Splinter Cell: Conviction | Gamer.nl

Voor de Total War-purist is het ketterij van de hoogste orde: geen historische setting, maar een volledig fictieve wereld waarin orks, vampiers en dwergen elkaar brullend de hersenpan inslaan. Dat is misschien jammer voor de geschiedenisliefhebber, maar Total War: Warhammer belooft meer spektakel dan ooit tevoren.

Splinter Cell: Conviction is de nieuwste game in een lange reeks nichetitels die naar het midden zijn opgeschoven. Rainbow Six, Ghost Recon, Operation Flashpoint, Resident Evil en Race Driver gingen voor. Met de torenhoge budgetten van tegenwoordig kunnen uitgevers het niet langer veroorloven slechts een kleine groep gamers aan te spreken. De drang naar het midden pakt niet altijd goed uit, zoals bij Operation Flashpoint: Dragon Rising en Resident Evil 5, waar teveel van de originele identiteit werd ingeboet en juist de verkeerde aspecten werden behouden.

Toegankelijke stealth

Splinter Cell: Conviction pakt wat dat betreft beter uit. Het Splinter Cell-gevoel is nog geheel aanwezig, maar het frustrerende trial-and-error is verleden tijd. De besturing en de interface zijn gestroomlijnder, waardoor bijna alles met één knop is uit te voeren. Splinter Cell: Conviction is mi chien wel de toegankelijkste stealth-game die zich nog stealth mag noemen. De ultieme bevrediging komt uit het ongezien blijven. Sluipen door de schaduwen, vijanden van achteren benaderen en ze stilletjes omleggen. Klauteren langs regenpijpen en balkonnen om vijanden vanuit een donker hoekje met Sam Fisher’s gedempte pistool één voor één door het hoofd te schieten.

Wanneer het sluipen echter mislukt en je per ongeluk toch gezien wordt, is dat niet langer het einde van je mi ie. Vijanden zijn wel even gealarmeerd, maar als ze je niet meer kunnen vinden gaan ze weer over tot de orde van de dag. De vijandige AI is bewust niet te hardnekkig om je uit je schuilplaats te krijgen. Zit je veilig in een donker hoekje, dan kun je daar in alle rust wachten tot de alarmfase voorbij is, om van daaruit vervolgens je nieuwe aanval te plannen. Conviction kent hierdoor een prettig ritme van stealth en spanning die minder ervaren spelers niet te hard afstraft.

Tijdens de alarmfases zul je soms met een machinegeweer om je heen schieten om vijanden van je af te houden. Maar deze actie-aanpak werkt niet als primaire tactiek. Wanneer je al schietend op de vijanden afstormt, zal dat onherroepelijk je dood inleiden. Enkele schoten zijn genoeg om Sam Fisher te vellen en even schuilen om terug op adem te komen is er niet bij. Je gezondheid herstelt weliswaar automatisch, maar dat duurt veel langer dan in andere third-person shooters het geval is.

Mark en execute

De grootste verandering in de gameplay is mark and execute, oftewel: vijanden markeren en ze met één druk op de knop automatisch door het hoofd schieten. Het is de meest bevredigende manier om een situatie tot een goed einde te brengen en vergt meer tactiek en geduld dan simpelweg alle vijanden één voor één door het hoofd schieten vanuit je veilige, donkere hoekje. Het is heel filmisch ook. De eerste bewaker dood je met je vuisten om beschikking te krijgen over een executie. Je zoekt vervolgens een veilig plekje, observeert, markeert en pas als iedereen in de buurt is, maak je in één klap stijlvol een eind aan de overmacht aan vijanden.

Waar Splinter Cell: Conviction wel tekortschiet, is het geven van echte uitdagingen. Groot opgezette ruimtes met talloze vluchtroutes, donkere hoekjes en minstens zoveel vijanden. Bijna alle locaties in Conviction zijn relatief klein van opzet, zitten vol bottlenecks en veel meer dan tien vijanden zul je niet tegelijk tegenover je hebben. Na elke locatie is een duidelijk rustpunt waar je je wapens en granaten kunt bijvullen en upgraden en waar het spel wordt opgeslagen. En elke nieuwe situatie kent weer een duidelijke aanpak. Meestal staat de eerste vijand met zijn rug naar je toe, zodat je de eerste executiemogelijkheid praktisch cadeau krijgt. Situaties waarvan je aanvankelijk echt niet weet hoe je ze moet gaan tackelen, zijn afwezig.

