Hoop. Het was er voor Star Trek. De previews en demo’s waren niet bijster indrukwekkend, maar ook niet negatief. Gematigd optimisme voerde de boventoon. Maar schijn bedriegt, zoals gezien in het verloop van de marketingcampagne van Aliens: Colonial Marines. Ook met Star Trek is het goed misgegaan.
Hersenloos en dom
De problemen beginnen bij het genre van de game: een third-person shooter. In een wereld die draait om interactie tu en verschillende ra en en waar tactische ruimtegevechten de hoogtepunten vormen is dit absoluut niet de beste keuze. Waar het op neerkomt is dat je van goede huizen moet komen om hier meer dan een generieke ervaring van te maken – futuristische shooters zijn er genoeg. Dat is Start Trek niet. Het is hersenloos, ongeïnspireerd en dom.
De fundamentele onderdelen van je hersenloze trektocht door steriele omgevingen doen er niets aan om de keuze goede te praten. Het schieten voelt alsof je propjes door een pvc-buis blaast en de vijanden reageren hier pas op als ze een dodelijke hoeveelheid ervan hebben geïnca eerd. Het coversysteem werkt ook maar half. Elke keer als je ongemakkelijk naar dekking schuift is het maar de vraag of je goed terechtkomt. Lukt dat, dan is nog maar afwachten of je niet gewoon weer opstaat of dat je vast komt te zitten in cover terwijl je belaagt wordt door laservuur.
Het algemene gebrek aan inspiratie is ook zichtbaar in de coöperatieve gameplay. Samen een deur openen, elkaar een zetje geven en de lopende doelwitten verdelen; meer is het niet. De uitwerking is tevens nogal krom. Ga je online spelen, dan moet je wachten tot de speler bij wie je je voegt een checkpoint bereikt. Besluit jouw medespeler dat hij er geen zin meer in heeft, dan mag jij het hele hoofdstuk opnieuw spelen. Designkeuzes die alleen als frustrerend en raar te omschrijven zijn.
Zonder een tweede speler neemt de dramatische kunstmatige intelligentie het roer over. Zo besteedt je kunstmatige maatje de helft van zijn tijd door tegen muren te sprinten en de andere helft door in de vuurlinie te springen. Het lijkt vooral een vorm van luiheid dat de ontwikkelaar ervoor heeft gekozen om je partner geen collisiemodel te geven. Door elkaar heen lopen is immers minder irritant dan telkens geblokkeerd te worden in een deuropening of smalle gang. Vijanden zijn evengoed extreem dom. Ze merken niet dat ze beschoten worden en als het kwartje dan eindelijk valt, is er van dekking zoeken geen sprake.
De gouden spatel
Met het Oscarwaardige verhaal worden ook geen punten gescoord. Buitenaardse wezens hebben een apparaat gestolen (waarnaar we vanaf nu verwijzen als 'de gouden spatel') dat de Vulcans nodig hebben om hun nieuwe thuiswereld tot stand te brengen en toevallig ook fungeert als superwapen. Kirk en Spock zetten de achtervolging in om de gouden spatel terug te krijgen en het universum te redden. Nogmaals: een gebrek aan creativiteit overheerst. Alles draait om één of ander magisch apparaat dat alles goed kan maken, een MacGuffin. Zonder uitleg achter de werking ervan boeit het eigenlijk ook niet wat het is. Supercomputer, doomsday-wapen of gouden spatel, lekker belangrijk.
Het gros van het verhaal wordt ongeïnspireerd vormgegeven door hoofdpersonages Kirk en Spock, die niets anders doen dan het voor de hand liggende uitspreken in elke situatie die ze tegenkomen. Het is net alsof er constant twee stoners achter je aanlopen die alles wat er gebeurt herhalen. Toegegeven, de daadwerkelijke acteurs uit de films (2009 en Into Darkne ) vertolken de rollen van de personages, en dat voegt wat toe aan de authenticiteit ervan, maar dit is op zichzelf niet afdoende. Zo af en toe weet Simon Pegg als Scotty wel een vermakelijke opmerking te plaatsen, maar daar houdt het ook bij op.
Kers op de slagroom
Oh, de game is trouwens ook stuk. Scripted evenementen starten niet, deuren openen niet en cutscenes spelen niet af. Het enige wat je kan doen om deze problemen te verhelpen is het level herstarten of het vorige checkpoint herladen. Vaak is dat laatste niet eens genoeg, omdat er tijdens het voorval van de bug wordt opgeslagen door het auto-save systeem. Herladen leidt dan tot hetzelfde probleem.
Dat is niet de enige manier waarop Star Trek kapot is. Het gebeurt maar al te vaak dat vijanden door muren donderen, waarna ze vastzitten in een onbereikbare ruimte. Als de situatie erom roept dat je alle vijanden uitschakelt voordat je verder kunt, ben je de zak. Zo overkomt het je partner ook regelmatig dat hij door het level valt, maar niet meer binnen jouw bereik is. Probeer hem dan nog maar op been te helpen. Al deze problemen geven het gevoel dat Star Trek veel meer ontwikkelingstijd nodig had om een goed functionerend product te worden. En dat na drie jaar.
Star Trek levert een verschrikkelijk deprimerende ervaring op. Gematigd optimisme wordt binnen de kortste keren omgezet in pure frustratie, irritatie en verveling. De game is niet alleen zo generiek als het maar zijn kan, het is gewoonweg niet af. Star Trek had veel meer tijd nodig om een werkende third-person shooter te worden, en zelfs dan zou het niets meer zijn dan een ongeïnspireerde, saaie game.
Star Trek is getest op een Intel Core I5 3570, ASRock B75 Pro 3, HDD, 8GB RAM en GTX 660 2GB. Afgezien van alle problemen draaide de game soepel.