Neonkleuren, flitsende beelden en bijzonder intense actie. Zo’n beetje iedere console heeft wel één game die met ouderwetse gameplay en nieuwerwetse beelden een oud concept zoals jagen op de hoogste score weer intere ant maakt. De Xbox 360 had Geometry Wars, de PlayStation 4 heeft Resogun en de PlayStation 3 deed het met Super Stardust HD. Die laatste game wist op de Vita al een nieuw thuis te vinden en begint onder de noemer Ultra ook een nieuw leven op Sony’s vierde thuisconsole.
Super Stardust Ultra is namelijk dezelfde game als in 2007, maar dan met een aantal subtiele verbeteringen en een paar nieuwe speelstanden. Het opvallendste is hoe weinig grote verbeteringen deze Ultra-versie met zich meebrengt. Grafisch gezien was deze titel ruim zeven jaar geleden nog een hoogvlieger, maar vandaag de dag is er weinig bijzonders op te merken aan de ontploffende asteroïden en ruimteschepen.
Tijdloze gameplay
De gameplay zelf is gelukkig zo goed als tijdloos. Ook in Super Stardust Ultra speel je een klein ruimteschip dat de taak heeft gekregen een planeet te beschermen tegen ruimtewezens, brokstukken en al het andere ruimtepuin dat vlak boven de atmosfeer zweeft. Met de ene pook vlieg je het schip langs al die obstakels af, met de andere stick schiet je op asteroïden - die vervolgens ontploffen en in kleinere brokken verder rondzweven.
Het idee is net zo bejaard als games zelf. Super Stardust geeft er een eigen draai aan door drie verschillende ruimterotsen en drie verschillende wapens te introduceren. Gewone kometen zijn prima te vernietigen met de standaard proppenschieter, terwijl gouden rotsen gemakkelijk smelten met de vlammenwerper. Buitenaardse ijsblokken delven het onderspit tegen een paar schoten van de icebreaker. Met name rondom de wat moeilijkere planeten moet er constant gewi eld worden tu en die drie wapens.
Het is daarbij cruciaal het overzicht houden. Tu en de ontploffingen en het in de rondte zwevende ruimtepuin verschijnen in een genadeloos tempo vijanden en nog meer kometen. Super Stardust vereist een soort van trance waarin de speler niet echt de vele projectielen en vijandelijke schepen hoeft te zien om er op de juiste manier mee om te gaan. Besli ingen die de speler in het heetst van de strijd haast onderbewust moet nemen spelen een grote rol. Wanneer is een bom het beste in te zetten als ontkomen geen optie meer is? En wanneer is de situatie nog te redden door snel met een boost naar de andere kant van een planeet te vliegen?
Ouderwets op zijn best
Super Stardust is bij vlagen een minstens zo goede game als zeven jaar geleden. Ook Ultra komt het beste tot z’n recht komt in de speelstanden waarin alle bovenstaande elementen samenkomen. Daarom hebben we de Arcade-modus zo lief. Bommen, boosts en wi elen tu en wapens spelen stuk voor stuk een rol in Arcade. Het spel kent overigens nog een aantal soortgelijke modi, waarin je bijvoorbeeld het buitenaardse gevaar zo lang mogelijk moet bestrijden met een enkel leven of waarin een eindeloze golf aan gespuis de tegenstander vormt.
Minder sterk zijn de speelstanden waarin je het met een enkele vaardigheid moet doen. In Bomber is het schip alleen uitgerust met een beperkte hoeveelheid bommen en bij Impact draait het om het zo lang mogelijk door legioenen van vijanden heenvliegen. Ook nieuw is Blockade, waarin het ruimteschip continu gevolgd wordt door een soort staart die de weg blokkeert. Deze moderne variant van Snake breekt eveneens geen potten: net zoals de andere modi zijn de meeste Blockade-potjes te kort en oppervlakkig om Arcade ook maar enigszins te evenaren.
Dat Super Stardust Ultra zo weinig nieuws doet, maakt de game moeilijk aan te raden aan eenieder die het spel al heeft gespeeld. We hebben simpelweg het gevoel dat er meer in Ultra had gezeten. De beperkte leaderboards, waarin louter plaats is voor duizend spelers, of de onhandige opbouw van de menu’s bevestigen dat gevoel. Super Stardust Ultra is een te simpele heruitgave van een game die best een nieuwe lik verf had kunnen gebruiken.