Meer dan ooit steunt Nintendo op de grote namen van personages en reeksen die het gamebedrijf de laatste drie decennia groot hebben gemaakt. Niet eens zozeer afzonderlijk, maar wel door ze de bundelen – de recente én aanstaande downloadable content voor Mario Kart 8, die elementen uit onder meer The Legend of Zelda, F-Zero en Animal Cro ing voor het eerst in de mix gooit, is daar een goed voorbeeld van. Maar het ultieme allegaarfeest is en blijft natuurlijk Super Smash Bros. Na het debuut van de vechtfranchise op de Nintendo 64 verwierf het al snel een favorietenstatus: als eerbetoon aan Mario, Link en vele anderen, maar ook als even toegankelijk als diepgaand knokspel.
Stukjes erfgoed
In de basis is die gedachte bij de Wii U-versie – net als de recent verschenen en tegelijkertijd ontwikkelde 3DS-versie, die dezelfde ruim vijftig personages telt en een groot deel van de spelmechanieken en -mogelijkheden deelt – hetzelfde gebleven. Hoe je het ook wendt of keert, je vindt simpelweg geen game die meer content en verwijzingen bevat naar zó veel andere spellen en memorabilia van Nintendo. Er zit zelfs een level in gebaseerd op Yoshi's Woolly World, dat pas in de loop van 2015 verschijnt. Bovendien brengt de aanwezigheid van Sonic the Hedgehog, Mega Man en Pac-Man stukjes erfgoed van Sega, Capcom en Namco met zich mee.
Waar Super Smash Bros. Brawl bekendstaat als het deel dat meer toegankelijkheid en willekeur met zich meebracht, zo neigt de nieuwste editie meer naar de fundamenten van Melee, de GameCube-versie. De vechters struikelen niet meer zomaar zoals in Brawl, al ontbreken bepaalde diepgaande technieken, zoals wavedashen, uit Melee. Het resultaat is een guldenmiddenweg waarmee noch nieuwkomers noch veteranen zich benadeeld zullen voelen. Bovendien zijn er legio mogelijkheden om potjes in het voordeel of nadeel van wie dan ook in te stellen: of het nou gaat om het gebruik van items of een bepaalde differentiatie, zoals bewegen in slow-motion.
Met afstand de grootste noviteit hier is het feit dat er nu met maximaal acht vechters tegelijkertijd gesmasht kan worden. Om te voorkomen dat je hiervoor controllers tekort komt, kun je naast alle gangbare Wii U-besturingsapparaten ook gebruikmaken van GameCube-controllers met een speciale adapter óf een 3DS voorzien van bijbehorende versie van Smash Bros. Achtspelergevechten zijn aanvankelijk vooral chaotisch en vermoeiend, maar wie doorzet en met de juiste instellingen speelt, beleeft er zeker een hoop plezier aan. Met bijvoorbeeld twee teams van drie komt de stand beter tot zijn recht. Pijnpunt blijft echter de levels: slechts een handvol is precies groot genoeg om knokpartijen met meer dan vier man prettig te laten verlopen – waaronder nota bene Hyrule Temple uit Melee. Andere (nieuwe) stages zijn veelal té groot, waardoor de camera te ver uitzoomt, of juist te klein.
Helse wirwar
Andere mogelijkheden om te smashen zijn er ook genoeg, al zitten diverse speelstanden verstopt in de helse wirwar die de menustructuur vormt. De oudste bekende is de standaard arcadespeelstand, Cla ic Mode, die echter niet is ontkomen aan een lading vernieuwingen: je bepaalt nu middels een soort bordspel tegen wie je het opneemt, maar ontkomt nooit aan enkele meer-dan-vier-spelergevechten. Franchiseliefhebbers van het eerste uur hunkeren wellicht naar een kla ieke versie van Cla ic Mode, waarin je zonder al teveel poespas in een minuut of tien evenzoveel vechtersbazen een pak rammel geeft. Precies zoals we dat al sinds mensengeheugenis in vechtspellen doen.
