De afgelopen tijd wordt nauwelijks meer een lapje tekst over een spel uit de Sonic-franchise geschreven zonder al dan niet schertsend uit de doeken te doen dat de serie in een neerwaartse spiraal is geraakt. Deze enigszins negatieve publiciteit weerhoudt Sega er echter niet van om geregeld met een nieuwe spin-off voor de dag te komen. Met Sonic Chronicles hoopt men niettemin een nieuwe weg in te slaan. Het lot van de game lijkt in ieder geval gunstig gestemd te zijn. Het spel wordt namelijk ontwikkeld door het alom geprezen Bioware.
Bioware heeft deze roem verworven met pareltjes als Ma Effect, Neverwinter Nights en Baldur's Gate. Gezien de porfolio van het Canadese bedrijf is niet vreemd dat ze aan de slag zijn gegaan met het ontwikkelen van een traditioneel rollenspel in het universum van de blauwe egel. Een ambitieus project, dat naar alle waarschijnlijkheid minstens één vervolgtitel krijgt. Alvorens er echter ver op de zaak vooruit gelopen wordt, richten we ons volledig op Sonic Chronicles.
Sonic Chronicles: The Dark Brotherhood speelt zich enkele jaren na de talloze schermutselingen met de legendarische Eggman af. De besnorde dikkerd mag dan wel definitief verslagen zijn, er resteren nog genoeg kwaadaardige wezens die niet al te gecharmeerd zijn van Sonic en de zijnen. Vooral de zogenoemde Marauders hebben het gehad met Sonic. Wat deze Marauders voor ogen hebben is volledig onduidelijk, maar een vredelievende ideologie delen ze zeker niet. De mechanische robotten hebben namelijk de zeven edele smaragden der chaos gestolen. Aangezien de groene edelstenen enorme krachten verschaffen, is het de hoogste zaak dat deze stenen koste wat kost terugkeren naar de oorspronkelijke bezitter.
Zoals al uit de bovenstaande alinea blijkt, is het plot lang niet zo imponerend als de verhaallijnen die Bioware eerder voor haar rekening nam. Emotionele uitspattingen of krachtige plotwendingen zijn helaas niet terug te vinden in The Dark Brotherhood. Zelfs de buiteni ige setting van het spel weet niet te verhullen dat de gebeurteni en net zo goed uit een willekeurige Sonic-titel afkomstig zouden kunnen zijn. Wel is het ditmaal mogelijk met pa anten een conversatie aan te gaan, al blijven de gesprekken erg oppervlakkig. Daarnaast ontbreekt de mogelijkheid een eigen draai aan het geheel te geven. Je kunt weliswaar een alternatief antwoord geven, maar voor het daadwerkelijke spelverloop hebben de diverse keuzemogelijkheden geen enkele consequentie.
Deze dialogen voer je te midden van de ogenschijnlijk open wereld. Vrij om te gaan en te staan waar je wilt ben je echter niet. De vrijheid die The Dark Brotherhood je geeft is namelijk nogal beperkt. De gebieden zijn tamelijk lineair en naast de verhalende actie valt er nauwelijks iets te beleven. Hoe dan ook, je zult behoorlijk wat uurtjes in deze kleurrijke wereld doorbrengen. Het in beweging zetten van je personage doe je door met de stylus het gewenste plekje op het speelvlak te beroeren. Houd je het aanraakscherm continu ingedrukt, dan zal Sonic naar het betreffende oord sprinten. De besturing mist wat fine e, maar storend wordt het nergens. Daarvoor is het spel simpelweg te vergevend.
Daarnaast zijn de karakteristieke facetten uit de franchise uiteraard weer van de partij. Zo zijn de gouden ringen in overvloed aanwezig en kun je loopings met een rotvaart doorlopen. Dit laatste gebeurt, net als de springelementen, met een simpele druk op een nabijgelegen icoontje. In wezen is dit element dus louter van esthetische waarde. Een zonde is dit niet, want op audiovisueel gebied weet Sonic Chronicles het uiterste uit de DS-kan te halen. Vooral het intense kleurgebruik is overweldigend, maar ook de driedimensionale weergave van personages en omgevingen weten te overtuigen. Dat je gedurende het verhaal vrijwel alle gebieden uit het eerste deel uit de langlopende reeks doorloopt, maakt het feest compleet.
Alhoewel de gevechten in traditionele rollenspellen vaak uit het niets opduiken, zijn de vijanden in Sonic Chronicles te allen tijde zichtbaar. Hierdoor is het namelijk mogelijk sommige krachtige wezens uit de weg te gaan. Of juist met ze in aanraking te komen in de hoop wat luttele ervaringspunten te verkrijgen. Deze opzet zorgt er echter ook voor dat je potentiële strijdmakkers je personage kunnen zien en in staat zijn te vluchten. Maar Sonic zou Sonic The Hedgehog niet zijn als hij dit zomaar liet pa eren. Zodoende ontpopt zich met enige regelmaat een achtervolging, waarin je op het juiste moment bepaalde vlakjes dient aan te tippen.
Weet je deze razende jacht tot een goed einde te brengen, dan zullen de gemeneriken alsnog een duel met je aangaan. Deze gevechten doen de naam van Sonic eer aan, ze verlopen namelijk razendsnel. Het geheel is weliswaar turn-based van aard, maar aangezien de aanvallen met enkele flitsende animaties op het beeldscherm geprojecteerd worden, hoef je nooit lang te wachten voor je weer een nieuw aanvalspatroon op poten kunt zetten. Om toch enigszins het gevoel te hebben dat je zelf invloed kunt uitoefenen op het al dan niet succesvol uitvoeren van aanvallen, vereisen sommige charges het volbrengen van een tijdsgebonden minigame. Veel diepgang kent dit spelelement niet, maar het is meer dan vermakelijk en komt de diversiteit alleen maar ten goede.
De razendsnelle egel durft het groteske avontuur schijnbaar niet in zijn eentje aan, want het is mogelijk een team van maximaal vier personages samen te stellen. Deze selecteer je uit een dozijn koddige figuren, die je vrijspeelt naarmate het verhaal vordert. Het moge duidelijk zijn dat ieder personage over unieke vaardigheden bezit en krachtiger wordt door de verkregen ervaringspunten.
Leuker dan dit oubollige vaardighedensysteem is de optie om reeds verzamelde beestjes, genaamd Chao's, te koppelen aan een teamlid. Deze schattige Chao's leveren het personage in kwestie een permanente bonus op, zoals immuniteit tegen bepaalde gifstofjes. Door deze unieke toevoeging is het des te vervelender dat je deze beestjes nooit écht nodig zult hebben. Zonder al te veel moeite en tactische vaardigheden weet je de meest krachtige eindbazen van het spel om zeep te helpen. De gepeperde daadkracht van een duister broederschap schittert dan ook door aanwezigheid, al is de ietwat lage moeilijkheidsgraad allesbehalve spelbelemmerend.