In de derde episode van StarCraft 2 draait alles om de Proto . De Firstborn, duizenden jaren geleden als eerste geschapen door de mysterieuze Xel’Naga, hebben een appeltje te schillen met de Zerg, de allesverslindende zwerm monsters onder leiding van de nietsontziende Queen of Blades. Enkele jaren voor het begin van StarCraft 2 overrompelden de Zerg de thuisplaneet van de Proto en sindsdien leven de telepathisch begaafde wezens in ballingschap. Aangevoerd door Hiërarch Artanis staan de Proto nu op het punt om hun thuis te heroveren. Hierbij slaat Artanis de waarschuwingen van zijn oude vriend Zeratul over een terugkerende en wraakzuchtige god in de wind. Het gevolg laat zich raden.
Na een proloog en de eerste paar mi ies trekt Artanis noodgedwongen door de Koprulu-sector van de Melkweg in zijn vlaggenschip, de Spear of Adun, op zoek naar bondgenoten tegen de alles veroverende macht van de sinistere Amon. Vanaf dit punt herpakt de campagne het vertrouwde ritme van de voorgaande delen. Je reist van planeet naar planeet om een brede selectie aan oorlogstuig te verzamelen, waardoor je je geleidelijk de speelstijl van de nobele Proto eigen maakt. Intu en ontcijfer je een profetie van millennia oud, moet je regelmatig extra Pylons bouwen en vul je de brug van je schip met oude vrienden en een paar nieuwe gezichten.
DiabloCraft
Voor de knallende conclusie van de StarCraft-saga zijn de Proto mi chien niet de beste factie. De meesters van technologie en de geest kenmerken zich door een hoogdravende, plechtige spreekstijl, een allergie voor humor en een plichtsbesef waar samoerai wat van kunnen leren. De Proto zijn, om het heel bot te zeggen, een beetje saai. Waar Wings of Liberty draaide om het terugwinnen van een geliefde en in Heart of the Swarm wraak het centrale thema vormde, mist Legacy of the Void een emotionele kern. Voor persoonlijke ontwikkeling is weinig ruimte en bij de paar uitzonderingen reikt de spanningsboog niet verder dan een of twee mi ies.
Vanwege bovenstaande reden vragen we ons af of de Proto niet geschikter zouden zijn geweest voor het tweede hoofdstuk van StarCraft 2 en dat de Zerg, onder leiding van de veel intere antere Kerrigan, de trilogie dan zouden afsluiten. Proto -leider Artanis draagt het lot van zijn volk en zelfs de hele Melkweg op zijn schouders, maar de ernst van de situatie komt niet aan door de discu ies over profetieën en gefilosofeer over de identiteit van een robot met de herinneringen van een oude strijdmakker. Geef ons dan maar de gerechtvaardigde furie van de Queen of Blades in Heart of the Swarm.
Ook de grote slechterik van het verhaal weet niet te boeien. Al sinds de geheime mi ie aan het eind van StarCraft: Brood War wordt naar het ultieme plan van de duistere god Amon gehint, maar zijn motivatie blijft een vraagteken. Niet in de zin van een intrigerend mysterie, meer in de trant van ‘waarom zou je?’. Sowieso hebben de schrijvers zich in een hoek geschilderd met deze Cthulhu-achtige etterbak, want naarmate het verhaal vordert, verschuift de sfeer onnodig van sciencefiction naar fantasy. Vervang ‘Void Energies’ met ‘Magic’, ‘Amon’ met ‘Azmodan’, knijp je ogen een beetje samen en de laatste mi ies zouden zo voor DiabloCraft door kunnen gaan.
Touwtrekken
De plot van Legacy of the Void is dus het zwakste van de trilogie, maar dat neemt niet weg dat de individuele mi ies van zeldzaam hoog niveau zijn. Zelden beslaat de mi iestructuur het standaard rts-riedeltje van basis bouwen, leger vormgeven en vijand slopen. Vrijwel altijd zijn er wel omstandigheden of doelen die je dwingen het roer om te gooien. De ene keer moet je jouw bondgenoten babysitten als ze weer eens lamgeslagen worden door een psionische schokgolf, de andere keer help je een opportunistische krijgsheer – ingesproken door een heerlijk venijnige John De Lancie – tijdens een ritueel potje touwtrekken. Een ander spelmechanisch hoogtepunt is de aanval op een ruimtestation, waarbij je jouw basis met een railsysteem van platform naar platform laat rollen.
