Met Supreme Commander 2 bewijst ontwikkelaar Gas Powered Games eens te meer dat het ‘nieuwe’ Supreme Commander voldoende in huis heeft om de oude Total Annihilation-garde te doen vergeten. De vergelijking met het eerste deel in de serie is echter minder gemakkelijk gemaakt, want op het eerste gezicht lijkt de game erg op de superbe voorganger.
De basis wordt nog steeds gevormd door de Armored Command Unit (ACU) waarmee je in feite alles kunt bouwen en die bovendien het hart vormt van je leger. Wordt je ACU opgelazen, dan is het direct einde oefening. Ook het winnen van grondstoffen is in grote lijnen hetzelfde gebleven met enerzijds de Ma -extractors, die zorgen voor bouwmaterialen, en anderzijds de Energy-collectors, die zorgen voor de benodigde stroomvoorziening. Daar omheen speel je met gigantische legers, die soms wel drie- tot vijfhonderd eenheden tellen en met als toetje een handvol experimentele eenheden (Experimentals) die qua kracht en grootte simpelweg overdonderend zijn.
Nieuwe aanpak
Kijk je verder dan de uiterlijke gelijkheid tu en deel één en twee, dan kom je al snel tot de ontdekking dat ontwikkelaar Gas Powered Games veel aan de gameplay heeft gesleuteld. Supreme Command 2 is daarom allesbehalve een kopie van zijn voorganger. Heb je al ervaring met het eerste deel en stap je zonder een tutorial te spelen in deel twee, dan zul je na de eerste paar minuten zelfs een beetje verdwaasd ronddolen op het slagveld. Waar zijn al mijn eenheden, is waarschijnlijk je eerste reactie.
Ga je vervolgens op zoek naar een knop om een Tier 2-engineer te bouwen, dan kom je helemaal bedrogen uit. Die is er namelijk niet meer. In plaats daarvan krijg je nu een tech-tree die is opgebouwd uit een land-, zee-, lucht-, gebouwen- en ACU-categorie. In deze tech-tree kun je nieuwe eenheden ontwikkelen, maar bijvoorbeeld ook betere bepantsering, krachtigere wapens en snellere bouwtijden aanschaffen. Om alles vrij te spelen, moet je onderzoekspunten verdienen door vijandelijke eenheden af te maken, opdrachten te voltooien (in het singleplayer-gedeelte) of zoveel mogelijk onderzoekcentra te bouwen. Op deze manier worden zowel afwachtende als aanvallende spelers beloond met de broodnodige punten en hoef je je absoluut geen zorgen te maken dat de vijand sterker is.
De nieuwe aanpak zorgt ervoor dat je tijdens een potje Supreme Commander 2 altijd kunt spelen zoals je zelf wilt. Ben je liever een commandant die het luchtruim beheerst of ga je toch voor een sterk landleger, de keuze is aan jou. Dat Gas Powered Games er vervolgens voor het gekozen heeft om een stuk minder eenheden beschikbaar te stellen, zal niet door iedere fan gewaardeerd worden. De uitgebreide tech-tree en de keuzevrijheid verantwoorden de keuze echter prima en wat dit betreft is het ‘kwaliteit gaat voor kwantiteit’.
Van groot naar klein
Waar we wat minder over te spreken zijn, is de vereenvoudigde opzet van Supreme Commander 2. Dat komt vooral door de manier waarop de grondstoffen dit keer worden gebruikt. In Supreme Commander, en Total Annihilation in een grijs verleden, kostte het bouwen en draaiende houden van eenheden en gebouwen constant energie en ma . Hierdoor was je continu bezig om maar zoveel mogelijk grondstoffen te ontginnen en wat je ontgind had, zo goed mogelijk te spenderen. Dit keer betaal je slechts één keer de prijs van ma en energie om een gebouw of eenheid te plaatsen en heb je ook niet langer energie nodig om een eenheid draaiende te houden. Op deze manier wordt het veel eenvoudiger om bijvoorbeeld een gigantische Experimental te bouwen, met als gevolg dat het dit keer ook veel meer draait om de gevechten zelf en niet om het bedenken van wat je kunt bouwen en onderhouden. Juist dit stukje gameplay gaf het eerste deel z’n charme.
Wat we bovendien ook een beetje mi en, is de schaal waarop je in het eerste deel de gevechten speelde. In deel één maakte je vaak gebruik van transportschepen om je eenheden aan het front te krijgen. Dit kwam door de gigantische afstand tu en de plekken waar ma lag (en waar daarom ook je basis gevestigd was) en de frontlinie. De schaal van Supreme Command 2 is wat dit betreft wat naar beneden geschroefd. Hoewel de geweldige strategic zoom-functie (een kaart waarop al je eenheden overzichtelijk te zien en te selecteren zijn) ook in dit deel zijn opwachting maakt, zul je hem toch beduidend minder vaak gebruiken. De game is duidelijk wat overzichtelijker en gemakkelijker gemaakt. Dit is voor gamers die deel één wat te uitgebreid vonden een welkome vernieuwing, maar maakt voor de hardcore-fans de zaken wellicht iets te eenvoudig.
Het blijft genieten!
Dit gezegd hebbende, blijft Supreme Commander 2 nog steeds een RTS-game zoals we ze graag zien. Start een skirmish- of multiplayer-potje op en voor je het weet stuur je honderden legers richting vijandelijke basis. Ondanks de vereenvoudigde opzet, blijft het een waar genot om zes fabrieken de ene na de andere tank te zien uitspuwen, terwijl je ACU helpt om een reusachtige King Kriptor te bouwen. De King Kriptor is sowieso een beest van een unit, die met een soort van ionen-kanon vijanden letterlijk tot een smeulend hoopjes as herleidt. Is je leger eenmaal groot genoeg, dan stuur je het kinderlijk eenvoudig aan en kan het schouwspel van rondvliegend raketten, laserstralen en ontploffingen beginnen.
Naast de King Kriptor zijn er nog meer verwoestende experimentele units. Zo is er een gigantische vliegende schotel met een wapen dat nog het meeste doet denken aan de film Independence Day, een onderzeeboot met de toepa elijke naam ‘Kraken’ en een kanon waarmee je eenheden naar de andere kant van de kaart kunt schieten om een verra ingsaanval uit te voeren. Veel eenheden zijn bovendien een verbeterde versie van hun voorgangers uit het eerste deel en aangezien die al behoorlijk indrukwekkend waren, kun je zo ongeveer wel bedenken wat je van deze zult vinden.
Tot slot een woord over de singleplayer-modus, of eerder: een advies. Gebruik deze alleen om op je gemak uit te vinden wat je eenheden en gebouwen kunnen, om vervolgens alleen nog maar online of in skirmish-potjes Supreme Commander 2 te spelen. Het verhaal is namelijk te zoetsappig en ook vrij ongeïnspireerd. Bovendien is de kunstmatige intelligentie niet van een bijster hoog niveau, waardoor je weinig moeite zult hebben om door de achttien mi ies tellende campagne van de UEF, de Cybran en de Illuminati (zij vervangen de Aeon uit het eerste deel, maar zijn qua eenheden redelijk hetzelfde) heen te spelen. Nogmaals, het is een ideale plek om met alles bekend te raken, maar de echte kracht van Supreme Commander 2 komt pas naar boven in skirmish of multiplayer. Die modus is dan ook van grootse kla e.