Dodelijke boekenwurm
Space Hulk: Deathwing haalt zijn inspiratie uit het op 40K gebaseerde bordspel Space Hulk, maar speelt als een coöp-shooter volgens het stramien van Left 4 Dead. Je stapt in de gepantserde schoenen van de Librarian, een elitesoldaat die naast zijn martiale vaardigheden over een dodelijke geest beschikt. De Psyker-talenten van de Librarian worden aangevuld door de ruwe vuurkracht en eerste hulp van respectievelijk de wapenspecialist en de Apothecary.
De twee computergestuurde kompanen kun je eenvoudige commando’s geven, zoals “Kom verdorie naar deze kant van de deur die ik wil afsluiten” of “Stop met het knuffelen van die Broodlord en heal jezelf”. Broeders Nahum en Barachiel mogen dan honderden veldslagen overleefd hebben, op een overlevingsinstinct kunnen we ze niet betrappen.
Ook het plasmakanonnenvoer geeft weinig blijk van intelligentie. In de onderbuik van de monumentale imperiale kruisers hebben talloze Genestealers hun optrek en regelmatig verschijnt er een nieuwe golf ongedierte uit een van de vele ventilatieschachten van een schip. Dit zou spannende gevechten moeten opleveren in de geest van Aliens (“They’re coming out of the walls!”), maar de monsters nemen genoegen met recht op je afstormen in polonaiseformatie. Bovendien laat de variatie in monstertypen sterk te wensen over. Een paar uitzonderingen daargelaten verschillen de Genestealers alleen van elkaar qua grootte van hun klauwen.
Ruitenwi er
Gevechten in Space Hulk: Deathwing blijven gevoelsmatig ver weg. Het schieten en vooral het slaan in de game voelen zweverig, alsof de animatie niet past bij het geweld op het scherm. Ironisch genoeg doen de Genestealers niets liever dan recht in je gezicht springen. Hele hordes hebben we weggevaagd met ritmisch tikken op de melee-toets, maar in plaats van een gerechtvaardigd neerslaan van smerige Xeno’s, voelt onze overwinning als het aanzetten van een ruitenwi er. Als we dan ook nog eens zien hoe de gigantische lijken van Broodlords en Scythe-strain Genestealers rond stuiteren als ballonnen, is de betovering geheel gebroken.
Ontwikkelaar Streum On Studio lijkt niet te beseffen hoe onbevredigend het gevecht is en laat geen kans onbenut om eindeloze golven monsters op je af te werpen, terwijl je wacht op een tergend langzaam vullend balkje. De ene keer wacht je op een deur, soms op een computer, de andere keer… Dat was het eigenlijk wel. De eerste keer dat een Scythe-strain Genestealer of een Broodlord op je afstormt gaat het hart nog sneller kloppen. Tegen het eind van de 10 à 12 uur durende campagne heeft de game meer weg van een goochelaar die, na een wit en een zwart konijn uit de hoge hoed te tillen, zijn in slaap sukkelende publiek wakker probeert te houden met “En nu tover ik een zwart én een wit konijn uit mijn hoed. Jaha!”.
‘Balans’
Niet dat de game per se makkelijk is. Space Hulk: Deathwing is vooral inconsistent als het om de uitdaging gaat. Broodlords kunnen je drie pogingen achter elkaar in een enkele klap neermaaien – erg leuk ook als je savepunt twintig minuten terug ligt – en de vierde keer leg je hem in een paar seconden om. Je computergestuurde maten delven regelmatig het onderspit, totdat je ze een Thunder Hammer en Storm Shield geeft, waarop ze zonder een zuchtje pijn de grootste klappen weerstaan. Gaat er iemand, behalve jezelf, dood? Gewoon even terug teleporteren naar je basis en iedereen doet weer mee. Space Hulk: Deathwing krijgt het voor elkaar om tegelijkertijd te makkelijk en frustrerend moeilijk te zijn.
Een iets beter spel verstopt in een slecht spel
Intere ant genoeg verschilt de multiplayer van Space Hulk: Deathwing op belangrijke punten van de singleplayer. De groep is in de multiplayer gegroeid naar vier Space Marines en je kunt niet zomaar naar huis teleporteren om op te staan uit de dood. Opvallend is dat de vier spelers kunnen kiezen uit vijf kla en, wat suggereert dat Streum On Studio oorspronkelijk van plan was om de sectie uit te breiden naar de lore-technisch correcte vijf man, maar daar om wat voor reden dan ook niet in is geslaagd.
Hoewel het gebrek aan tweede kansen Space Hulk: Deathwing een stuk spannender maakt, slaat de moeilijkheid nu door in de richting van frustrerend moeilijk. Dit is niet in de laatste plaats omdat een vertraging in de verbinding steevast resulteert in dode Space Marines. Ook neigt de game tijdens de multiplayer vaak tot een crash naar de desktop. Een recente patch heeft de ergste framedrops verholpen, maar nog steeds maakt de lage framerate tijdens drukke situaties het richten onnodig moeilijk. Als je van al deze problemen last hebt, mag je jezelf gelukkig prijzen, want negen van de tien keer krijg je een foutmelding voordat je de multiplayerlobby bereikt.
Uitslapen bij de kerkdienst
Het tragische aan Space Hulk: Deathwing is dat de ontwikkelaar zich duidelijk veel moeite heeft getroost in het zo getrouw mogelijk weergeven van de Warhammer 40,000-setting. De pantsers van de Space Marines zijn behangen met relieken en religieuze spreuken. De overweldigende schepen van het Imperium zijn ook prachtig vormgegeven. Je vecht onder de gotische gewelven en in het glas-in-loodlicht van ruimtevarende kathedralen. Op de muren hangen gebedsrollen, bevestigd met imperiale zegels. Techpriests van de Adeptus Mechanicus zitten in de gezegende machinerie verwerkt als de levende raderen van een militaristische theocratie waarin een gesloten geest het grootste goed is.
De audio is net zo goed dik in orde. Door het zuchten en steunen van de scheepsromp waan je jezelf echt in een reusachtig schip ten grote van een gemiddelde buitenwijk. Je hoort stemmen onheilspellend fluisteren als je in de buurt komt van een reliek van het schip dat onder mysterieuze omstandigheden verdween. Mi chien is die gesloten geest nog een goed idee ook, al doet de game uiteindelijk niks met de hints in het verhaal naar de rol van Chaos. Zoals met zoveel in Space Hulk: Deathwing is dit weer een gemiste kans.
Space Hulk: Deathwing oogt goed, klinkt goed, maar speelt slecht. Alle potentie van de shooter gaat verloren onder een stortvloed van slecht gerealiseerde ideeën. De actie mist affect en wordt in recordtijd eentonig. De negen mi ies verra en nooit en enige balans is ver te zoeken. Multiplayer had de grote redding kunnen zijn van de game, maar voordat de technische problemen zijn opgelost, zijn alle spelers al verdwenen.