Het isduidelijk dat men er tijdens de productie van Soul Nomad & The World Eatersgeen prioriteit van heeft gemaakt om prachtige graphics op je beeldschermtevoorschijn te toveren, maar in een tijdperk waarin steeds meer mensenmonsters van televisieschermen in hun huiskamer hebben staan begint de bekendestijl zijn charme wat te verliezen. Personages zien er wazig uit, effectenmi en de nodige afwerking en in het geval van Soul Nomad & The WorldEaters begint zelfs de kwaliteit van de normaal gesproken knap getekendeachtergronden erop achteruit te gaan. Gelukkig is een spel niet volledigafhankelijk van de nodige grafische toeters en bellen en heeft deze titel nogenkele ander troeven achter de hand.Zo is SoulNomad & The World Eaters voorzien van een degelijk script, zoals we datondertu en wel gewend zijn van Nippon Ichi. Omdat het verloop van het verhaaléén van de grootste drijfveren is om steeds verder te blijven spelen, gaan weniet te veel verklappen, maar het komt erop neer dat het hoofdpersonage bezetenis door de geest van de meester van de onderwereld. Het resultaat is dat je al peler op pad gaat met twee personages in één die qua karakter volledigcomplementair zijn. Wat volgt zijn enkele leuke (en soms zelfs genante)situaties die ervoor zullen zorgen dat liefhebbers van Japanse RPG's vaak meteen glimlach achter hun PlayStation 2 zullen zitten. Ondanks eenleuk verhaal is het jammer dat de vertaling van het Japans naar het Engelsnogal slap verlopen is. Nou ja, slap is mi chien het verkeerde woord, ervliegen namelijk genoeg typisch Amerikaanse scheldwoorden in het rond. Het spelkrijgt daardoor een wat meer volwa en ondertoon, maar het team datverantwoordelijk is voor de vertaling heeft wel erg kwistig met provocerendetaal zitten strooien. Vooral je duivelse alter ego kan er wat van en laat zijnongezouten mening soms tot vervelens toe gelden, en dat op een nogal pover geacteerdemanier. Alle belangrijke personages zijn namelijk voorzien van middelmatig uitde verf komende Engelse stemmen, zeker als we het geleverde werk gaanvergelijken met het stemmenwerk uit titels als Final Fantasy XII of zelfsJeanne D'arc. Gelukkig heeft Nippon Ichi de optie in het spel gestopt om SoulNomad & The World Eaters te voorzien van de originele Japanse stemmen, wathetgeen je te horen krijgt meteen wat draaglijker maakt.Toch wegenal de genoemde minpunten minder zwaar dan je zou denken, de games van NipponIchi draaien namelijk voor tachtig procent rond de diepgaande strategischegameplay die altijd weer aanwezig is. Ook Soul Nomad & The World Eater telt op dat vlak niet teleur, maar het is wel even wennen aan het hele systeem.In tegenstelling tot alle voorgaande sRPG's van de Japanse ontwikkelaar bestuurje in Soul Nomad namelijk niet rechtstreeks elk lid van je kleurrijke groep aanvechtersbazen, maar moet je met roomsleren werken. Elke room bestaatuit een bepaald aantal vakjes die samen de voorste, middelste en achterstesectie van de kamer voorstellen. Het is aan de speler om manschappen op eentactische manier binnen de kamer te positioneren zodat ze de gepaste aanvalkunnen uitvoeren. Zo is het een goede strategie om personages die helende krachtenbezitten op de achterste rij te plaatsen, omdat ze weinig bepantsering dragenen dus een makkelijk doelwit voor de tegenstander zijn. Toch is het soms nodigom, gezien de situatie, personages binnen je room van plaats te latenveranderen doordat bepaalde posities andere aanvallen activeren met eenwijziging van heel de spelsituatie als gevolg.
Eens jealle rooms met de nodige krijgers hebt uitgerust, is het nodig om per kamer eenleider aan te duiden, zeg maar het belangrijkste personage uit de groep. Op hetslagveld zal die leider fungeren als een soort van vertegenwoordiger voor zijnmanschappen. Als de tegenstander de groepsleider weet te bereiken, dan gaat hetgevecht van start. Nadat je ervoor hebt gekozen of je gewoon gaat aanvallen ofbijvoorbeeld een combo laat uitvoeren, is het toekijken geblazen. Allemanschappen die je in de zojuist aangevallen room hebt geplaatst doen nu hunding, nadat eerst de vijand met zijn troepen een aanval heeft mogen lanceren.Daarna is het weer de beurt aan de speler om zijn leiders over het speelveld telaten bewegen, totdat er uiteindelijk maar één zijde overblijft en het gevechttot zijn einde komt.
Het vechtsysteemuit Soul Nomad & The World Eaters heeft als gevolg dat de speler zich eenvolledig nieuwe speelstijl moet aanmeten die niet te vergelijken valt met demanier waarop je andere titels van Nippon Ichi speelt. Of het werken met roomsnu leuker of minder vermakelijk is dan op de 'normale' manier elk individuapart besturen hangt af van je eigen preferentie, maar de ontwikkelaar verdienthet nodige respect om het sRPG-genre alweer nieuw leven in te blazen.
Toegegeven,het klinkt mi chien allemaal wat ingewikkeld, en dat is het tijdens het eerstehalf uur van Soul Nomad & The World Eaters ook wel, vooral door het feitdat Nippon Ichi een nogal povere tutorial in het spel heeft gestopt. Bezit jeechter over een gezonde dosis doorzettingsvermogen, dan merk je al snel dat jete maken hebt met een spel dat door de uitstekende gameplay ontzettendverslavend kan gaan werken, mits je door de wat mindere audiovisuele presentatieheenkijkt.