Wanneer een serie wordt gereboot is het haast onvermijdelijk om het te vergelijken met eerdere delen. Ook de nieuwe SSX lijkt in elk opzicht op zijn voorgangers, maar de game is zo erg met zijn tijd meegegaan dat het een belediging is om constant op dit verleden terug te grijpen. Het spel bewijst zich op eigen kracht met een uiterst vermakelijke spelervaring die volledig over-the-top gaat zonder gedateerd aan te voelen.
Makkelijk begin, uitdagende mi ies
SSX begint nog rustig met een simpele inleiding waarin je de besturing leert kennen. Je kunt er voor kiezen om alles met de analoge sticks te doen of - ouderwets - met de knoppen. Na een korte les word je in het diepe gegooid en overgeleverd aan een constante dosis adrenaline.
In eerste instantie is er de singleplayer met een eigen verhaallijn. Het verhaal slaat de plank helaas volkomen mis en voelt gemaakt en opdringerig aan. De personages worden bijvoorbeeld overdreven stoer geportretteerd in flauwe strips die niet grappig of boeiend zijn. Bovendien wordt er continu verwezen naar een antiheld waarvan je geen flauw benul hebt waarom hij de ultieme tegenstander is. Uiteindelijk blijkt het nog een sulletje te zijn ook.
Feit is dat je met verschillende snowboarders in negen gebieden een groot aantal afdalingen moet zien te winnen. Soms moet je de snelste zijn, dan weer de meeste punten halen met trucs en af en toe hoef je alleen maar heelhuids beneden aan te komen. In ieder geval genoeg afwi eling om tot de laatste afdaling leuk te blijven.
Het is niet moeilijk om SSX te leren spelen. Iedereen kan binnen de kortste keren vette trucs doen of razendsnel afdalen. Wat het spel uitdagend maakt, zijn de tegenstanders en de talloze obstakels op de weg naar beneden. Vaak lukt het niet in een keer om een afdaling met succes te behalen. Je moet een level echt uit je hoofd leren en weten waar bepaalde afsnijroutes of ramps zijn.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan; de levels zijn ontzettend weids. Er zijn talloze manieren om het einde te halen en dat weten de (computergestuurde) tegenstanders ook. Je moet dus je eigen ideale lijn zien te vinden waarmee je of de snelste bent of de meeste punten kunt verdienen. De eerste plek bemachtigen is zo een uitdaging en iets waar je voor moet oefenen.
Terugspoelen is nog geen val pelen
Het oefenen wordt wat eenvoudiger dankzij de rewindfunctie. Met een druk op de knop worden valpartijen, mi prongen en andere fouten teruggespoeld en kan je het opnieuw proberen. Dat lijkt mi chien op vals spelen, maar zo voelt het nooit aan. Terugspoelen kost bij races bijvoorbeeld tijd, terwijl de tegenstanders gewoon door blijven rijden. Iemand inhalen is na het terugspoelen veel moeilijker.
Rewind kan ook gebruikt worden om een mislukte truc toch goed te landen. Dit kost wat punten, maar houdt de multiplier wel hoog. Over het algemeen mag je altijd terugspoelen, maar bij sommige afdalingen en in de multiplayer is het aantal keren beperkt. De zogeheten Deadly Descents zijn van die afdalingen waarbij je slechts drie keer mag terugspoelen. Deze speciale afdalingen kenmerken zich door een extra hoge moeilijkheidsgraad en vereisen extra uitrusting om af te mogen dalen. Zo is er een level waarbij je een zuurstofmasker draagt vanwege de ijle lucht en je beneden moet eindigen voordat je zuurstof op is.
Ook is er een volledig duister level waarbij je een hoofdlamp nodig hebt om niet in de afgrond te vallen. Bijzonder is bovendien de Deadly Descent waarvoor je een wingsuit nodig hebt. De enorme afgronden in deze afdaling zijn niet met een sprong te overbruggen en daarom moet je er als een soort vlieger overheen zweven. Deadly Descents zijn het best te vergelijken met een eindbaas en vergen het uiterste van je vaardigheden. Het is flink over-the-top, maar biedt de nodige afwi eling en houdt de ervaring fris.
