Een goed bedoeld advies voor alle ruimteregimes van de toekomst: geef jezelf geen sinistere namen als ‘Empire’, ‘Colonial Directorate’ of ‘Brotherhood’. Je onderdrukte onderdanen zien de bui al hangen en voor je het weet heb je weer een rebellie om neer te slaan of een stel dappere ruimtevaarders die je plannen proberen te dwarsbomen. Het is een les die de inwoners van het omvangrijke zonnestelsel Gemini, de eerste kolonie van een jong interstellair rijk, met pijn en moeite hebben geleerd. Ze vochten zich vrij, raakten verdeeld en werden alsnog verpletterd onder de gepantserde vuist van het rijk. De invasiemacht van het keizerrijk was niet te stuiten, maar om onverklaarbare redenen stopte de imperiale vloot zijn opmars en neemt het genoegen met slechts een deel van het tweelingstelsel. Rara, hoe kan dat?
Twee jaar later heerst er in Gemini een gespannen sfeer en de balans van macht tu en de talloze facties blijft breekbaar. De jonge kapitein Adrian Faulkner heeft intu en iets anders dan politiek om zich druk om te maken. Zijn vader, een gevierde held uit de tweede onafhankelijkheidsoorlog, wordt door de mysterieuze Brotherhood vermoord en de kersverse bevelhebber is uit op wraak. Tijdens zijn queeste zet Adrian het werk van zijn vader voort en ontmoet hij bondgenoten en enkele schurken die in de running zijn voor erelid van de Vileine Snoodaards-club.
Gezocht: premiejager/smokkelaar/vuilnisman
Als bevelhebber van een ruimteschip verken je het sterrenstelsel en ga je op zoek naar de middelen om je te wreken. De vrijheid die je krijgt om, tu en de plotmi ies door, een fortuin te vergaren doet in positieve zin denken aan games als Freelancer en X: Beyond the Frontier. Los van de bevoorradings-, taxi- en premiejageropdrachten kun je illegale narcotica smokkelen, schepen kapen, strand… uh, ruimtejutten en asteroïden afgraven. Niet dat dit allemaal even spannend of diepgaand is. Als het tot vervelens toe overhoop schieten van ruimtepuin en de overblijfselen verkopen jouw idee is van ideaal escapisme, zullen we niet oordelen. Maar échte ruimtevaarders harken hun geld binnen door schepen te enteren en ze met een Grappling Beam naar het dichtstbijzijnde ruimtestation te slepen.
Het ware vrijbuiten gaat niet zonder slag of stoot en Starpoint Gemini 2 onderscheidt zich van zijn genregenoten door zijn langzamere, meer tactische insteek. Als kapitein van grote ruimteschepen ben je vooral bezig met het juist manoeuvreren van je sterrenbak, zodat je de juiste zijde van je slagschip richting de vijand hebt staan. Je wapensystemen en schilden zijn opgedeeld in vier richtingen, die los van elkaar functioneren. Als aan bakboord je schild het begeeft, draai je negentig graden om te voorkomen dat gloeiende bollen plasma zich een weg door je romp heen vreten. Met een druk op de knop kun je een Fire At Will-bevel geven, zodat alle wapens zich automatisch uitleven op alles in bereik. Bij een-op-eengevechten kun je rustig achterover leunen, maar zodra je een flottielje van gevecht chepen tegemoet vliegt, moet je bedachtzamer te werk gaan. Met slim gebruik van torpedo’s en hulpmiddelen die een tijdelijke bonus geven behaal je dan hopelijk alsnog de overwinning.
Als aanvulling op je arsenaal heb je de keuze uit drie kla en met elk vier vaardigheden die je geleidelijk kunt opwaarderen naarmate je levelt. Dit systeem had echter een stuk beter gekund. Als een zuurverdiende skillpunt de kans op een schildverwoestende elektromagnetische puls verhoogt van elf naar twaalf procent, voelt dat niet echt als een beloning. Het verschil tu en een laag en hoog level is het verschil tu en ‘praktisch nutteloze speciale vaardigheden’ en ‘speciale vaardigheden die mi chien een deuk in een pakje boter slaan’.
