Het enige dat leuk is aan Stealth Inc. is de subtitel met een kwinkslag: A Clone in the Dark. Natuurlijk afgeleid van de bekende Alone in the Dark-serie. Lach er even om, apprecieer het grapje en maak je vervolgens op om gehaat te worden door deze donkere platformer. Knoop het goed in je oren: Stealth Inc. is nergens voornemens om de speler te plezieren. Deze game wil je vermoorden, doormidden laseren, pletten en vervolgens uitlachen met snedig commentaar dat op de muur geprojecteerd wordt.
“Do you want me to draw you a diagram?”, vraagt het sarcastisch na de zeventienhonderdste dood. Met het retorische “Did you really not see that one coming?” strooit het nog eens zout in een wond die vier laserstralen tegelijkertijd achterlieten. En heel soms, hier en daar, doen we iets goed. “You’re showing potential”, verschijnt er dan met moeite. En even zijn we zo trots als een mishandeld kind dat 364 dagen per jaar vernederd wordt door zijn dronken vader, maar op zijn verjaardag een complimentje krijgt. In plaats van een cadeautje, dat dan weer wel.
Tough love
We accepteren en omarmen het misbruik met open armen. Stealth Inc. is namelijk nergens echt oneerlijk. Okay, die knop die we indrukken waardoor een laserstraal onze naamloze kloon onthooft hadden we nooit kunnen zien aankomen. Tough love, want het is slechts een nodig lesje dat we leren: continu op je hoede zijn. Maar frustratie gaat meestal gepaard met oneerlijkheid of een game die spelers afstraft zonder dat ze daarbij zelf schuld hebben. Dat doet deze titel niet. Dood gaan degenen die niet opletten, onvoorzichtig zijn of simpelweg niet snel genoeg reageren. Dood gaat iedereen en vaak ook, maar het is zelden omdat de game ‘oneerlijk’ is.
Gedurende tientallen levels wandel je met je kloon door donkere schaduwen en verlichte stukjes omgeving. Je ontwijkt camera’s, of manoeuvreert pilaren dusdanig dat de schaduw die ze werpen je in leven houden. Je vermijdt de zoeklampen van lastig robotjes, blijft weg bij alles wat eruit ziet als dodelijk en kruipt, springt, wandelt of stuift richting binnen een minuutje of wat naar de deur die leidt naar de volgende level.
Voor- en tegenspoed
De sterke punten in Stealth Inc. zijn talrijk. De puzzels zitten stuk voor stuk goed in elkaar, variërend van leuk, tot sterk, tot verbluffend slim uitgedacht. De besturing laat niets te wensen over, evenals de variatie – voor dat laatste zorgen de vrij te spelen gadgets en continue stroom aan nieuwe obstakels wel. Voor wie dat nog niet genoeg is liggen er nieuwe uitdagingen klaar na het uitspelen en biedt de uitgebreide level editor meer dan genoeg vermaak voor wie daar na De Pijniging nog naar op zoek is. Ook wordt er gelet op de kleintjes. Een leaderboard na elke level laat zien hoe slecht je bent ten opzichte van de rest van de wereld en de feilloos pa ende muziek deunt onheilspellend voort totdat je uit paniek toch wel weer een fout begaat. Sterk spul hoor, dat Stealth Inc.
Maar dat is voordat je beseft dat deze titel ook een hoop dingen mist. De kleine foutjes vallen als eerste op. De verschillende kleurenovergangen in de achtergrond en het gebruik van vijftig tinten grijs en zwart brengen bijvoorbeeld niet altijd even duidelijk in beeld waar nu precies een doorgang is voor je mannetje en waar simpelweg een muur zit. Vervolgens kom je erachter dat sommige puzzels zo in elkaar zitten dat je de hele level opnieuw op moet starten na een fout. Dat lijkt muggenziften, in levels van een paar minuten, maar dit is een game die prat gaat op zijn korte, behapbare speelplezier zonder oponthoud. Je hebt oneindig veel levens, hoeft geen seconde te wachten als je het loodje legt en zodoende ben je steeds bezig met zoeken naar de oplo ing. Op het moment dat je een onherstelbare fout begaat, lijkt het opeens heel lang en voelt het uit de toon als blijkt dat je weer van vooraf aan moet beginnen omdat je op het laatste moment een pilaar even verkeerd hebt laten vallen.
Puntje Puntjes Oddy ey
De plus- en minpunten zouden uiteindelijk nog tot een alleraardigste ervaring kunnen leiden. Spelers zouden ongeremd van een grote diversiteit aan sterke puzzels kunnen genieten, terwijl de nadelen slechts deukjes zouden trappen in het totaalpakket. Maar het grootste probleem dat Stealth Inc. heeft, is dat het te karakterloos is. De Sam Fisher meets Verschrikkelijke Ikke-minion doet het waarschijnlijk beter als pluche merchandise dan als drager van zijn eigen game. En de spelwereld daaromheen heeft – naast een aardige stijlvoering – zo goed als niets bij te dragen. Alsof we Portal spelen zonder de intrigerende achtergrondvertelling rondom Cell en Aperture Science. Alsof we Abe’s Oddy ey spelen zonder zijn spelwereld, verhaallijn of Abe zelf.
Als games in dit genre niet feilloos briljant zijn, als de spelervaring te wensen overlaat, dan is een beetje bezieling en beleving hetgeen wat de speler door de tegenvallende momenten heentrekt. Het had van Stealth Inc. een topgame kunnen maken, in plaats van een serie naamloze doch regelmatige sterke uitdaging. Maar deze game mist die bezieling. Ach ja, hebben ze in ieder geval een pa end besluit gemaakt door te kiezen voor een naamloos, generiek kloontje als hoofdpersonage.