South Park: The Stick of Truth review - Niet naar het zuiden gezakt | Gamer.nl

South Park: The Stick of Truth review - Niet naar het zuiden gezakt | Gamer.nl

EA Sports heeft een gratis FIFA 14 Ultimate Team: World Cup-modus aangekondigd voor FIFA 14.

Of het mogelijk is dat elk detail van een game compleet trouw is aan de DNA van een televisieserie? Game of Thrones probeerde het, en faalde. Prisonbreak probeerde het, en faalde. Wat dacht je van Grey's Anatomy: The Game? Nee, natuurlijk niet. Nog nooit is een game zo dichtbij gekomen als South Park: The Stick of Truth.

Come on down to South Park

Dit merk je vanaf het moment dat je de game voor het eerst opstart. Ontwikkelaar Obsidian Entertainment heeft in samenwerking met South Park Digital Studios een nagenoeg perfecte gamevariant van de serie gecreëerd. Zo zijn de animaties kenmerkend stroef en niet gedetailleerd, tenzij het gaat om een gruwelijke sterfscène van bijvoorbeeld Kenny, waarin hij wordt opgepeuzeld door hongerige ratten. Dat mag je zoals altijd tot in de grootste detail beleven.

 

Het perfecte uiterlijk van The Stick of Truth wordt aangevuld door muziek, geluiden en stemmen die ook direct uit de serie komen. Zo hoor je bijvoorbeeld elke keer wanneer je de game opstart het iconische korte gitaarrifje, dat je ook hoort wanneer je een aflevering gaat kijken. Daarnaast verlenen stemacteurs en schrijvers Matt Stone en Trey Parker door de gehele game hun stemmen om het spel zo authentiek en hilarisch mogelijk te maken.

Plot?

Niets in deze game mag serieus genomen worden, en dat wordt er extra dik bovenop gelegd door het belachelijke plot. Als nieuw inwonertje van South Park raak jij namelijk verwikkeld in de eeuwige strijd tu en mensen en elven om de Stick of Truth: een mysterieus maar krachtig wapen, waarvan de houder macht over het complete universum kan uitoefenen. Of niet. Het is namelijk een spelletje dat de kinderen in South Park spelen. Niets meer en niets minder, maar wel het perfecte excuus om er een RPG omheen te bouwen. Natuurlijk neemt dit simpele spelletje belachelijke bochten om uiteindelijk in aanraking te komen met buitenaardse wezens die alleen 'koe' spreken, grootschalige samenzweringen, Crabpeople en de macht van fastfoodketens. Taco Bell, om even specifiek te zijn. Het is een verhaal dat zo maar een flink aantal afleveringen van de serie had kunnen betreffen, maar dan aan elkaar geknipt. Dat de schrijvers van de serie hier achter het roer stonden is overduidelijk.

Tastes like South Park, talks like video game

The Stick of Truth versterkt die iconische South Park-vibe met exploratie. South Park is in de game voor het eerst helemaal in kaart gebracht. Het is heerlijk om de stad op je dooie gemak in je op te nemen. De authenticiteit spat er werkelijk vanaf. Personages zijn waar ze ook zouden zijn in de serie en doen precies wat je van ze verwacht. Eén ontmoeting met Mr. Mackey is genoeg om te weten dat hij nog steeds een chronische hoarder is en één blik op zijn opslaggarage ontkracht zijn veelvoudige ontkennen onmiddellijk.

Overal waar je bent vind je ook herkenbare voorwerpen. Zet op Cartman's kamer de radio aan en Fingerbang blèrt door de speakers. Probeer Stans kast te openen en Tom Cruise reageert met een vastberaden "ik kom er nooit uit!". Vrijwel alle voorwerpen hebben daarnaast een beschrijving die het lezen waard is. Stuit je in je reizen op de Black Thunder — een dildo van aanzienlijke proporties — dan leer je ook gelijk dat deze veelal verkocht wordt samen met de White Lightning.

Het zijn precies deze dingen die laten zien hoe een franchise als South Park zijn voordeel kan halen uit games. Het spel geeft je een beter gevoel van plaats en locatie dan de serie doet, en aan de hand van alles dat je in de wereld treft leer je het South Park-universum alsmaar beter kennen. Iets dat perfect mogelijk is in games. Wel maakt de spelwereld het je hier en daar een beetje moeilijk. Zo wordt er niet altijd goed aangegeven waar je wel en niet kan gaan en staan. Het duurde bijvoorbeeld even tot het doordrong dat het niet mogelijk is om over wegen te lopen, en soms is het niet duidelijk hoe ver je in deze tweedimensionaal weergegeven wereld de diepte in kan. Door deze situaties kan het zo maar gebeuren dat je ineens tien minuten probeert uit te vogelen hoe je bij een voorwerp moet komen, terwijl het zo simpel is als achterlangs een boom lopen.

Ook een RPG

Onder dit alles schuilt ook nog eens een verra end diepgaande turn-based RPG. Met een maatje — altijd een herkenbaar personage uit de serie — neem je het op tegen elven, zombies, nazi-koeien, ManBearPig en vele andere vijanden. Elk type heeft een zwak voor een specifiek soort aanval en de opstelling van de vijanden zet je elke keer aan tot het gebruiken van verschillende tactieken. Als er bijvoorbeeld twee vijanden achter elkaar staan, is het een idee om (prinses) Kenny een eenhoorn te laten oproepen, omdat die in één keer een rij vijanden molesteert met zijn hoorn. Voor grote groeperingen is een emmer water en een volgeladen auto accu weer effectief.

Zo zijn er nog een hoop tactieken te bedenken naast je standaardaanvallen. Natuurlijk zijn er ook summons, zoals Mr. Hanky die een waterval van drollen gebruikt om vijanden weg te jagen, of Mr. Slave die iedereen choqueert door iemand volledig in zijn rectum te laten verdwijnen. Het zijn de momenten van ontdekking die deze aanvallen leuk maken. Maar na een aantal keer dezelfde animatie gezien te hebben van Kenny die zijn shirt naar beneden trekt om vijanden af te leiden met zijn volle borsten, heb je het wel gezien. Gelukkig is er genoeg variatie dankzij de vijandtypen, maatjes om op sleeptouw te nemen en omgevingen om de gameplay boeiend te houden.  

Jammer is wel dat Obsidian faalt in het duidelijk communiceren van alle nuances in het gevecht ysteem. Er wordt verra end weinig uitgelegd. Een korte tutorial in het begin waarmee je de basis van gevechten onder de knie kan krijgen is gewoon niet genoeg. Kijk er niet van op wanneer je na vier uur spelen er ineens achter komt dat je wapens en uitrusting kan versterken met extra attributen. De enige manier om dit te leren is via een menu met tekst dat elk detail letter voor letter uitspelt; een enorm humorloze stijlbreuk tegenover de rest van de game.

Typisch

Het zou geen Obisidan-spel zijn als er geen kleine probleempjes en bugs in zitten. Op de PlayStation 3 hapert de game wanneer je snel door de stad sprint, zijn laadtijden zeer frequent en is het tijdens het testen tweemaal voorgevallen dat de game opnieuw opgestart moest worden omdat een bug de gameplay een halt toeriep. Dat op zich is al erg genoeg, maar het wordt vooral afleidend wanneer dit de momenten van dialoog en cut-scenes binnendringt. Het gebeurt vaak dat stemsynchronisatie net even niet helemaal goed loopt, wat op zich geen ramp is, maar in een game waarin timing e entieel is voor het staan of vallen van een grap kan dit erg storen.

Jammer genoeg zijn er ook een aantal andere mi ers die niet zijn te wijten aan technische problemen. Een aantal simpele dingen die je verwacht bij een RPG ontbreken namelijk, zoals het in één keer kunnen verkopen van al je 'junk' of het kunnen vergelijken van items. Ook worden typen potions niet gegroepeerd. Hierdoor ben je constant bezig met het eindeloos scrollen door een lijst om eindelijk die ene Power Potion te vinden.

Zo dichtbij

Ja, dit zijn vervelende dingen, maar het mag de pret niet drukken. Dit is gewoon South Park alsof je het op televisie kijkt. Dat alleen al is een noemenswaardige prestatie en genoeg reden om South Park: The Stick of Truth een kans te geven. Dat het ook nog eens een leuke game is om te spelen maak het plaatje compleet.


Artikel als favoriet toevoegen
Deel dit artikel

Aanbevolen voor jou