Als een labrat in een loopwiel
Het grootste nut van een hoog level is de mogelijkheid om in grotere, zwaarder bewapende schepen te vliegen. De zoektocht naar het beste schip met de beste uitrusting die op de beste manier is afgesteld heeft ons flink wat uren beziggehouden. In het schip waar je mee begint moet je nog erg voorzichtig zijn met het kiezen van je gevechten, maar zodra je een korvet of fregat kaapt of koopt, kom je al snel in een aangenaam ritme van upgraden, looten en nog meer upgraden. Het is geen elegante spelmechaniek, maar het weet het beloning ysteem in het brein op dezelfde manier te triggeren als Diablo-achtige games.
Ook de betere beloning ystemen vervelen snel zonder iets om naar toe te werken en dat is precies wat het verhaal van Starpoint Gemini 2 nalaat. De game heeft de hele eerste helft nodig van het grofweg vijftien uur durende verhaal om het narratief een beetje op stoom te krijgen. Dan volgt er een aardige twist en heb je zowaar iets om voor te vechten. Maar een paar pittige gevechten later laat Starpoint Gemini 2 je achter met een emotioneel zwakke climax en een opzichtige hint naar een vervolg. De regelmatig zwak geschreven dialogen worden bepaald niet geholpen door het feit dat personages het ontberen van karaktertrekken compenseren met afgrijselijk dik aangezet stemmenwerk. Zo hoorden wij een commandant die is afgewezen voor de Dr. Strangelove-school van Duitse accenten en een Aziatische hacker die haar ‘r’-en laat rollen als een Transylvanische graaf.
Naast het belachelijke acteerwerk stapelen kleinere irritaties zich op. De camera die rond jouw schip hangt kent twee dode hoeken, boven en onder je, waardoor je onhandig moet draaien om alles te overzien. Ook kun je niet uitzoomen, zodat je zeker bij grotere ruimteschepen met je neus claustrofobisch dicht op de romp zit. Aanvaringen met asteroïden, schepen of ruimtestations worden volledig genegeerd – verbazingwekkend genoeg is er een Achievement voor het rammen van een vijandelijk schip – en automatisch vurende wapens schieten naar het theoretische midden van het doelwit. Dat laatste is een knullig om te zien zodra je vijand in een schip vliegt met de vorm van een wa ende maan en je kanonnen koppig op een leeg punt in de ruimte schieten. Een enkele crash en makkelijk te ontregelen opdrachten maken het feest compleet.
Kleurstofhappen
Het heelal heeft de reputatie vrij zwart te zijn, maar Gemini behoort tot die magische delen van het universum waar je in stofwolken nog geen vijf meter voor je uit kunt kijken, asteroïden netjes stil in het luchtledige hangen en planeten op twintig kilometer van elkaar staan. Meer ‘fiction’ dan ‘science’, dus. Het zilveren randje van die astronomische zondes is dat de vormgevers van Little Green Men zich hebben uitgeleefd met het inkleuren van al dat saaie zwart. Waar ze met het eerste deel de achtergronden volkladden met vloekende kleuren, zien de omgevingen van Starpoint Gemini 2 er gevarieerd en intere ant uit. Ook het grote aantal scheepsontwerpen mogen er zijn.
Starpoint Gemini 2 laat zich moeilijk aanraden. De Diablo-achtige progre ie zal even zijn weerhaken in het verslavingsgevoelige brein zetten en bedachtzamere aanpak van ruimtegevechten is een fijne afwi eling van de standaard ‘dogfighting’ die je in de meeste spacesims tegenkomt. Maar de magie van het steeds beter worden raakt onvermijdelijk uitgewerkt en dan houd je een zwak verhaal met zwakkere vertelling over. Starpoint Gemini 2 spelen is als zappen op een late avond. Je blijft even hangen bij een comedyserie, grinnikt een paar keer en de volgende morgen ben je de grap alweer vergeten.