S.T.A.L.K.E.R. Shadows of Chernobyl was een game die meteen in het oog sprong, vooral dankzij het gebied rondom de ontplofte kerncentrale Tsjernobyl dat als decor diende. De vele bugs en steile leercurve, daar keken we met liefde doorheen. Maar nu we zijn beland bij het derde deel in de serie, Call of Pripyat, kan de wereld alleen het spel niet meer redden. En dan komt toch naar boven dat de rest niet zó geweldig is.
Call of Pripyat speelt zich af na de gebeurteni en van het eerste deel. Opnieuw keren we terug naar het gebied rondom kerncentrale Tsjernobyl. De Oekraïense overheid bereidt een aanval voor op de centrale. Zo hopen ze de macht weer te krijgen over het gebied, waar de Stalkers die in het gebied rondzwerven op zoek naar waardevolle spullen, de dienst uit maken. Tijdens een eerste verkenningsvlucht storten de helikopters van de overheid echter neer en de geheime dienst stuurt Alexander Degtyarev, vermomd als Stalker, naar het gebied om uit te zoeken wat er gebeurd is.
Vreemd begin
Dit verhaal wordt verteld via een introfilmpje en al meteen vallen de eerste slordigheden op. Een voice-over vertelt alles wat we moeten weten, maar de ondertiteling die er voor het gemak is bijgevoegd is volstrekt anders dan wat er gezegd wordt. De stem en de ondertiteling krijgen het zelfs meerdere malen voor elkaar een verschillend jaartal te noemen. De lokalisatie van de game naar het Engels is op zijn zachts gezegd niet bepaald geslaagd. Het kleine beetje voice-acting in de game is acceptabel maar nergens echt geweldig . Dit soort onvolkomenheden geven je echt het gevoel dat je een titel uit het Oostblok speelt.
Nog vreemder is het moment dat op dit filmpje volgt. Je wordt in de wereld gedropt met de mi ie om naar een van de plaatsen waar de helikopter gecrasht is te lopen. Je krijgt verder geen enkele uitleg. Niet over de mi ie, niet over de besturing, niet over de HUD, niet over alle gameplayelementen die helemaal niet zo logisch zijn voor een nieuwe speler. Het lijkt alsof ontwikkelaar GSC Game World helemaal vergeten is dat er ook mensen zijn die het eerste deel niet hebben gespeeld en deze spelers zullen de grootste moeite hebben om echt in de game te komen.
De zone
Als je eenmaal de weg binnen het spel weet te vinden, dan is het tijd om de hoofdrolspeler van de S.T.A.L.K.E.R.-serie te verkennen: de Zone. Het te verkennen gebied is wederom gigantisch en je bent weer vrij om te gaan en staan waar je maar wilt. De gehele zone ziet er postapocalyptisch uit en staat vol met gebouwen en vreemde afwijkingen die door de radioactiviteit zijn ontstaan. Bovendien leeft de omgeving ook zonder inmenging van de speler rustig verder. Terwijl de uren verstrekken zullen de vele gemuteerde beesten en ook andere Stalkers hun eigen ding blijven doen en vaak buiten het zicht van de speler in conflict raken.
Je kunt er voor kiezen om direct op zoek te gaan naar de helikopters en het verhaal te volgen, maar zoals het de S.T.A.L.K.E.R.-serie betaamt is het veel intere anter om het gebied rondom Tsjernobyl te verkennen. In de verlaten ruïnes zijn vaak waardevolle spullen te vinden en bevriende Stalkers kunnen je verschillende zijmi ies geven. Het is precies de formule die de eerdere Stalker-delen, maar ook een game als Fallout 3, zo goed maakte. De wereld van Stalker voelt levendig omdat je op ieder moment aangevallen kunt worden of zomaar nieuwe locaties en voorwerpen kunt ontdekken. Meer dan de eerdere delen voelt de wereld bovendien levendig doordat je op ieder moment een Stalker tegen kunt komen in plaats van op vaste plekken zoals in de eerdere delen vaak voor kwam.
Shooter RPG
Opnieuw wordt in Call of Pripyat naar een balans tu en RPG- en shooter-elementen gezocht. De game speelt weliswaar grotendeels als een shooter, maar door interactie met personages en het zoeken naar allerlei voorwerpen komen ook snel de RPG-elementen naar boven. Call of Pripyat weet dit, net als de voorgaande delen, goed te combineren tot een overtuigend geheel. Doordat je niet alleen hoeft te schieten wint de Zone aan overtuiging.
En hoewel de game voor nieuwe spelers niet altijd even toegankelijk is, wordt de gameplay in Call of Pripyat wat minder hardcore dan de vorige delen. Je kunt nog steeds doodbloeden van een schotwond en vijanden hoeven maar weinig moeite te doen om je te doden. Toch is Call of Pripyat vergeeflijker. Het aantal keren dat je onnodig of onverwachts sterft is lager, wat je minder vaak uit het spel haalt.
Houdbaarheidsdatum
Ondanks de verbeteringen voelt Call of Pripyat gedateerd. Dat begint bij het grafische aspect. Zelfs op de hoogste instellingen en met DirectX 11-belichting ingeschakeld ziet de game er nog grauwer uit dan de wereld die hij wil afbeelden. De pixels van de textures zijn soms met het blote oog te tellen en grafisch weet de game niet bijzonder veel meer te doen dan zijn voorganger, die bij het verschijnen al flinke concurrentie had.
Maar ook qua gameplay valt er het een en ander aan te merken. Nog steeds vindt interactie met andere Stalkers plaats via een tekstmenu. Dat is gezien de problemen die waarschijnlijk met lokalisatie zouden ontstaan mi chien niet eens zo’n slecht idee, maar de lappen tekst die je voor je neus krijgt zijn daardoor niet minder storend. Wel is de game eindelijk grotendeels verlost van de vele storende bugs die de vorige twee delen plaagde.
Uiteindelijk is S.T.A.L.K.E.R. Call of Pripyat een game die vooral intere ant is voor de fans van de eerste twee delen. De Zone is nog altijd indrukwekkend en voelt levendiger dan ooit. Maar nieuwkomers hebben eigenlijk niets bij deze titel te zoeken en dat valt de game zeer aan te rekenen. Call of Pripyat slaagt er niet in de S.T.A.L.K.E.R.–reeks echt met zijn tijd mee te laten gaan. Gelukkig is Call of Pripyat voor een budgetprijs in de winkel gelegd, waardoor de titel mi chien het beste gezien kan worden als een uitbreiding. Call of Pripyat bouwt namelijk waardevol voort op zijn voorgangers, maar stelt in zijn eentje enigszins teleur. Het valt te hopen dat de volgende game in de serie een echte opvolger is.