Space Siege is de jongste creatie van gamegoeroe Chris Taylor, die onder andere verantwoordelijk is voor de succesvolle strategiespellen Supreme Commander en Total Annihiliation. Deze titels werden door zowel critici als consumenten met open armen ontvangen en leverden elk een bijdrage aan de vooruitgang van het betreffende genre. Eenzelfde allure werd verwacht van Space Siege, de spiritueel opvolger van Dungeon Siege. Spijtig genoeg worden geen nieuwe spelelementen geïntroduceerd en ontstijgt het spel op geen enkel vlak het doorsnee rollenspel.
Space Siege situeert zich grotendeels in een reusachtig ruimteschip, waar mensen en buitenaardse wezens elkaar het leven zuur maken. Dat het spel zich vrijwel volledig in dit grauwe en saaie ruimteschip afspeelt, valt te wijten aan dit agre ieve buitenaardse ras. Alhoewel, de menselijke lust naar macht is de daadwerkelijke aanleiding tot deze vervelende setting. De mensheid heeft jaren ervoor namelijk getracht een ogenschijnlijk levensloze planeet te koloniseren. Deze planeet bleek bewoond te zijn door niet al te vredelievende wezens. Deze blauwe monstertjes waren niet van deze kolonisatietocht gediend en vielen zonder pardon onze prachtige aardbol aan. De mensheid overleeft deze aanval niet, met uitzondering van een elitair groepje ruimtereizigers. Zij weten een ruimteschip te bemachtigen en verlaten de aarde. Dit gebeurt natuurlijk niet zonder slag of stoot. Het schip wordt belaagd door een overdosis gemene ruimtemannetjes. Space Siege laat je in de huid kruipen van één van de vluchtende mensen. En laat dit knaapje, beter bekend als Seth Walker, nu toevalligerwijs de grootste held van het stel overlevenden zijn.
Het plot is zeker niet memorabel en ook het hoofdpersonage weet nauwelijks te overtuigen, niet in de minste plaats door zijn overtrokken gespierde lichaam en norse blik. Daar staat tegenover dat je zelf een wending aan de dialogen kunt geven. Zo nu en dan is het zelfs noodzakelijk keuzes te maken in morele kwesties. Met enige regelmaat krijg je de keuze om jezelf technischer, en dus krachtiger, te maken of een menselijk wezen te blijven. Dit gaat natuurlijk gepaard met de nodige dramatiek, al zal het nooit BioShock-achtige proporties aannemen. Doordat Seth Walker en zijn avonturen gedurende het gehele spel erg oppervlakkig en ongeloofwaardig blijven, is er geen enkele sprake van ethisch dilemma's.
Deze halfbakken keuze is ook meteen het belangrijkste RPG-element van Space Siege. Daarnaast kun je al je geld verkwisten aan de vaardigheden van jezelf en je metgezel, een robotje genaamd HR-V. De keuzemogelijkheden zijn op dit front helaas erg karig. Het is zelfs zo dat het aantal afgeslachte vijanden totaal irrelevant is. De welbekende vaardigheidspunten verkrijg je namelijk aan het einde van de mi ie, ongeacht je speelstijl. Veel keuze om ze te verdelen heb je bovendien niet. Ook het verbeteren van je wapens, die je op vaste punten gedurende het plot verkrijgt, is erg simplistisch. Een persoonlijk tintje aan Seth Walker meegeven is ook uit den boze. Space Siege mag zich dan wel focu en op de actie-elementen, deze rechtlijnigheid werkt sterk in het nadeel van het spel. Waar je in andere titels uit het genre nog alles op alles dient te zetten om krachtiger te worden, kun je in Space Siege als een op hol geslagen stoomtrein door de volledig lineaire mi ies stormen.
Zoals het een titel uit het inmiddels kla ieke genre betaamt, staat de camera schuin boven het speelvlak gepositioneerd. Het camerastandpunt kun je echter wel handmatig aanpa en. Zodoende is het ook mogelijk om de actie over de schouder van Seth Walker te bekijken. Ook het spelprincipe komt grotendeels overeen met de doorsnee actie-RPG. Muisklikken slaan de klok. Naast de standaard charge, het opladen van een aantal, heb je de beschikking over een handjevol speciale aanvallen die elk met een simpele druk op de knop te bedienen zijn. Space Siege is door de simpele besturing snel op te pikken, waardoor het uitermate geschikt is voor nieuwkomers in het genre. De vele actievolle pa ages pa en perfect bij deze aanpak. Om de haverklap wordt je pad versperd door groteske monsters, waardoor je het gevoel hebt een onophoudelijke achtbaanrit te maken. En stiekem is het ritje nog best aangenaam ook. Zo is het audiovisueel allemaal dik in orde en weet het kla ieke spelprincipe zelfs jaren na dato te plezieren.
Ondanks de simpele benadering heeft Gas Powered Games toch geprobeerd een tactisch spelelement aan het geheel toe te voegen. Zo hier en daar staan bijvoorbeeld olievaten opgesteld. Weet je deze op het juiste moment op te blazen, dan krijg je niet alleen een audiovisueel hoogstandje voorgeschoteld, maar roei je ook in een klap een behoorlijk aantal vijanden uit. Intere anter is allicht de toevoeging van HR-V, die je enkele simpele commando's kunt geven. Spijtig genoeg is het slecht gesteld met zijn kunstmatige intelligentie. Je technische maatje laat je dan ook meer dan eens in je eentje al het buitenaardse gespuis om zeep helpen. Het beoogde tactische spelelement komt dus ook al niet al te best uit de verf. Dit storende mankement speelt vanzelfsprekend geen rol in de coöperatieve spelmodus. Deze modus laat je met maximaal vier spelers tegelijk de mi ies van de verhaalmodus doorlopen. Dit werkt naar behoren, al betert de daadwerkelijke spelervaring nauwelijks. Doordat je het speelbare personage amper van een eigen speelstijl kunt voorzien, is onderlinge samenwerking is zo goed als onnodig.
Space Siege kun je in wezen het beste vergelijken met een ritje zonder al te veel poespas in een iets te slome achtbaan. En een te korte. Het spel is namelijk in een tiental uur te volbrengen, wat gezien het genre nogal tegenvalt. De beperkte lengte van de verhaalmodus zorgt ervoor dat je het spel al snel in de hoek mikt. Hierdoor is Spage Siege niet het gewenste zoethoudertje tot Diablo 3. En dat is jammer, want buitenaardse wezens als knalvoer gebruiken is zo vervelend nog niet.