De echte kick
De singleplayer is op zichzelf al een volledig spel dat urenlang leuk blijft. Hier leer je de afdalingen kennen en het spel spelen. Zo heb je verschillende snowboarders voor diverse afdalingen nodig en krijg je ook alvast geld om betere uitrustingen te kopen. Zo werkte het in eerdere delen ook en op de Deadly Descents na is er conceptueel weinig veranderd. Dat is een goed teken, want SSX heeft de beste onderdelen van zijn voorgangers hergebruikt en opnieuw uitgevonden. Het is sneller, de trucs komen beter uit de verf en het is vooral uitdagend zonder te frustreren. Er is een vloeiende ervaring ontstaan die constant kicks oplevert .
De echte kick in SSX zul je desondanks uit de multiplayer halen. Niet omdat de singleplayer matig is, maar omdat de multiplayer uiteindelijk de ultieme uitdaging biedt. Ouderwets samenspelen tegen vrienden op de bank of online, is niet meer mogelijk. In plaats daarvan heeft EA RiderNet in het leven geroepen. In twee modi kunnen spelers het via hun zogeheten ghosts tegen elkaar opnemen, ongeacht of ze op dat moment online zijn.
Explorer is een speltype waarbij je in meer dan 150 afdalingen een bepaalde mi ie moet halen. In eerste instantie doe je dit tegen computergestuurde tegenstanders, maar naarmate je meer tegenstanders (lees: vrienden) hebt, kun je het opnemen tegen hun highscores in de vorm van ghotst. Dit zijn in feite nabootsingen van hoe snel en goed zij een afdaling precies aangepakt hebben. Dankzij deze ghosts hoef je niet langer gelijktijdig met een vriend online te zijn om toch tegen hem of haar te spelen. Global Events (het andere speltype) zijn hetzelfde, maar daarin neem je het op tegen de hele wereld in een strijd voor een grote jackpot. Na een bepaalde tijd sluit deze wedstrijd en kunnen de winnaars credits inca eren voor nieuwe uitrusting.
Tijdsgeest
In eerste instantie is het even wennen aan de nieuwe multiplayer. Eerlijk gezegd mi en we de directe strijd met vrienden en ook de splitscreen is spoorloos verdwenen. Maar mi chien is dat een ouderwetse geest die spreekt, want er valt veel goeds uit RiderNet te halen. De strijd om de beste score is heviger dan ooit omdat deze continu plaatsvindt. De multiplayer vraagt het beste van de speler en daardoor haal je het maximale uit het spel. Het is bovendien een erg goede oplo ing voor mensen die niet zo vaak samen kunnen spelen.
Dat de ontwikkelaar van SSX niet op ieder vlak goed met zijn tijd mee kan gaan, blijkt niet alleen uit de overdreven ‘coole’ personages, maar vooral ook uit de muziek. De flink aanwezige dubstep- soundtrack past in principe prima bij het over-the-top sfeertje van het spel, maar voelt misplaatst in de SSX-serie. SSX kenmerkte zich altijd al door een ijzersterke soundtrack, waardoor de huidige setlist opgeplakt aanvoelt. Het is alsof ouders de muziek van hun kind per se leuk moeten vinden en dat komt ongeloofwaardig over.
Zoals het hoort
Er is echter niet veel aan te merken op SSX als spel. De game is compleet, haast foutloos en leuk voor zowel ervaren spelers als beginners. Dat de stijl een beetje geforceerd aanvoelt is jammer, maar het doet weinig afbreuk aan de spelervaring. De nieuwe SSX zet een volgende stap in de serie door te laten zien hoeveel het geleerd heeft van vorige delen en haalt zo het beste uit zichzelf.