Andere mogelijkheden om in je eentje (of met een tweede speler) tegen de computer te knokken zijn er in de vorm van allerlei uitdagingen, waaronder speciale events, de bekende homerunwedstrijd en uitputting lagen tegen de klok of een bepaald aantal tegenstanders. Het gebrek aan een bescheiden avonturenstand (zoals in Melee) of één die grootser is van opzet (zoals in Brawl), steekt echter nogal. Zeker omdat we in plaats daarvan de Smash Tour krijgen: een soort bordspel waarin maximaal vier spelers in rap verstrijkende beurten zoveel mogelijk personages en power-ups verzamelen om te gebruiken bij het grote eindgevecht. Omdat deze stand strooit met willekeurig aan spelers toebedeelde items die het verloop ingrijpend kunnen veranderen, ontkomt Smash Tour nooit aan de indruk een onoverzichtelijk rommeltje te zijn. Bovendien is het irritant dat je juist in dit speltype geen zelf ingestelde knoppenconfiguratie kunt gebruiken.
Liever nemen we het dan gewoon direct op tegen onze vrienden. Het was trouwens leuk geweest om dat tevens te kunnen doen in de vorm van een toernooi, maar ook die mogelijkheid ontbreekt in deze Wii U-game. De (logischerwijs) tot vier spelers beperkte onlinemodus is overigens wel naar behoren: tegen vrienden heb je genoeg mogelijkheden om bijna net zo te spelen als met elkaar op de bankTegen willekeurig gekozen tegenstanders ben je veelal beperkt tot een vechtpartij tegen de klok, tenzij je kiest voor een hardcore één op één gevecht op een plat, vlak level. Van tijd tot tijd hebben we wel last gehad van lag, al gold dit slechts voor korte momenten bij een klein deel van de potjes.
Protegés
En dan zijn er nog de Amiibo, als onderdeel van Nintendo's eigen fysieke spelfiguurtjesoffensief. In de game kun je namelijk een computergestuurd personage trainen en progre ie opslaan op de chip in de voet van zijn of haar beeldje. Hoewel we deze mogelijkheid (nog) niet heel uitgebreid hebben kunnen testen, valt op hoe snel deze protegés het hoogst haalbare niveau bereiken, maar ook hoe verra end goed ze dan kunnen zijn: met zes ervaren Smashers, verdeeld in teams van twee, hadden we de grootste moeite tegen twee volgroeide Amiibo-vechters. Overigens kun je ook, net als in de 3DS-versie, voor jezelf speelbare personages aanpa en met statusverbeteringen en andere bewegingen – al is het wel jammer dat je deze louter kunt overzetten van de 3DS naar de Wii U en terug, maar na het kopiëren niet verder kunt gaan met de ontwikkeling.
Super Smash Bros. Wii U zit propvol met content en is voor elke Nintendo-fan een ware traktatie – ook voor het oog, dankzij oogstrelende personages en omgevingen én een rotsvaste framerate. Niet alleen het vrijspelen van personages en levels, maar ook een scheepslading aan trofeeën en muzieknummers – compleet met sterke nieuwe uitvoeringen – houden je voor zeer lange tijd op een prettige manier bezig. Desondanks voelt deze game, net als zijn broertje op de 3DS, als één van de mindere in de mateloos populaire Smash Bros.-reeks – nota bene door de vernieuwingen. Er is zeker lol te beleven aan de mogelijkheid met maximaal acht spelers te vechten, maar echt goed uitgewerkt voelt het niet – iets wat ook geldt voor de Smash Tour en bepaalde andere speelstanden. De ontwikkelaars zouden er verstandig aan doen om zich bij de volgende Smash Bros. minder te richten op een doldwaze mix aan content en mogelijkheden, en meer op een gestroomlijnd en verfijnd vechtspel.
Super Smash Bros. Wii U is sinds afgelopen vrijdag verkrijgbaar voor de Wii U.