg je niet zomaar en moet je verzamelen tijdens het racen.
De besturing is heel soepel. Met een vinger bedien je de geweren, met een swipe de mi iles. Met de tiltfunctie van de iPad bestuur je de motor en kun je licht bijsturen of juist haarscherpe bochten maken. E entieel, want de levels bestaan niet uit lineaire tracks maar uit grote, veelal volgebouwde gebieden. De vijand probeert je voortdurend te ontwijken, of juist zelf neer te schieten, door daar kriskras doorheen te racen. Vooral in het laatste level draait de uitdaging vooral om feilloos racen terwijl om je heen een chemiefabriek instort.
Ode aan Deathchase
Na even oefenen heb je de levels zonder al te veel moeite wel uitgespeeld. De lay-out van de levels en hun soms wat saai ogende, hergebruikte obstakels wennen snel. Bij elke mi tap verlies je wat health, maar wordt je route wat gecorrigeerd, zodat je verder kunt waar je was gebleven. Zonder het risico dat je nog een keer tegen die ene muur botst. De AI is niet echt gevaarlijk en mist vaak doel. Het is vooral je eigen ongeduld om zo snel mogelijk iedereen uit te schakelen dat leidt tot fatale ongelukken.
Liefhebbers kunnen hun racetalent beproeven in de arcademodus met tijdraces, ‘killcounts’ waarbij je zoveel mogelijk slachtoffers moet maken, en deathchases waarbij je voor elke kill tien seconden op de teller erbij krijgt. De laatste is een directe verwijzing naar Perry’s inspiratiebron voor SXPD, de 8-bit motorracer 3D Deathchase. Deze extra modi maken de game herspeelbaar en dat is gezien de duur van de verhaalmodus broodnodig.
Een spectaculaire proloog
Want voordat je het weet, heb je de game uitgespeeld. Dat is deels te danken aan de geslaagde overgang tu en de strip en de racelevels. De vormgeving is consistent en elk level begint en eindigt met een logische strippagina, waardoor je makkelijk doorspeelt. Maar deze eerste episode van SXPD is sowieso ultrakort. Je zit net lekker in de game wanneer je het laatste level alweer hebt beslecht, en ook het verhaal, met gigantische cliffhanger, voelt vooral als proloog. Een spectaculaire, enthousiasmerende proloog, dat wel.
Dit voorkomt op zich dat je je tijdens de levels gaat vervelen. In deze eerste episode voelt alles nog nieuw en opwindend, maar tegen het einde worden de omgeving en gameplay wat eentonig. Het is de vraag hoelang SXPD blijft boeien als je niet zes maar zestien levels speelt die nauwelijks in uitdaging toenemen. Dit geldt helaas ook voor de arcademodus. Die is langer houdbaar, maar wordt na enige oefening op den duur toch ook wat eentonig.
Hopelijk wordt dit in de tweede episode ondervangen door meer gevarieerde omgevingen en vooral meer en uitdagendere levels. Dat zijn de voornaamste wensen voor het vervolg, want dat de mix tu en strip, art, verhaal en gameplay weer goed zullen zijn, twijfelen we niet aan. En het maakt SXPD in e entie geen betere game, maar dat je er ook nog het goede doel mee steunt is in ieder geval een prima excuus om het spel een kans te geven.