Styx: Master of Shadows - Meester van frustratie | Gamer.nl

Styx: Master of Shadows - Meester van frustratie | Gamer.nl

PC REVIEW - Als je gevraagd wordt om een Nederlandse gamedeveloper te noemen, zal je vermoedelijk Killzone-ontwikkelaar Guerrilla Games noemen. Toch zijn er inmiddels ook talloze andere, kleinere studios die fraaie (indie)games hebben uitgebracht. Zo brachten de afgelopen jaren ons onder andere Reus van Abbey Games, Awesomenauts van Ronimo Games en Luftrausers van Vlambeer. Met regelmaat komen er dus kwalitatief degelijke titel van Nederlandse bodem. Nieuw in dit rijtje is Amulware, dat debuteert met Roche Fusion.

In 2012 zette de rpg Of Orcs & Men het genre al op z’n kop door je nu eens niet als mens te laten spelen. Nee, in deze game was je juist de orc die mensen moest vermoorden. Nu is Cyanide Studios terug met Styx: Master of Shadows. De Franse ontwikkelaar probeert nu ook het stealth-genre een twist te geven, door het te combineren met platformen. Vergelijk het met Mark of the Ninja, maar dan driedimensionaal.

Styx: Master of Shadows

Wankel platformen

Het is een origineel idee, en lijkt op het eerste gezicht een intere ante nieuwe dimensie te geven aan het stealth-genre. De levels zijn bezaaid met manieren om de hoogte in de klauteren. Hoofdpersoon Styx is alleen niet precies genoeg te besturen, waardoor het platformen vaak in ergerlijke en oneerlijke game over-schermen resulteert, omdat ‘ie voor de zoveelste keer schreeuwend de afgrond in stort. Bovendien werkt het klimmen inconsistent: de ene keer klimt Styx uit zichzelf op een platform, de andere keer niet. Daardoor word je regelmatig onbedoeld ontdekt, omdat Styx besluit om vlak voor de neus van een guard vrolijk over een railing heen te wippen.

De andere hoofdmoot van het spel is natuurlijk sluipen, en je zult dan ook veelvuldig ongezien de levels moeten doorkruisen. Je kunt guards stilletjes en langzaam, of lawaaierig en snel, vermoorden. Die laatste manier trekt de aandacht van guards in de buurt, en is dus vaak geen goede strategie. Iemand stilletjes vermoorden werkt alleen niet altijd even goed: soms zakt een dode guard na de moord als een lappenpop in elkaar en raakt daarbij nogal eens een stuk meubilair. Dat maakt alsnog geluid, waardoor andere guards toch komen kijken wat er aan de hand is. Iemand stilletjes vermoorden heeft dus vaak hetzelfde effect als iemand luidruchtig de keel doorsnijden.

Styx: Master of Shadows

Vechten of vluchten

Een goede stealth-game geeft je altijd uitwegen als je ontdekt wordt, zoals vechten of vluchten. Beide opties zijn in Styx weliswaar een mogelijkheid, maar slagen zelden. Wegrennen heeft meestal geen zin, omdat bijna alle vijanden schijnbaar doelzoekende werpme en hebben waardoor je negen van de tien keer binnen vijf seconden ter aarde stort. Ontwijkende manoeuvres als springen en koprollen helpen wel. Door zo snel mogelijk de hoogte in te klimmen kunnen guards je niet achtervolgen. Toch is het vervelend dat ontsnappen meestal geen optie is. Een laatste redmiddel is een kracht waarmee je tijdelijk onzichtbaar kan worden. Dit kost echter veel mana, wat je vaak niet paraat hebt in benarde situaties.

Vechten geeft je een grotere kans, behalve als je de pech hebt meer dan twee vijanden te moeten verslaan. Zodra een vijand je ontdekt en dichtbij is, zoomt de camera in en kun je niet meer ontsnappen, maar alleen nog aanvallen ontwijken. Het vechtsysteem is simpel: val met de juiste timing aan om het zwaard van de tegenstander tegen te houden, en doe dit net zo lang tot hij met een druk op de knop te doden is. Toch is het zelden zo simpel: als er meerdere vijanden zijn, blijven die ook ongestoord op Styx inhakken, dus ontdekt worden door een groep vijanden is vrijwel direct een doodvonnis.

Styx: Master of Shadows

Slimme vijanden, mooie omgevingen

Gelukkig doet Styx ook een aantal zaken goed. De kunstmatige intelligentie is slim, maar niet té slim. Guards roepen hulp in als ze een verdacht geluid horen of de schaduw van Styx net achter een pilaar weg zien duiken. Als je een lijk in het zicht laat liggen, zullen de guards alerter zijn. Ook steken guards fakkels aan die je uit hebt gedoofd als ze erlangs lopen. De goede kunstmatige intelligentie maakt het spel dynamischer, en zorgt dat het sluipen organisch aanvoelt.

Verder moeten we het Styx nageven: de levels zijn ontzettend goed ontworpen. De omgevingen zitten vol met verschillende routes en geheime gangen, en maken goed gebruik van verticale ruimte. Het voelt alleen allemaal zo leeg; er is vrijwel geen motivatie om de levels te verkennen. En dat is zonde, want de levels zitten goed in elkaar en zien er prachtig uit. De game probeert je wel een duwtje in de goede richting te geven met muntjes die door de levels heen verstopt liggen. De beloning hiervoor is echter zo klein dat het de moeite niet waard is om die te verzamelen.

Styx: Master of Shadows

Tot slot is ook het verhaal van Styx goed geschreven. Het verhaal komt pas halverwege op gang met een onverwachte plottwist. Naarmate je meer te weten komt over Styx en waar hij vandaan komt, kun je je makkelijker identificeren met de kobold. Dat motiveert om het spel toch helemaal uit te spelen.

Er zitten een hoop grote en kleine mi ers in Styx: Master of Shadows, die het plezier vaak verpesten. Ergens verborgen achter deze frustraties zit een intere ante stealth-game, maar helaas weet het spel zich lang niet altijd van zijn beste kant te laten zien. En dat is erg jammer, want de game heeft wel degelijk kwaliteiten die een goede stealth-game kenmerken. Je kunt je in principe vermaken met het rondsluipen, mits je rekening houdt met de vele ergerni en die dit verhinderen.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou