Sinds jaar en dag ga ik in de ‘carnavalsvakantie’ op wintersport. Het is allemaal begonnen rond m’n zevende, toen mijn ouders een skifetisj kregen. Toen ik het skiën aardig onder de knie had, ben ik overgestapt op snowboarden. Mijn hele sneeuwsportcarrière is er nooit iets gebeurd, totdat vorig jaar een of andere Duitser mij met een rotvaart overhoop beukte en ik last van mijn schouder had: sleutelbeen gebroken. Sindsdien ben ik nooit meer op een snowboard (of een paar ski’s) gestapt. Niet uit angst, of nou ja, misschien een beetje. Om de draad voorzichtig weer op te pakken, trok ik de stoute schoenen aan en stopte het SSX Blur schijfje in mijn Wii.

De SSX serie staat bekend om de suizende snelheden waarmee je van bergtoppen afdaalt en de absurde trucs die je daarbij uit kunt halen. Ook SSX Blur past in dit plaatje. Verder is de bedoeling van het spel ook niet veranderd: bovenaan het leaderboard eindigen en dus de onbetwiste nummer één worden. Dit krijg je voor elkaar door in verschillende evenementen en toernooien als eerste over de finish te komen of de meeste punten te behalen.

Ook de verschillende speelmodi doen vertrouwd aan: in de tutorial krijg je uitleg over hoe het spel in elkaar steekt en oefen je dit door de geleerde stof in praktijk te brengen. Voor een snelle afdaling kun je terecht in de Quick Play mode. Maar om echt naam te maken in de snowboardwereld is er de Career mode. In het begin kun je nog maar kiezen uit vijf speelbare personages en staat slechts één bergtop tot je beschikking. Naarmate je verder komt in het spel zul je meerdere personages en twee nieuwe bergtoppen vrij kunnen spelen. Verder is er nog een flinke dosis nieuwe boards, ski’s en outfits vrij te spelen.

In de Career mode kun je uit verschillende evenementen kiezen, zoals de Slalom, Race en Big Air. Hier draait het dus om het leaderboard: scheur je als eerste over de finish of haal de meeste punten dan gaat stijg je in de ranking, maar verlies je dan zul je in positie dalen. Bovendien is het zo dat je in de verschillende evenementen punten verdient. Deze punten heb je nodig om mee te mogen doen in  toernooien, die de grootste invloed hebben op het leaderboard. Als laatste speelstand is er nog de multiplayer, die helaas niet zo uitgebreid is. De multiplayer bestaat uit twee delen:  je kunt het tegelijkertijd opnemen tegen elkaar in de splitscreen, met maximaal twee man. Verder is er de zogenaamde “hot seat”. Hierin probeer je met maximaal vier spelers de hoogste score te halen op een bepaalde afdaling. Dit doe je echter niet tegelijkertijd maar één voor één, je wisselt elkaar dus af. Hoewel dit goed uitgewerkt is, heb ik toch het gevoel alsof er wat meer uit gehaald had kunnen worden.

Een groot verschil met voorgaande delen uit de SSX serie is de besturing. Aangezien SSX Blur op de Wii uit is gekomen, is de besturing aangepast aan de mogelijkheden van Nintendo’s nieuwste console. Je gebruikt zowel de Wii-mote als de Nunchuk. Om je character op de grond te sturen gebruik je de Nunchuk, de Wii-mote gebruik je voor trucjes als je in de lucht bent. Het sturen lijkt aanvankelijk heel basaal: wil je naar voren dan duw je het pookje naar voren, wil je naar achter dan trek je hem terug. Bochten maken doe je logischerwijs door het pookje naar links of rechts te bewegen. Dat is echter nog niet alles, want door de Nunchuk zelf mee te kantelen naar links of rechts maak je een ruimere bocht. Zo krijg je dus de mogelijkheid om een kleine of grote bocht te maken, wat heel belangrijk is voor bijvoorbeeld de slalom. Dit werkt echt heel goed en voelt ook heel soepeltjes aan tijdens het spelen.

