Vijftig kleine blubberbeestjes konden maar niet rijmen met de letters ‘eertig’. Een die was het helemaal beu, toen waren er nog negenenveertig. Goed, we zouden nog wel even door kunnen gaan, maar dat is het punt niet. Als een handjevol sterft is er namelijk nog niets aan de hand. Sterker nog, Swarm moedigt het opofferen van je blauwe brigade aan, zolang er maar één overblijft om naar het volgende respawn-punt te loodsen. Voor iedere Swarmite die onderweg sterft, beloont het spel je met een extra multiplier. Die loopt verder op naarmate je meer en meer rondslingerend DNA verzamelt, en blijkt uiteindelijk de sleutel tot het vrijspelen van aansluitende levels.
Ga heen en vermenigvuldig u
Een level uitspelen in Swarm is zelden een probleem. Ze zijn tot de nok toe gevuld met gevaarlijke constructies en dodelijke vallen, maar door de genereus geplaatste checkpoints en respawn-punten bereik je altijd het einde wel. Maar met het voltooien van een level ben je er nog niet. Pas wanneer je een bepaald aantal punten hebt verzameld, mag je naar het volgende. Swarm draait dus vooral om zoveel mogelijk DNA oprapen, met het oog op je puntentotaal maar ook stomweg om de multiplier verder op te krikken; e entieel voor het behalen van een hoge score. DNA op zich levert niet genoeg punten op, het wordt pas intere ant wanneer het spel iedere 100, 500 of 1000 punten die je verdient vermenigvuldigt met een getal dat in de tientallen loopt. En dus moet je voortdurend op zoek naar manieren om de multiplier in stand te houden.
Ook al ligt er door de levels heen best veel DNA verspreid, de afstand ertu en valt vaak niet te overbruggen zonder de multiplier kwijt te raken. Wil je dat niet, dan blijven er nog twee opties over. Enerzijds kun je de vijftig Swarmites als gulzige sprinkhanen alles in hun omgeving stuk laten maken. Anderzijds kun je ervoor kiezen één van hen op te offeren voor het grotere gemeengoed. Het spel brengt je gelukkig al snel bij dat daar geen traan om gelaten hoeft te worden en tovert, door de Swarmites op komische wijze aan hun einde te laten komen, eerder een lach op je gezicht. Je wordt zo gestimuleerd om redelijk roekeloos om te springen met de blauwe zwerm. Het doel heiligt immers de middelen, moge zij in vrede rusten.
Stroeve mechaniek
Swarm is conceptueel een heel leuke game. Het contrast tu en de schattige blauwe beestjes en de gruwelijke manieren waarop zij om het leven gebracht worden zorgt verder voor de nodige humor. Het is daarom jammer dat de uitwerking behoorlijk te wensen overlaat. De grafische stijl van het spel kan op de Swarmites na nauwelijks bijzonder genoemd worden, maar daar valt op zich nog wel overheen te stappen. Het echte probleem zit hem in de manier waarop de verschillende onderdelen van de spelmechaniek elkaar voortdurend tegen lijken te werken. Voor een hoge multiplier zul je vroeg of laat een groot gedeelte van je Swarmites op moeten geven, maar om de hoogst scorende DNA-strengen te verzamelen heb je er dan weer dertig of veertig nodig.
De gulle plaatsing van checkpoints blijkt nu eerder een doorn in het oog van een welkom steuntje in de rug. Respawnen bij het laatste checkpoint zet de multiplier terug op nul, wat het erg lastig maakt om daarna nog veel punten te verdienen. Na ieder checkpoint wordt wel je tot dan toe behaalde score ‘ingecasht’, maar daar heb je weinig aan als ieder punt daarna niet meer met tien of twintig vermenigvuldigd wordt. De beste, en helaas soms enige optie, is om de multiplier het gehele level vast te houden. Verlies je onverhoopt alle vijftig Swarmites, dan kun je maar beter opnieuw beginnen.
Geplaagd
Ook de manier waarop de besturing soms in de weg staat zorgt voor ergerni en. Je krijgt de directe controle over de hele zwerm als collectief, wat lekker werkt maar wel betekent dat je onderweg regelmatig een Swarmite of twee verliest. Tot zover niets aan de hand: het doodgaan van de blauwe blubbers hoort erbij. Het wordt pas vervelend op het moment dat de omgevingen vol komen te staan met obstakels en vallen. Dat vergt een precieze en responsieve besturing van de Swarmites, en laat die nu net ontbreken. Het gevolg is dat je al gauw de helft van je zwerm kwijtraakt en daardoor ook je scorepotentie als sneeuw voor de zon ziet verdwijnen. Voor veel van het DNA heb je namelijk toch zo’n dertig Swarmites nodig, bijvoorbeeld om ze op te kunnen stapelen en zo hoger gelegen plekken te bereiken.
Swarm puilt bovendien niet uit van de content. Toch kun je er een flink aantal uren instoppen, omdat je de levels vaak meerdere keren opnieuw moet doen. Of dat telt, laten we even in het midden. Verder zijn er Death Medals te behalen, een ludieke verheerlijking van hoe en hoe vaak je Swarmites het leven hebben gelaten, en kun je uiteraard je hoogste score vergelijken met die van andere spelers via Leaderboards. Het spel goochelt met een gevaarlijk leuk spelconcept, maar brandt zichzelf jammer genoeg aan de matige uitwerking hiervan. Ben je echter een multiplierjunkie en heb je een snelle fix nodig, dan kan Swarm wel eens precies zijn waar je naar zoekt.
De review van dit spel is gedaan op basis van de Xbox 360-versie. Het spel is verkrijgbaar via Xbox Live Arcade (1200 Microsoft-punten) en PlayStation Network (€12,99).