Als je fatsoenlijk met een erkent fenomeen als Pokémon wilt kunnen concurreren, dan moet je van erg goede huize komen. Dit houdt op z’n minst in dat je unieke gameplayconcepten verzint om jezelf mee te onderscheiden. Op regelrechte en inspiratieloze klonen zit immers niemand te wachten. Bij Buena Vista realiseerden ze zich dat ook. Men kwam daarom op het intere ante idee om de te verzamelen wezentjes in deze game, de Spectrobes als het je nog niet duidelijk was, van rondhuppelende beestjes te transformeren naar doodse fo ielen.
Juist ja, het is de bedoeling dat je de wezens opgraaft en vervolgens weer tot leven wekt. Om de fo ielen te vinden moet je eerst de oppervlaktes van de verscheidene planeten afstruinen en je directe omgeving scannen met behulp van een baby Spectrobe. Het bereik van deze baby’s is bijzonder klein, waardoor je op een gegeven moment alle hoeken en gaten van de meestal behoorlijk desolate omgevingen aan het afstruinen bent voor opgravingen. Als de omgevingen intere anter geoogd hadden en er onderweg meer te doen was geweest, dan had ik dit de game nog kunnen vergeven. Zoals het nu werkt, is het vooral vervelend op den duur.
Naast fo ielen, zul je ook andere objecten opgraven in de game. Meestal zijn dit mineralen die je aan reeds gevonden Spectrobes voedt om ze volwa en te laten worden of, jawel, te laten evolueren. Meteen even een kanttekening bij die evolutie: je Spectrobes zullen er niet wezenlijk door veranderen. Enkel de aanvals- en verdediging tatistieken krijgen een boost.
Ook vindt je bij opgravingen regelmatig kubu en die in de meeste gevallen informatie bevatten dat je vaak ook gewoon in de handleiding van de game terug kunt vinden. Het hele opgraafgebeuren is één van de centrale onderdelen van deze game en daarbij wordt er volledig gebruik gemaakt van het touchscreen. Je zult eerst door enkele lagen aarde moeten hakken door simpelweg met de stylus op het scherm te tikken, waarna je het gevonden voorwerp voorzichtig moet uitgraven met verschillende boren.
Vaak begin je met een grote boor om de meeste troep weg te halen en eindig je met een kleine voor het meer secure werk. Ondertu en blaas je lo e deeltjes weg met een blazer. Het opgraven is nog een hele klus, aangezien je het op te graven object niet teveel mag beschadigen. Voorzichtigheid is dus geboden. In het begin zal het opgraven regelmatig fout gaan, maar later zul je er zeker meer handigheid in krijgen en werkt het bijzonder leuk. Helaas wordt het opgraven op den duur net zo eentonig en saai als het afspeuren van de omgeving. In principe doe je iedere keer weer exact hetzelfde, met enkel andere vormen in de fo ielen die je soms weten te verra en.
Als je een Spectrobe hebt opgegraven, dan breng je deze terug naar je lab om het wezentje daar te doen ontwaken. Dit doe je door in de microfoon van de Nintendo DS te schreeuwen. Aangezien er geen enkele andere mogelijkheid bestaat om het ontwaken te bewerkstelligen, maakt dit de game niet bepaald geschikt voor onderweg.
Je zou er nog voor kunnen opteren om hard in de microfoon te blazen (zoals ondergetekende), maar zeker bij de zeldzamere Spectrobes is het op die manier lastig om over langere tijd een vast volumeniveau vast te houden. Deze game speel je dus liever in een vertrouwde omgeving om niet al te vreemd aangekeken te worden. Sowieso heeft men niet al teveel aandacht besteed aan de interface, getuige de bijzonder onoverzichtelijk vormgegeven menu’s vol met onduidelijke knoppen.
Een ontwaakte Spectrobe begint altijd als baby (vreemdgenoeg) en moet door onder andere het voeden van mineralen uitgroeien tot volwa ene. Je kunt ze ook in babyvorm laten om als betere scanner te gebruiken, maar de volwa en vormen heb je nodig om de boosaardige Krawl te bevechten. Ja hoor, er moet weldegelijk gevochten worden in deze game.
Dat is zelfs het hele doel achter het opgraven en ontwaken van de Spectrobes. Zij zijn namelijk de enige wezens die fatsoenlijk tegen de Krawl op kunnen boksen. Zoveel valt er althans te halen uit de vrij simpele verhaaltjes van de behoorlijk saaie en karakterloze hoofdrolspelers die het redelijk onboeiende plot moeten voortstuwen. Ook al geen onderdeel van de game wat je echt lang zal blijven boeien helaas.
Dat geldt ook voor de, overigens relatief sporadische, gevechten in de game. Als je door één van de paarse wervelwinden van de Krawl opgeslokt wordt, zul je in een aparte arena geworpen worden waarin je het tegen enkele Krawl op moet nemen. Hoofdrolspeler Rallen wordt altijd bijgestaan door twee volwa en Spectrobes. Rallen kan zelf aanvallen, maar vrijwel geen enkele aanval zal enige noemenswaardige schade aanrichten.
Je bent dus aangewezen op beide Spectrobes wiens aanvallen je activeert met de schouderknoppen. Ieder gevecht komt er op neer dat je als een kip zonder kop de arena rondrent terwijl de Krawl je achtervolgen, en om de zoveel tijd gooi je er een aanval van één van de Spectrobes uit. Als je echt flauw wilt doen en haast ieder gevecht snel wilt beëindigen, dan laadt je simpelweg een zeer langdurende superaanval op. Deze doet zodanig veel schade dat je na twee á drie van dit soort aanvallen meestal al wel klaar bent met het gevecht. Next!
Oppervlakkige gevechten, kale omgevingen, een niet boeiende verhaallijn, herhalende gameplay en een niet erg geslaagde interface; heeft deze game wel iets goeds te bieden? Nou, heus wel hoor. Ondanks dat de omgevingen erg leeg zijn, worden ze wel mooi in drie dimensies over beide schermen van de DS verdeeld. Dat hebben we nog niet vaak op deze handheld gezien. Ook is de muziek redelijk geslaagd, waardoor de saaie gameplaygedeeltes toch nog enigszins dragelijk worden.
Bovendien valt er altijd wel iets te zeggen voor de verzameldrang die bij dit soort games nou eenmaal altijd aanwezig is. Je kunt zelfs Spectrobes ruilen met andere spelers en unieke Spectrobes vrijspelen via speciale kaarten die bij de game geleverd worden. Jammer is weer wel dat geen van de Spectrobes net zoveel uitstraling heeft als een gemiddelde Pokémon. Nergens springen ze er echt uit en je zult ze dan ook alweer snel vergeten zijn na het neerleggen van de game. Een leuke poging dus deze game, maar nergens komt het in de buurt van de grootste inspiratiebron.