Het is zaak om zoveel mogelijk vijanden te doden, daarbij zelf zo min mogelijk schade op te lopen maar wel zoveel mogelijk rommel en cash te verzamelen (je bent in feite een inadequaat bewapende oud-ijzerboer op een uit elkaar vallend ruimtestation aan het uiteinde van het melkwegstelsel). Je mi ie begint op een kalm ruimteschip, waar je uit één van drie wapens kunt kiezen. Vervolgens wordt je geteleporteerd naar ruimtestation Icarus en daar barst de hel uit zijn voegen.
Na een generiek ontvangstkamertje, compleet met onthoofde astronaut als welkomstcomité, begin je aan de eerste van vier zones. Elke zone bestaat uit een drietal levels. Zodra je alle twaalf levels hebt voltooid, heb je het spel gewonnen. Klinkt eenvoudig, toch? Nou, door de razende snelheid en de ma ale hoeveelheden monsters die op je af stormen zodra ze wind van je krijgen, alsmede het doolhofachtige leveldesign, om nog niet te spreken van de vele valdeuren en stiekeme kamertjes waar je zomaar verrast wordt door nóg een groepje opeengepakte monsters, wordt het je knap lastig gemaakt.
Krijsen en stampvoeten
Het duurt dan ook niet lang voor je een eerste maal ten gronde wordt gericht. En dat gaat nog vele malen gebeuren Eenmaal af, ga je terug naar het begin. Maar in plaats van alles tot op dat punt simpelweg over te doen, wordt je gedropt in een heel andere opstelling. De spelwereld wordt procedureel gegenereerd en is daarom elke keer totaal anders, hetzij door andere kamer- en gangenstelsels, hetzij door de vijanden op andere manieren te verspreiden.
Mocht je het toch overleven en het tot de volgende zone brengen, doe je dat niet met verbeterde gezondheid. Zodra je schade oploopt, je wapenrusting kapotgaat of gezondheidspunten verliest, krijg je die maar moeilijk terug. Per zone is er één punt waar je voedsel uit de muur kunt trekken, maar elk voedselpakket verbetert je gezondheid maar minimaal. En als je je wapenrusting weer wilt activeren, zul je daar punten voor moeten investeren bij een recyclestation. En dat mag wat kosten. Te veel, eigenlijk. Probeer dan maar eens, op één wapenrusting- en gezondheidsbalkje, die twaalf levels te doorstaan.
Het nonchalant eenvoudige leveldesign, met zijn smalle gangen, trappen, kamers en hordes nauw samenlevende monsters is ook bedrieglijk en zelfs oneerlijk. Als je tu en twee hete vuren gevangen bent, is ontkomen een onmogelijkheid. Wapens kunnen maar zo snel of zoveel afvuren, voordat je ruim de tijd moet nemen om te herladen (iets waar vijanden uiteraard geen rekening mee houden). En zonder echte mogelijkheden om jezelf weer beter te maken, zelfs niet aan het begin van een nieuwe zone, is het voltooien van Strafe een heuse Augia tal.
Biedt meer dan je denkt
Het meest opvallend aan Strafe blijft toch wel de sfeer. Als overduidelijke hommage aan de games die het shootergenre op de kaart hebben gezet, presenteert Strafe zich als een kleine tijdreis. De tutorial maakt gebruik van verouderde videobeelden en ouderwets slecht acteerwerk. De soundtrack is een zichzelf continu herhalend loopje op een synthesizer. De game viert het hyperkapitalisme met het principe van blijven werken tot je dood neervalt. De vijanden zijn absurd in hoeveelheid en in het bloed die ze verspillen als hun hoofden van hun rompen geknald worden (de game meet ook hoeveel liter bloed je verspild hebt). De game zit vol (heel goed verstopte) geheimen. De marketing voor de game is heerlijk satirisch, met als summum een website die van het lettertype comic sans gebruiktmaakt.
Strafe is in bepaalde opzichten een oneerlijke game, maar die oneerlijkheid is ironisch doelbewust. Doeltreffend is ze in elk geval wel: omdat je weet dat je telkens moet roeien met de roeispanen die je hebt, doe je elke keer opnieuw steeds beter je best. Als je dan na tien minuten doodgaat, ga je daarna na twaalf minuten dood, daarna na vijftien. Je geeft niet op, ondanks hoe frustrerend genadeloos de game vaak is. Zodra je tegen het knarsetanden uit frustratie aanloopt, merk je dat je al een heel tijdje hebt gespeeld. Strafe biedt in dat opzicht altijd hetzelfde, maar zonder zichzelf te herhalen, zonder te vervelen. Wat je wel hebt is een haast schattige, razendsnelle, opgefokte first person shooter die je in veertig minuten kunt uitspelen, of waar je van je lang-zal-ze-leven niet doorheen komt.
Strafe is te spelen op pc, Mac en PlayStation 4 en is op Steam verkrijgbaar voor €19,99.