Met elke nieuwe bondgenoot die Artanis aan zich bindt, krijgt je de beschikking over nieuwe krijgers en nieuw wapentuig. Zo beschikken de Nerazim – waar de beruchte Dark Templar toe behoren – over veel eenheden die zich lenen voor een slinkse en beweeglijke speelstijl. Elke standaardeenheid kent drie variaties die je voor aanvang van een volgende mi ie perfect op elkaar kunt afstemmen. Bovendien verbeter je geleidelijk het vlaggenschip en kun je de Spear of Adun vanuit een baan rond de planeet speciale aanvallen laten uitvoeren. Al deze opties nodigen uit om de campagne – die met 25 mi ies lekker lang duurt – opnieuw te spelen.
Zoals dat ook voor Wings of Liberty en Hearts of the Swarm geldt, gaat Legacy of the Void gepaard met uitstekende productiewaarden. De ontwerpen van alle personages zijn gedaan met oog voor detail, het stemmenwerk is foutloos en de tu enfilmpjes kunnen zich meten met het beste dat Hollywood te bieden heeft. Tijdens het spelen zijn we bovendien geen enkele bug of schoonheidsfoutje tegengekomen.
Samen sterk
Als je klaar bent met de campagne valt er genoeg te beleven met de verschillende multiplayermodi. De competitieve 1v1-potjes zijn meedogenloos als altijd, ondanks de uitgebreide trainingsmiddelen die StarCraft 2 je aanbiedt, door de hoge snelheid en de sterke nadruk op zo slim mogelijk gebruik maken van de talloze speciale vaardigheden van je leger. Legacy of the Void voegt zes nieuwe eenheden toe, twee voor elke factie, die elk weer nieuwe tactieken aanmoedigen. Zo kun je met de Terran Cyclone eenvoudig de vijand bestoken met raketten, terwijl je al rijdend uit het bereik van hun klauwen blijft. Een andere toevoeging is de Zerg Lurker – een oude bekende uit Brood War – die zich op een veilige afstand ingraaft en pijnlijke stekels uit de grond laat springen. Op fora wordt druk gediscu ieerd over de balans (“8 armor voor de Ultralisk? Alsof mijn Marauders het niet zwaar genoeg hebben!”), maar Blizzards reputatie op het gebied van support kennende, vertrouwen wij er op dat de studio dat evenwicht gaat vinden.
Als de multiplayerduels jou te stre vol of te moeilijk zijn, heeft Legacy of the Void twee nieuwe speltypes klaar liggen. De eerste, Archon, is vooral bedoeld om je te helpen wijs te worden uit de build orders, legercomposities en veelvoud aan micromanagement-trucjes die de standaard multiplayer kent. Samen met een ander voer je namelijk het bewind over hetzelfde leger en op deze manier kun je de kunst afkijken van de besten. Andersom is het een goede uitdaging om het in je eentje tegen zo’n dubbelspeler op te nemen.
Daarnaast hebben wij ook veel plezier beleefd aan de nieuwe co-op-modus. Kiezend uit zes bevelhebbers, waartoe Jim Raynor en Zagara behoren, voer je samen met een andere speler een pittige mi ie uit. Elke bevelhebber heeft de beschikking over unieke eenheden en door vaak te spelen ontsluit je regelmatig bonu en waarmee je een betere kans maakt op een hogere moeilijkheidsgraad. Spelers die creatief genoeg zijn om de krachten van twee facties te bundelen maken de beste kans en met vier verschillende moeilijkheidsgraden kunnen ook ervaren spelers niet zomaar achteroverleunen. Het mi ieaanbod is vooralsnog wat beperkt, dus het is te hopen dat Blizzard deze modus verder uitbreidt. Anders durven we te wedden dat spelers zelf wel met de uitstekende level editor aan de slag gaan.
Al met al vormt Legacy of the Void een waardige afsluiting van het StarCraft-epos. De plot had weliswaar een stuk beter gekund, maar de hoge kwaliteit van de individuele mi ies en de onovertroffen presentatie maken het laatste deel van StarCraft 2 de moeite van het spelen waard. Buiten de campagne om weet – naast de uitzonderlijk uitdagende multiplayer – de co-op-modus de aandacht goed vast te houden. Mi chien is de studio geen ster in het vertellen van een aangrijpend verhaal, maar als het gaat om rts is Blizzard nog steeds een begrip.
StarCraft 2: Legacy of the Void is nu verkrijgbaar voor Windows en Mac. De voorgaande twee delen van StarCraft 2 zijn niet vereist om te kunnen spelen, maar zijn wel nodig om het volledige verhaal te volgen.