Wie een focus op tactiek wil in zijn shooters, zit met de SOCOM-serie op de PlayStation al jaren goed. De reeks van derdepersoons tactische schietspellen debuteerde op de PlayStation 2 en sindsdien zijn er al vele delen in de serie verschenen. De eerste SOCOM op de PlayStation 3, Confrontation, was een beetje een valse start voor de reeks op Sony’s nieuwste console. De game werd gemaakt door een andere ontwikkelaar en wist op zijn zachtst gezegd niet echt te overtuigen. Helaas weet Special Forces dat ook niet helemaal te doen.
Goedwillende opstandelingen
Op één gebied zit het alvast goed: SOCOM Special Forces kent lekker veel speelmodi, in alle soorten en maten. Zowel een singleplayercampagne, online coöp als competitieve multiplayer zijn aanwezig, en die laatste met een breed scala aan modi. Laten we beginnen met de singleplayer. In een niet nader genoemd Zuidoost-Aziatisch land (Maleisië) beginnen revolutionairen plotseling met een gewapende strijd en wordt de compound waar jouw contingent special forces zich bevindt overrompeld. Natuurlijk houden wij Westerlingen daar niet echt van en doen we onze uiterste best om deze goedwillende opstandelingen kapot te knallen, het liefst in grote getale. Maar zit er niet meer achter deze ‘revolutie’…?
Het verhaal is niet echt om over naar huis te schrijven, doorspekt met militaire clichés, voorzien van een simplistische verhaallijn en met eendimensionale personages. Het doet zijn job, maar weet niet te enerveren. De gameplay in de singleplayer is eveneens zwak. Levels zijn lineair, en een aantal punten die een game echt goed dient te doen, doet het niet goed. Zo is de kunstmatige intelligentie van vriend en vijand zwak. Vijanden komen vaak uit het niets uit dekking en lopen recht op je af, terwijl je teammaten ook slecht functioneren. Als je ze bijvoorbeeld naar dekking beveelt, zullen ze soms aan de verkeerde kant dekking zoeken of niet dekking zoeken, maar ernaast gaan staan.
Decennia geleden
Veel mi ies bestaan uit naar voren lopen, je mannen naar voren sturen en alles en iedereen kapot knallen, waarbij ‘originaliteit’ of ‘afwi eling’ niet op de checklist van ontwikkelaar Zipper schenen te staan. Dat tweede is overigens wel een beetje geïmplementeerd door de toevoeging van specifieke stealthmi ies, waarbij je met een Zuid-Koreaanse dame op pad mag. Deze zijn belachelijk lineair en ook gewoon irritant: ze voegen niets toe en kennen stealthgameplay van zo’n twee decennia geleden. Andere irritatiepuntjes: het reviven van je gewonde teammaten vergt dat je exact boven ze moet staan, en datzelfde geldt voor dekking zoeken, wat uitermate stroef verloopt. Ook wil de camera zich niet altijd goed positioneren en kun je niet van schouderperspectief wi elen, iets dat absoluut standaard is in doorsnee derdepersoons actiegames. En dan ben je er al in zes uurtjes mee klaar, maar dat zijn we helaas gewend tegenwoordig.
Maar iedereen weet dat SOCOM altijd al vooral heeft gedraaid om de multiplayer. Ten eerste is er coöperatieve gameplay, waarbij je maximaal met zijn vijven de vijanden te grazen kunt nemen op de speelvelden van de singleplayer-mi ies, maar met andere mi iedoelen. Het is enorm leuk om saampjes hier doorheen te wandelen, en bovendien is het mogelijk om niet alleen de moeilijkheidsgraad, maar ook het aantal vijanden op te schroeven naar wens.
Modern en kla iek
En dan de competitieve multiplayer. Je kunt simpelweg team deathmatch (Suppre ion) spelen, maar er staan ook andere smaken op het menu. Zo moet je in Last Defense een aantal controlepunten veroveren en vervolgens de vijandelijke basis bombarderen, terwijl je in Uplink vijandelijke data moet stelen (vergelijkbaar met capture the flag). Bomb Squad is een tamelijk originele modus, waarbij de ene groep bommen moet ontmantelen en de andere dat moet zien te voorkomen. Het unieke hieraan is dat slechts één persoon, de bomb technician, dit ontmantelen kan doen, terwijl de rest hem moet beschermen. Deze bomb technician vormt een levende schietschijf voor het andere team, maar heeft wel extra bepantsering en zware wapens tot zijn beschikking.
De extra service die de multiplayer van Special Forces biedt is dat de games op zowel de ‘moderne’ als op de kla ieke SOCOM-manier gespeeld kan worden. Normaal gesproken heb je oplaadbare gezondheid en kun je gewoon weer respawnen als je het loodje legt, maar deze elementen ontbreken in de ‘cla ic’ versie van de multiplayermodi. Zo wil Zipper de game aantrekkelijk maken voor zowel nieuwkomers als SOCOM-veteranen, en dit is een uitermate goede manier om dat te doen.
Rijkdom aan opties, armoede aan uitwerking
Helaas steken een aantal i ues van de singleplayer ook in de multiplayermodus de kop op. Dekking zoeken verloopt stroef en ook de camerapositionering is soms uitermate zwak, zeker in de wat nauwere omgevingen. Ook hier wordt het ontbreken van de mogelijkheid om van schouderperspectief te wi elen danig gemist. Het is geen enkel probleem dat de SOCOM-reeks een wat tactischere en langzamere insteek heeft dan andere actiegames, maar deze echte mi ers qua besturing staan daar echt los van.
Het is jammer om te constateren dat het potentieel dat de titel heeft, niet ten volste wordt benut. Kwantitatief gezien is de game zeer sterk, met een groot aantal speelmodi die voor ieder wat wils bieden. Ook de verschillende types multiplayer en de mogelijkheid om de games in zowel ‘moderne’ als ‘kla ieke’ vorm te spelen is een uitermate sterke toevoeging. De game is voor SOCOM-fans alles waar ze naar verlangden en zal ook, meer dan eerdere delen, nieuwkomers kunnen bekoren vanwege de verlaagde instapdrempel. Toch staat tegenover die rijkdom aan opties een armoede aan de uitwerking van sommige daarvan, en dat is jammer.