Echt moeilijk wordt Conviction dan ook niet, en dat is jammer. Want de kracht van stealthgames en ook zeker van Conviction, is dat je situaties meerdere keren moet proberen om tot een goede tactiek te komen. Nu lukt het te vaak om met wat dom geluk al de eerste keer te slagen. Granaten en mijnen zijn er in overvloed en vormen een te makkelijke uitweg. Niet alleen is het minder bevredigend om zo verder te komen, je mist ook mogelijke alternatieve routes en tactieken die subtiel in de spelomgeving verwerkt zijn. Echte fans zullen ongetwijfeld proberen alles perfect te doen en dat is ook ons advies, want alleen zo is Conviction echt leuk.

Jason Bourne

Meer dan voorgaande games is Splinter Cell: Conviction niet puur een stealthgame, maar meer een spionagegame. Dit komt door een zorgvuldige afwi eling in toon en sfeer, die je het gevoel geeft meer te doen dan grauwe complexen vol vijanden één voor één te ontruimen. Er zijn momenten dat je je meer James Bond of Jason Bourne waant, dan de altijd koele Fisher. Je loert door camera’s om gesprekken af te luisteren en ondervraagt mensen in een drukke menigte. Ook zijn er een paar echte actiesequenties die voor net dat beetje adrenaline zorgen die voorgaande Splinter Cell-games misten. Dat Fisher strijdt op persoonlijke titel, namelijk om de dood van zijn dochter te wreken, maakt het spel harder van toon. De brute ondervraging cènes, hoewel weinig interactief, zetten deze toon het nadrukkelijkst. De projectie van teksten en filmfragmenten in de omgeving en een soepele overgang tu en de levels, met filmpjes die laadtijden maskeren, dragen bij aan het filmische gevoel.

Tegelijk zijn er ook scènes waarin je even op adem mag komen. Waarin je juist tu en het gewone volk loopt, bijvoorbeeld op een kermis. De een probeert een prijs de bemachtigen bij de schietkraam, de ander staat in de rij voor het reuzenrad. Zolang je er doorheen loopt voelen deze scènes bijzonder levendig en geven ze je het gevoel dat de wereld meer is dan grijze basi en en kantoren waarin iedere levende ziel een vijand is. Blijf je er bij stil staan, dan merk je dat de mensen echte figuranten zijn, alsof je over een filmset loopt. Ze doen eigenlijk maar één handeling, net op het moment dat jij voorbij komt. Maar de meeste spelers zullen dat niet eens opmerken.

Deze afwi elende scènes maken Splinter Cell minder afstandelijk. Je doorloopt niet langer een reeks lo taande levels of mi ies, maar een echt avontuur. Het probleem is echter wel dat deze tu engerechtjes ten koste zijn gegaan van de hoofdmenu: de stealthlevels. Daarvan zijn er in de singleplayercampagne simpelweg te weinig. Dus hoezeer ze ook bijdragen aan de sfeersetting en afwi eling, of ze uiteindelijk het spel echt ten goede zijn gekomen is maar de vraag. De singleplayercampagne is nu simpelweg te kort om echt op te bouwen naar een climax van grootser opgezette en meer uitdagende mi ies.

Coöp

Die uitdagende mi ies komen gelukkig terug in de coöperatieve modus, die een geheel eigen verhaal kent speciaal voor twee spelers, met compleet andere levels dan in de singleplayer. De levels in de coöperatieve modus zijn van het begin af aan een stuk opener en intere anter en laten beide spelers toe elk een eigen kant uit te gaan, om zo vijanden te flanken. Om te zorgen dat je toch enigszins blijft samenwerken, delen de spelers hun marks, waardoor tot maximaal acht tegenstanders tegelijk gedood kunnen worden. Maar dan moet je wel bij elkaar in de buurt zijn.

Het verhaal van de coöpmodus is minder uitgebreid dan die in de singleplayer. Het wordt voornamelijk via gesproken tekst tijdens de gameplay verteld en gaat tijdens de onderlinge evaluatie van de actie, vaak aan je voorbij. Toch merk je wel dat de twee personages, een Rus en een Amerikaan, gedurende de mi ies meer naar elkaar toetrekken. Aanvankelijk kunnen ze elkaars bloed wel drinken, later zeggen ze netjes dankjewel als de een het leven van de ander heeft gered.

Naast de verhaalmodus zijn er nog tal van andere spelmodi waar uren in zijn te spenderen. Daarvan is er eentje competitief: face-off. Hierin strijden de spelers zowel tegen elkaar, als tegen de AI. Je krijgt punten voor elke computertegenstander die je doodt, en vijf punten voor elke menselijke opponent. De voldoening om de ander dood te schieten wanneer hij net met een vijand bezig is, is groot. Voor puur de singleplayer is Splinter Cell: Conviction wat aan de magere kant, maar in combinatie met de coöperatieve modus is het totaalpakket zijn geld meer dan waard.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou