Vita-bezitters schreeuwen moord en brand. Ze willen toffe games, maar kregen de afgelopen maanden vooral beloftes en een handjevol kleinschalige titels. En de remake van Persona 4, waar alleen Simon Zijlemans, drie verdwaasde fanatiekelingen en ik op zaten te wachten. Soul Sacrifice is gelukkig minder obscuur en spreekt door de sterk mythologische achtergrond meer tot de verbeelding, al blijft het behoorlijk niche.
Dat je in een gevangenis begint en wordt aangesproken door een of ander magisch boek, onderstreept dit. Het boek laat je de avonturen van een oude tovenaar herleven, maar doet vooral dienst als hub. In het begin speel je nog specifieke hoofdstukken van het boek (en dus het leven van de tovenaar) na. Een uur of wat later gooit de game die rigide structuur overboord en kies je zelf de hoofd- of zijmi ie die je wilt spelen.
Offeren
Elk hoofdstuk valt bovendien te ‘herschrijven’. Dat lijkt in eerste instantie een willekeurige ontwerpkeuze, maar blijkt nodig om gemaakte keuzes min of meer ongedaan te maken. En keuzes maak je onherroepelijk. En continu. In de wereld van Soul Sacrifice is iedereen – vriend of vijand - een magiër. Wanneer iemand op het punt staat het loodje te leggen, is het aan jou om te bepalen of je hem redt of opoffert. In het eerste geval krijgt je levensbalk een impuls, in het andere worden je magische aanvallen aangesterkt. Versla je een mythische grootheid, dan is bijvoorbeeld zijn bot de aanzet tot een nieuwe aanval – die slechts een bepaald aantal keer uit te voeren is. Ben je iets vergevingsgezinder, dan sluit hij zich bij je aan.
De crux van de mi ies ligt ook bij dit soort grootse vijanden. Buiten dat de actie real-time plaatsvindt en je bedreven moet zijn in de verschillende aanvalscombinaties, is het vooral zaak dat je de juiste magische aanvallen hebt geselecteerd. De eerste keer dat je een mi ie ingaat, weet je niet wat je te wachten staat en doordat elke beest een eigen Achilleshiel heeft, is het dus vaak roeien met de riemen die je hebt. Dat pakt soms goed uit – en bij een tweede of derde poging al helemaal –maar als blijkt dat je teamgenoten en jij niet de juiste set-up hebben gekozen, ontvouwt zich een tweede dimensie in de gevechten.
Het intere ante is namelijk dat je ook een deel van jezelf kunt opofferen, soms zelfs als laatste redmiddel. Als je stervende bent, kun je kiezen voor een eenmalige, uiterst krachtige spreuk. Dat klinkt aanlokkelijk, maar is het niet in elk geval. Het betekent namelijk ook een permanente beschadiging van je eigen lichaam en dus een afname in defensieve mogelijkheden gedurende de volgende mi ies. In hoeverre de voordelen van een gewonnen gevecht deze consequenties compenseren, verschilt per mi ie en maakt de keuze complex – en bovenal fascinerend.
Op de spits
Juist doordat het offeren zo diep in de spelmechaniek verweven zit, reikt het verder dan het doden of bevrijden van de Little Sisters in Bioshock. Gedurende en na elk gevecht offer je (een deel van) je aanvallen, jezelf, kompanen en tegenstanders. De afwegingen die je maakt dragen bij aan je vechtstijl, maar ook aan de wereld die je langzaamaan vormgeeft. Hoewel de hoofdstukken van het boek vaststaan, zijn de nuances minder nauwkeurig omlijnd.
En precies op dit vlak excelleert Soul Sacrifice. Het concept draait om de consequenties van offeren en de game drijft dit op de spits. Het bepaalt bijvoorbeeld hoe je je kompanen benadert. Er is een continue spanning, die voortvloeit uit het risico dat ook jij geofferd wordt als het even tegenzit. Gebeurt dat, dan is het voor die mi ie einde oefening en kun je enkel het restant van de strijd bekijken en bijvoorbeeld een teamgenoot een kortstondige aanvalsbonus geven. Van een pure, transparante samenwerking is daardoor nauwelijks sprake en dat maakt van Soul Sacrifice een intrigerende, maar schizofrene ervaring.
Valkuilen
In de online coöp komt dit pas echt goed naar voren. Speel je met vier man, dan is de moeilijkheidsgraad daar volledig op afgestemd. Hier ligt gelijk ook de grootste valkuil van Soul Sacrifice. De Engelse voice-overs daargelaten, is de presentatie een van de meest aansprekende op de Vita, maar dit is tegelijkertijd een van de minst toegankelijke games.
Drie knoppen herbergen zo’n complex vechtsysteem dat je uren nodig hebt om er echt bedreven in te raken. Idem voor het vormgeven van je personage. Voor de singleplayer is dat geen groot probleem. Met snelle vingers en enig inzicht kom je er wel. Maar de coöp werkt bij de gratie dat iedereen weet wat zijn personage kan en hoe teamwerk er echt aan toe gaat, een beetje zoals in een MMO-raid. Pas dan ervaar je waar de kracht van Soul Sacrifice gelegen is.
Soul Sacrifice hierop afrekenen, zou bezopen zijn. Het gelaagde vechtsysteem en mateloze offeren zijn het kloppend hart van de game en maken het tot een van de meest bijzondere handheldervaringen van dit jaar. Het is eerder een oproep aan al die Vita-bezitters. Geef Soul Sacrifice een kans. Dompel je er helemaal in onder en je krijgt er fantastische online avonturen voor terug. Met het risico dat je geofferd wordt, natuurlijk.