De esthetiek van een film hebben we zelden, misschien wel nooit zo goed vertaald zien worden naar een game. Dat zit ‘m zowel in het overduidelijke, zoals de soundtrack en de bijna bizar gelijkende animaties, als het subtiele, zoals de manier waarop de cut naar een nieuwe scene wordt ingeluid na een respawn, of de manier waarop lasers tegen gesteente uit elkaar ketsen.

De Frostbite-engine krijgt alle ruimte om te schitteren. De twintig tegen twintig-veldslagen op de map Forest Moon of Endor gaven ons het zeldzame gevoel een game op een next gen-console te spelen. De groene vegetatie toont zich zonder pop-up, waarbij zandpaden worden bezet door omgevallen bomen en langs suizende Speeder Bikes. De practical effects zijn nog zo’n voorbeeld van oog voor detail. De vonkjes die je ziet nadat je op een AT-ST schiet zien eruit alsof ze in een filmstudio zijn nagebootst.

Vermeldenswaardig zijn ook de geluidseffecten, uiteraard met name wanneer je een aardige Dolby-set of headset hebt aangesloten. De ‘pewpew’-geweertjes klinken in een binnenomgeving anders dan in de open lucht (zoals in Battlefield), het afvuren van guns in een Bubble Shield is nutteloos, maar vanwege de audio zeer de moeite waard en het geluid van weerkaatsende lasers op een lightsaber zal menig Star Wars-fan van de bank door de huiskamer doen glijden.

Je komt daar allemaal snel achter.  Het vormgeven van je personage en het kiezen van een gun en skillset (aan de hand van drie slots, waarin je vrij te spelen kaartjes plaatst) is na het opstarten nog niet aan de orde, waardoor je direct kunt losgaan in negen verschillende modi. Hoewel, ‘verschillend’… 

De meest vreemde eend in de bijt is de Fighter Squadron-modus, een strijd in het luchtledige tussen onder meer X-Wings en Tie Fighters dus, waarbij je naar hartenlust kunt stoeien met het vliegende wapenarsenaal dat in de rest van de modi enkel sporadisch beschikbaar is. Ruimtegevechten zijn overigens niet van de partij.

Het restant van de negen modi is meer gewoontjes en varieert vooral in spelersaantallen, bijvoorbeeld veertig spelers in Walker Assault en twaalf in Hero Hunt.  Onze favoriet is Heroes versus Villians, een zes tegen zes-modus met aan iedere kant drie Heroes die maar één keer kunnen respawnen. Heroes versus Villians vormt fijne afwisseling op twintig versus twintig-modi als Walker Assault en Supremacy.

Samenwerken is in al die modi aan de orde, maar Battlefront houdt het basaal. Je hebt maar één partner met wie je een squad deelt, ongeacht de modus. De squadstructuur van Battlefront is dus een stuk beperkter dan die van Battlefield, waarin meerdere spelers een squad delen. 

Er is nog een ander spelsegment waarin je in die beperkte mate samenwerkt. ‘Missions’ is de enige modus naast de multiplayer en laat je het met één iemand, al dan niet in split-screen-co-op, opnemen tegen de kunstmatige intelligentie. Het voldoen aan standaardopdrachten en het omleggen van ‘waves’ aan vijanden weet eerlijk gezegd niet lang te vermaken.

De multiplayermodi variëren in beperkte zin, en met twaalf maps is er ook niet héél veel variatie in omgevingen, zeker niet gezien in iedere modus maar een beperkt aantal maps beschikbaar is omdat de levels uiteenlopen in grootte. Er is waarschijnlijk niet voor niets een uitgebreid dlc-traject aangekondigd, maar zelfs de downloadbare content zal moeilijk kunnen verhelpen dat Battlefront vrij snel in herhaling valt.

Star Wars Battlefront is meer Star Wars dan shooter. DICE heeft van Battlefront een game gemaakt waar iedereen zich mee kan vermaken. De mechanics zijn simpel en doeltreffend. Zie je een power-up? Loop er overheen en je bemachtigt een nieuw wapen, de mogelijkheid om één van de Heroes te worden of je kunt plaatsnemen in een vlieg- of voertuig. 

Het schieten is eveneens simpel van aard: de wapens hebben nauwelijks terugslag en zijn meestal zeer accuraat, zelfs op lange afstanden. Met de sniper is het bovendien een eitje om mensen om te leggen, ook als je zelden in competitief verband shooters speelt. De kern van de actie, het knallen, is daarmee easy to learn, maar zeker niet hard to master. De actie voelt beperkt en kaal aan. Als voetsoldaat is het met name een kwestie van rennen naar je objective totdat je wordt neergeknald. Knallen of geknald worden. De variatie schuilt in de power-up’s.

Het is de allereerste keer zeer indrukwekkend om jezelf als Palpatine langs tegenstanders af te werpen en ze van achter te elektrocuteren, maar uiteindelijk is gewenning ook op die actie van invloed. Wanneer het nieuwe eraf is en de prachtige graphics, geweldige geluidseffecten en imponerende Heroes die het slagveld bestrijken niet meer indrukwekkend zijn, resteert eigenlijk een heel doorsnee shooter.

Battlefront is daarmee een schietspel voor iedereen, behalve voor iedereen die veel schietspellen speelt. Dat kan een positief ding zijn als competitief schieten je afschrikt, maar zelfs dan is diepgang in Battlefront ver, ver te zoeken.

Star Wars Battlefront is nu verkrijgbaar voor pc, Xbox One en PlayStation 4. Deze recensie is gebaseerd op de PS4- en Xbox One-versies van de game.