Solatorobo: Red the Hunter had op de Nintendo 3DS moeten verschijnen. Niet omdat dat de verkoop van de handheld een zetje in de juiste richting zou geven. Nee, daarvoor heb je een Mario nodig en heeft deze spirituele opvolger van het obscure Tail Concerto een te klein marketingbudget gekregen. Het zou vooral de mond snoeren van al die zeiksnorren die al dan niet terecht beweren dat er buiten Ocarina of Time nauwelijks iets noemenswaardig voor de 3DS verschijnt.
Hondmens
Uiteraard kun je Solatorobo ook op de 3DS spelen, maar dat gaat wel ten koste van de geluids- en beeldkwaliteit (de emulator zorgt hier klaarblijkelijk voor). En laat deze presentatie nu net een van de sterkste punten van het Japanse rollenspel zijn. Solatorobo had zo een Studio Ghibli-productie kunnen zijn. Het is niet zomaar dat de Japanse release gekoppeld gaat met een soundtrack-cd en een artboek. De achtergrondmuziek evenaart het niveau van Final Fantasy en Dragon Quest en de handgetekende achtergronden doen soms vermoeden dat je naar een animatiefilm kijkt. De verschillende steden herbergen elk een totaal andere bouwstijl, waarvan de een nog creatiever is vormgegeven dan de ander. Maar ook puur technisch is dit een van de meest indrukwekkende DS-titels.
Daarnaast is er eens niet gekozen voor het standaard 'piekharige jongen redt de wereld samen met een introvert meisje en een ervaren spierbundel'. Het draait om Red, een hond in de gestalte van een mens die als een heuse Han Solo een bestaan als bounty hunter geniet. In een schip reist hij van eiland naar eiland en van stad naar stad(opmerkelijk genoeg is Frans overal de voertaal), neemt hij mi ies aan en bouwt hij zijn gevechtsrobot uit. Ondertu en treft hij nieuwe reisgenoten, doet hij mee aan competities en raakt hij op de een of andere manier toch betrokken bij een strijd tegen het kwaad.
Handheldervaring
Het verhaal lijkt geschreven voor een handheldervaring. Alhoewel er enkele opvallende plottwisten zijn, is er geen sprake van complexe intriges of zware thematiek. Sommige dialogen zou je zelfs als vluchtig kunnen bestempelen en een gevoel van progre ie of impact van gebeurteni en schittert door afwezigheid. Wanneer iemand het ene moment iets heftigs meemaakt, kan ‘ie nog geen halve minuut later weer zo intens glimlachen alsof hij hem net een huwelijksaanzoek is gedaan door de liefde van zijn leven. Dit zorgt ervoor dat het verhaal ietwat oppervlakkig blijft - het sluit niet aan bij de gebeurteni en - maar het past tegelijkertijd ook bij de insteek van het spel. Het is een feel-good-spel, waarbij het tempo ontzettend hoog ligt, de hoofdpersonages een aandoenlijk karakter hebben en de gesprekken bij vlagen lekker humoristisch zijn. Solatorobo is in die zin een duidelijk voorbeeld van escapisme: even weg van die dramatische en hectische wereld en een luchtig avontuur vol lieve, bijkans naïeve hond- en katachtigen beleven.
Je vliegt dus zowel letterlijk als figuurlijk van de ene naar de andere gebeurtenis. Het mooie is dat overal wel weer iets anders te doen is. Op het eerste eiland kom je bijvoorbeeld een geniepige fotograaf tegen, wiens collectie is gestolen door kittens. Gedurende het hele spel kom je deze dieven tegen en probeer je hen de foto's te ontfrutselen. Als je daartoe bereid bent, tenminste. Het is geen vereiste om het spel uit te spelen, al spoort het je wel aan om je er toch mee bezig te houden. De kittens duiken op plekken op waar je sowieso al moet zijn en het kost nog geen vijf seconden om ze te vangen. Hetzelfde geldt eigenlijk alle andere zijmi ies. Wanneer iemand je vraagt om een riool schoon te maken, een kleurenpuzzel op te lo en of te gaan vi en, klinkt dat als tijdverdrijf, maar de mi ies zijn verra end leuk en fris uitgewerkt.
Door de enorme variatie in de opzet van de (meer dan zeventig!) mi ies blijf je bovendien geboeid, iets waarbij Japanse rollenspellen nog wel eens de mist ingaan. Steeds stuit je op totaal andere activiteiten, waarmee je ervaringspunten en extraatjes vrijspeelt. Zo geeft een muzikant je na verloop van tijd bijvoorbeeld de beschikking over de soundtrack van het spel De tofste opdrachten zijn overigens de racemi ies, die grofweg een mix tu en F-Zero en Mario Kart zijn. Je racet in een razendsnel vliegtuigje en hebt de beschikking over allerlei wapens. Deze races vormen bovendien een lo e spelmodus, die ook online met drie anderen te spelen is.
Reiscompagnon
Solatorobo is je ideale reiscompagnon. Hoewel lang in zijn totale speelduur, is het ook mogelijk om tien tot vijftien minuten te spelen. Dit geldt ook wanneer je verhalende mi ies doorloopt, die je over het algemeen in een gevecht ituatie plaatsen. Net als de zijopdrachten voltrekken deze gevechten zich in een vlot tempo. Je bestuurt een robot, waarover je rechtstreeks controle hebt. Met andere woorden: het kla ieke turn-based systeem is overboord gegooid en je beweegt je vrij door de verder afgebakende strijdvelden. Je kunt springen, slaan, tegenstanders oppakken en speciale aanvallen uitvoeren. Het is zelfs mogelijk om je robot te verlaten en met een handgeweer ten strijde te trekken. Je bent dan vaak enorm in het nadeel, maar in soms kun je zo een anders onaantastbare zwakke plek van de tegenstander onder vuur nemen.
Het vechtsysteem werkt vlot en is simpel qua opzet, maar desondanks niet oppervlakkig. Je bouwt langzamerhand je robot steeds verder uit, waarmee je een eigen speelstijl ontwikkelt. En zeker tijdens de gevechtscompetities (die veelal optioneel zijn) is het van cruciaal belang dat je een vooraf bepaalde tactiek hanteert. Ook de tegenstanders besturen een robot met specifieke vechtstijl. Timing kan daarbij het verschil tu en een glorieuze overwinning en een regelrechte afgang betekenen en inspelen op de strijdomgevingen loont. Solatorobo is dus niet alleen qua verhaal en zijopdrachten een fri e wind die door het genre waait, ook wat betreft gameplay.