Super Time Force oogt als een ode aan de welbekende side-scrolling shooters die al jaren in ons geheugen gegrift staan. Was Super Time Force tu en eind jaren tachtig en halverwege jaren negentig verschenen – wat lettend op de graphics prima zou kunnen - dan zou de game in één adem worden genoemd met Contra en Metal Slug. Dialogen die bestaan uit ballonnetjes met droge tekst, simpele maar hilarische animaties en spelwerelden die ondanks hun 16-bit-stijl met veel oog voor detail zijn vormgegeven; blijkbaar vervelen ze ons niet. Super Time Force herinnert ons aan een periode waarin simplisme op zijn best was.
Toch dekt alleen ‘simplisme’ in het geval van Super Time Force de lading niet helemaal. De game is in die zin behoorlijk bedrieglijk, nog zo’n raakvlak met vroegere arcadegames. Dat heet zeker geen toeval, want net als die games is Super Time Force op momenten enorm moeilijk en verra end complex. Dat heeft alles van doen met een tijdloze spelmechaniek, al is het juist de tikkende klok die die gameplay naar een hoog niveau tilt.
Race tegen de klok
Super Time Force is niet zo’n side-scrollende shooter die om schieten draait. Nou ja, natuurlijk wel een beetje, maar uiteindelijk voert tactiek de boventoon en speelt je reactiesnelheid een opvallende bijrol. Dat zie je overigens niet aan de chaos op het scherm af. Voor een game die een geheel nieuwe lading geeft aan de term ‘bullet hell’ en ‘t best te omschrijven valt als een constante race tegen de klok, laat Super Time Force zich echter verra end stre loos spelen.
Onder leiding van generaal Repeatski is het aan jou om een reeks levels te volbrengen. Dat doe je al schietend en rennend met een van de vele vrij te spelen personages, exact zoals je dat van het genre gewend bent. De twist zit ‘m in de klok bovenin het scherm. Voor ieder level heb je vaak een minuut of iets meer om het einde te behalen. Dat is te kort en dus onmogelijk. Gelukkig kun je dankzij een bruikbare uitvinding van generaal Repeatski een keer of dertig teruggaan in de tijd. Dat houdt in dat doodgaan niet betekent dat je doodgaat, maar dat je een nieuw leven krijgt en terug kunt spoelen naar een willekeurig moment dat je beleefde tijdens je vorige leven.
Ingewikkeld
Het wordt al snel ingewikkelder. Je vorige speelse ies worden namelijk niet gewist. Alle acties die je hebt uitgevoerd tijdens een van je vorige levens, worden daarna oneindig door dat personage uitgevoerd. Je kunt dit proces tientallen keren herhalen (afhankelijk van het aantel levens dat je krijgt toegewezen). Je hoeft daarvoor enkel op B te drukken of dood te gaan en vervolgens een willekeurig moment te kiezen om met je volgende leven in te stappen. Dat betekent dat het zomaar kan dat je na dertig gebruikte levens dertig versies van jezelf op hetzelfde moment op hetzelfde poppetje ziet schieten.
Dit principe wordt pas echt leuk als de game vereist dat je ermee experimenteert. Zo kun je een van de eindbazen met wat gemak in anderhalve minuut afmaken met één versie van je personage, maar je kunt ook dertig keer op hetzelfde punt spawnen en diezelfde eindbaas met dertig versies van jezelf in drie seconden omleggen. Des te verder je in de zes lo taande segmenten van het spel komt, des te vaker het spel vereist dat je dergelijke dingen direct doorziet. Je ben daarom constant op je hoede tijdens het spelen: is het verstandig om nu dood te gaan, zodat ik met mijn defensieve personage de kogels kan tegenhouden, of moet ik gewoon doorgaan met aanvallen en kijken waar het schip strandt?
Omdat ieder personage een eigen specialiteit heeft en bepaalde situaties dus om een concrete aanpak vragen, voelt Super Time Force soms erg clever aan. Met name wanneer een tactiek werkt en je je voorgaande levens dus succesvol hebt afgestemd op wat je in de toekomst met je levens gaat doen, is Super Time Force op zijn allerbest. Het opstellen van je mannetje tijdens eindbaasgevechten speelt daarin een grote rol. Waarom zijn zwakke punten één voor één uitschakelen als je ze met meerdere levens tegelijkertijd te grazen kunt nemen?
Frustrerend
Mi chien is Super Time Force zelfs te clever voor zijn eigen bestwil. Omdat er zoveel personages en kogels in het rond vliegen, is het spawnen behoorlijk verwarrend. Tu en meerdere versies van je eerdere zelf vind je keer na keer de dood zonder dat je weet welke kogel je uitgeschakeld heeft. Zeker net zo frustrerend is dat een groot deel van het spel uit trial and error bestaat. Meestal moet je levels eerst meerdere keren spelen voordat je weet welke tactiek de beste is. Doodgaan is in negen van de tien gevallen tactische noodzaak in plaats van pech. Dat is inherent aan de gameplay, maar het verveelt natuurlijk wel hetzelfde stuk meerdere malen opnieuw te moeten spelen.
Gelukkig heeft Super Time Force nog een troef achter de hand: de geweldige stijl en humor. Van reuzen die Atlantis willen uitschakelen tot het beschermen van de dinosauru en, Super Time Force draait geheel om over-the-top-gekkigheid. Dat eigen smoelwerk maakt het wat makkelijker sommige gebreken door de vingers te zien. Zoals gezegd is de actie te vaak te frustrerend, maar Super Time Force blijft dusdanig fascineren dat het je alsnog uren spelende houdt. Super Time Force doet zo continu denken aan vroeger maar vergat ons daarbij niet te verra en. Die combinatie valt prima uit.