Helaas geldt dit niet altijd voor het uitvoeren van trucjes. Om een truc te doen moet je eerst de lucht in, dit doe je door de Nunchuk omhoog te zwiepen. Eenmaal in de lucht kun je de Z-knop gebruiken om een ‘grab’ te doen. Je personage pakt het board vast en door een bepaalde richting uit te duwen, kun je vier verschillende moves maken. Zoals gezegd maak je de echte trucs met de Wii-mote. Deze kun je gebruiken om ‘flips’ en ‘spins’ mee te maken. Door de Wii-mote van links naar rechts of van rechts naar links te bewegen, draait je snowboarder of skiër om zijn of haar as. Beweeg je de controller van boven naar beneden of vice versa dan maakt je personage één of meerdere salto’s. Dit werkt in principe allemaal wel goed, hoewel je na verloop tijd gewoon wat doelloos in de lucht staat te zwaaien en kijkt naar wat voor maffe bewegingen je digitale alter ego maakt.

Nieuw aan SSX Blur is het feit dat je naast deze basismoves de mogelijkheid hebt om zogenaamde ‘übertricks’ te doen. Deze ultieme tricks kun je echter pas doen nadat de ‘groovemeter’, rechts in beeld, is volgelopen, door snelheid op te bouwen en gewone trucjes te doen. Is de meter vol dan is het de bedoeling dat je in de lucht, met de A-knop ingehouden, een bepaald patroon tekent wat onder in het beeld verschijnt, bijvoorbeeld een Z. Er is een grote variatie in moeilijkheid tussen de verschillende patronen, sommige vereisen alleen een beweging met de Wii-mote, andere zelfs met beide controllers (in tegengestelde richting). Het mooie aan de übertricks is dat ze heel veel punten op leveren, die je zeker later in het spel ook wel nodig hebt om verder te komen. Het nadeel aan deze überbewegingen is dat ze simpelweg niet goed lijken te werken. Het is mij slechts enkele keren gelukt om een übertrick uit te voeren, waarbij ik grotendeels het idee had dat het meer geluk dan wijsheid betrof. Het lijkt wel alsof het spel de bewegingen niet registreert of dat de bewegingen te moeilijk zijn om uit te voeren. Dit is echt een grote domper aangezien de übertricks juist de kers op de taart hadden moeten zijn.

De graphics in SSX Blur zijn anders dan in voorgaande delen, dit is een vernieuwing die wel goed uitpakt. De personages hebben namelijk een soort cartoonstijl, iets wat ik persoonlijk een leuke verandering vind. De opstuivende sneeuw en omgevingen zien er eveneens mooi uit. Een leuk detail is dat wanneer je valt door een verkeerde landing, je tijdelijk onder de sneeuw zit. Verder geeft het spel ook goed een gevoel van snelheid door ‘blur-effecten’ aan de zijkant van het scherm, waardoor het naar benenden zoeven net iets extra’s heeft. Jammer is wel dat de framerate zo af en toe inzakt, waardoor je nog wel eens vast komt te zitten. Dit komt gelukkig niet al te vaak voor. Ook het geluid en de muziek zijn goed verzorgd in SSX Blur. Het knarsende geluid als je door dikke sneeuw gaat of het meer schrapende geluid wanneer je over een ijzig stukje gaat, maakt de game wat realistischer. De muziek is lekker up-tempo met funky beats. Grappig is dat als je sneller gaat de muziek ook versnelt, maar wanneer je valt de muziek stopt en pas verder speelt als je weer vaart maakt.

Al met al is SSX Blur een vermakelijke game, maar laat het wel wat steken vallen. Aan de aanpassingen aan de Wii-controllers heb ik een dubbel gevoel overgehouden. Enerzijds is de besturing met de Nunchuk heel goed uitgewerkt, waardoor je je lekker over de pistes kunt manoeuvreren. Ook de basisbewegingen met de Wiimote werken wel, maar anderzijds leidt dit meer dan eens tot wat ongecontroleerd gezwaai in de ruimte. Bovendien lijken de überticks, dé vernieuwing van het spel, nauwelijks te werken of onmogelijk om uit te voeren. Hierdoor gaat al meteen een groot deel van het spel verloren. De graphics zien er goed uit en de nieuwe cartoonstijl doet het spel goed. Ook de muziek is dik in orde, met aangepaste tempowisselingen aan je eigen snelheid als een leuke verandering. Toch heeft SSX Blur er niet voor gezorgd dat ik binnenkort mijn snowboard van zolder haal.