Space Hulk is een turn-based game die gebaseerd is op het gelijknamige bordspel uit 1989, incluis regels en principes. Je aanschouwt het geheel van bovenaf en krijgt de controle over een van de twee facties. De eerste factie bestaat uit een groep Space Marines die een bepaalde opdracht moet uitvoeren. Daar tegenover staan de buitenaardse wezens (Genestealers) die dat moeten voorkomen. Beide facties werken met een beperkt aantal actiepunten, maar de Space Marines hebben er minder en moeten daarom zorgvuldig en tactisch door de levels bewegen. Genestealers hebben wat meer actiepunten en kunnen bijvoorbeeld verder lopen en de druk opvoeren. Ze zijn wel slechts van dichtbij dodelijk. Space Marines zijn juist weer van grote afstand dodelijk dankzij hun geweren.
Door een digitale dobbelsteen te rollen (wat je niet visueel ziet) wordt de uitkomst van een gevecht bepaald. Als je geluk hebt, win je dus elk gevecht. Omdat de levels eruit zien als nauwe doolhoven is je bewegingsvrijheid daarnaast zeer beperkt. Dat is als Genestealer een voordeel omdat je al je eenheden door een baan kunt sturen en veel druk kunt zetten. Omdat je als Space Marine niet weet hoeveel Genestealers er op je af komen, levert dat in principe een strategisch, intens spelletje op.
Sfeerloos
De uitwerking laat echter te wensen over. Allereerst is de hele aankleding is vrij beroerd. Grafisch is het erg matig, de stemacteurs klinken belabberd, het geluid is slecht en de interface ongeïnspireerd. De korte animaties die het doden van een vijand of het in vuur en vlam zetten van een level wat hipper moeten maken, slaan ook de plank mis. Hierdoor blijft een lelijk sfeerloos spel over dat op geen enkele manier de game wat pit of spanning mee weet te geven. Maar goed, dat is ze allemaal vergeven als de game zelf wat meer spanning biedt.
Daarbij voelt Space Hulk ook als echt als een spel van 25 jaar geleden en past de trage gameplay niet bij z'n digitale vorm. Space Marines bewegen onnodig langzaam, de levels zien er uit als donkere kerkers en nodigen niet uit om in te experimenteren. Het willekeurige aspect van de gevechten ligt er bovendien te dik bovenop, waardoor je nooit het gevoel krijgt de overhand te krijgen over wat dan ook. Dat laatste heeft mi chien een bepaalde charme, maar werkt in vooral in de singleplayer tegen en voelt oneerlijk aan. Tijdens een bordspel tegen iemand anders is dat grappig en leuk, in een videogame wekt het vooral frustratie op. Dit gaat zeker op voor de momenten waarop je zeker weet dat je het goed doet en het onverhoopt toch misgaat.
Fout op fout
De enige manier waarop Space Hulk zichzelf had kunnen redden, was door de multiplayer steengoed te maken. Helaas heeft ook deze modus het er niet ongeschonden vanaf gebracht. Technische mankementen maken het soms onmogelijk om een spel te starten, spelers disconnecten om onduidelijke redenen of de game stopt er gewoon helemaal mee. Erg jammer, want als het lukt om een goede online pot te spelen, dan zie je dat het spelconcept dan een stuk beter werkt. Juist tegen een menselijke tegenstander wordt het spannend en onvoorspelbaar. En dan maakt het veel minder uit dat het sfeerloos is.
Hoe had het dan wel gemoeten? Space Hulk heeft in e entie veel weg van XCOM: Enemy Unknown. Een game die dezelfde turn-based gameplay biedt, maar er een geslaagde moderne variant van heeft gemaakt. Dat is een snelle sfeervolle game geworden door te innoveren en voort te borduren op oude principes. Als de ontwikkelaars van Space Hulk daar de tijd en het geld voor hadden gehad, was het ongetwijfeld een veel betere game geworden. Nu blijft het bij een nostalgische trip.