Pief, pats, poef, woesh, boem, pff – “you finished second”. Wow, wat is er in godsnaam zojuist gebeurd? Heel veel, want er is een potje racen in Sonic Riders aan ons voorbij getrokken. Net als iedere gameheld draaft ook de blauwe egel Sonic namelijk af en toe eens op in een racegame gebaseerd op zijn wereldje. In Sonic Riders mogen we Sonic en zijn vriendjes aan het werk zien op hooverboards. Een game met veel goede bedoelingen, maar waar uiteindelijk geen chocola van te maken is.

Er zijn verschillende manieren om 's avonds je eten te bereiden. Je kunt wat in de magnetron gooien, met Knorr Wereldgerechten op een veilige manier zelf aan de slag gaan of ambitieus alle ingrediënten zelf kopen en een heerlijk eigen gerecht op tafel zetten. Het moeilijke aan het laatste is dat je vaak teveel ingrediënten in het gerecht wil verwerken. Naast de fetakaas, de pijnboompitten en de minitomaatjes, wil je ook nog komkommer, uitjes en wat stukjes ei aan je sla toevoegen. Een teveel ingrediënten zorgt voor een algemene smaak, waarin de lo e componenten niet meer te proeven zijn en je een oppervlakkige moes van zooi krijgt, die ergens wel lekker is, maar je tong nooit in extase brengt. Zo, zie hier de metafoor voor Sonic Riders. Het Japanse Sonic Team heeft in Sonic Riders namelijk een ongelooflijke boel aan opties tijdens het racen gestopt, maar is door deze walhalla aan toeters en bellen de algemene gameplay vergeten.

Extreme Gear to da maximum

Je racet in Sonic Riders met hooverboards, in het spel Extreme Gear genoemd. Een eigenschap van een hooverboard is dat deze zich niet zoals een kart scherp in de bocht kan zetten, maar uitzwenkt naar de zijkant en zich door de juiste lichaamspositie laat besturen. De besturing van Sonic Riders is door deze eigenschap niet zoals iedere andere racer. Bochten zijn enkel te nemen door een ververvelende knoppencombinatie met de rechter schouderknoppen te gebruiken. Doe je dit niet en probeer je eigenwijs toch de bocht door te glijden, dan beland je negen van de tien keer tegen de muur.

Het hooverboard dat onder je voeten zit, heeft een gebruiksaanwijzing. Je moet gedoseerd gebruik maken van de boosts die tot je beschikking staan en nog beter: de wind in je voordeel gebruiken. De overige spelers laten door hun krankzinnige snelheden namelijk tornadoachtige golven achter, waar je met een druk op de knop in kunt belanden. Eenmaal golvend op deze wind is de besturing enorm versimpeld en kun je door wat hele kleine duwtjes tegen de stuurpook je een weg banen door de krommende levels.

Dag snelheid

Uiteraard zijn de stromen niet oneindig en moet je op een gegeven moment weer op eigen houtje verder. Wil je enigszins respectabele races rijden dan moet je de lucht van je hooverboard goed in de gaten houden. Wanneer je boosts gebruikt, botst en andere diensten van je hooverboard vraagt, gaat er namelijk een metertje naar beneden. Is de blauwe substantie in het metertje op, dan springt je personage van z'n hooverboard af en moet je lopend verder. Pas als je bij één van de Pit batterijen weer opgeladen bent kun je weer verder. Zoals je wel kunt raden is dit enorm irritant. Ben je net lekker aan het racen, gaat er een metertje piepen dat 'ie bijgevuld moet worden. De Pitstops halen de snelheid volledig uit het spel. Een andere mogelijkheid om je meter weer op te laden is door allerlei stunts uit te halen, een beetje á la SSX. Het stunten is echter tot een minimum beperkt en enkel mogelijk op een paar plekken met schans in de levels.

Sowieso is het gevoel van snelheid niet al te hoog, ondanks het feit dat het spel aangeeft dat je rond de 200 kilometer per uur gaat. Het woord snelheid is beter te vervangen voor vaagheid, hondsdolheid en ADHD, want door alle tellers, rare controle overnames en andere grappen word je gillend gek tijdens het spelen van Sonic Riders. Na een race van hooguit een paar minuten moet je echt even met je ogen knipperen om fysiek te herstellen van het zojuist aanschouwde. Het rare is hierbij dat je met name in het begin geen idee hebt van wat je aan het doen bent, maar toch hoog in het kla ement eindigt. Dit kan twee dingen betekenen. Of je bent een gruwelijk goede gamer of het spel is veel te behulpzaam en erkent diens eigen fout: dat het allemaal veel te onduidelijk is en dat je wel wat hulp kunt gebruiken.

Het is echter niet alleen negatief geouwehoer dat de klok slaat. Zodra je na een druk op de pauze-knop een beetje doorkrijgt waar alles voor staat en hoe de gameplay mechanieken werken, wordt het spel best vermakelijk. Je moet tegen de rappe, opeenvolgende sequenties kunnen, maar over het algemeen is het wel redelijk te pruimen. Ook qua modes valt er weinig te klagen, met Time Attack, normale races (met maximaal vier spelers) en een verhaalmode. Stel je van deze laatste overigens niet teveel voor, want het is puur racen met een halve bedoeling.

Grafisch oké, tegen geluid zeggen we 'nee'

De graphics van Sonic Riders rijzen boven het niveau van de gamaplay uit. Door cartooneske, felle kleuren en scherpe personages komt het spel best lekker over. De racewerelden zijn even vaag als de rest van het spel en ieder in een speciaal thema gedoopt. De opbouw van de racetracks is jammer genoeg niet altijd even logisch en zelfs een analyse van de bijgevoegde kaart levert je niet veel wijsheid op. Gelukkig neemt het spel je zoals gezegd bij de hand en hoef je niet druk te maken om al teveel zaken. Maken we vanaf de graphics het sprongetje naar het geluid dan gaan we weer wat trapjes naar beneden op de kwaliteitsladder. Het begint al bij het menugeluidje, dat zo’n vervelend pingeltje is dat zelfs in de arcadehal op je zenuwen werkt. Ook tijdens het racen zelf word je niet erg vermaakt, want de commentator valt al snel in herhaling en de muziek maakt het spel nog drukker dan dat het zelf al is.

Conclusie

Het lijkt er op dat ontwikkelaar Sonic Team vooral oude Sonic liefhebbers een tu endoortje wil geven in de aanloop naar de ‘echte’ nieuwe Sonic game voor de Xbox 360. Jammer genoeg weet het spel op geen enkel punt te overtuigen en vallen de talrijke metertjes, opties en mogelijkheden allemaal in het water. De game wil heel veel, maar slaagt maar in heel weinig. En dat is jammer, want op papier is Sonic Riders een alleraardigste titel. Maar ja, niet iedereen is in staat een magnifiek recept om te toveren tot een overheerlijke maaltijd.