Survival horrorspellen, wie vreest ze niet? De plotselinge verschijning van  meisjes met bebloede ogen weten slechts een enkeling te plezieren. Toch kennen de angstaanjagende games een zekere aantrekkingskracht die ervoor zorgt dat je de eenmaal begonnen avonturen hoe dan ook moet en zal volbrengen, al was het maar om er zeker van te zijn dat de virtuele personages in veiligheid zijn. Dit is ook het geval bij Siren: Blood Curse. Zelfs een ongezond luidruchtige hartslag en liters angstzweet weten dit niet te voorkomen.

Siren: Blood Curse is een soort van remake van het eerste deel uit de franchise, dat onder de naam Forbidden Siren verscheen. Een snel in elkaar geflanst product is het echter zeker niet, want de inhoud wijkt geregeld af van het origineel. Wat onmiddellijk in het oog springt zijn de hoofdpersonages. In tegenstelling tot de standaard Japanse tieners zijn het ditmaal vooral archetype Amerikanen die diep in de penarie geraken. Hiermee hoopt het spel ook buiten Japan meer mensen aan te spreken, vergelijkbaar met de remakes van Japanse horrorfilms als The Ring.

Het spel begint wanneer een aantal Amerikaanse cameralieden naar Japan trekt om de plek te onderzoeken waar een pittoresk dorpje enkele decennia geleden in het niets verdwenen zou zijn. In eerste instantie lijkt de mythe niet te kloppen. De gebouwen zijn immers nog gewoon aanwezig. Al snel komen ze echter tot de ontdekking dat er een hoop mis is omtrent het plaatsje. Alle voormalig inwoners zijn veranderd in gemuteerde engerds, die onder de lieftallige naam Shibito door het ondode leven gaan. Naast deze televisiecrew zijn er nog een vijftal andere personages betrokken bij deze vervelende kwestie. Zo is een Westerse puber op de een of andere manier in het proces verzeild geraakt en doen enkele personages uit het originele spel hun intrede, personages die meer weten van de situatie dan hen lief is.

Alhoewel het mi chien niet zo mag overkomen, is het een verschrikkelijk dorpje om door rond te dwalen. Het spel weet je de stuipen op het lijf te jagen, zelfs als je op klaarlichte dag en met gedempt geluid speelt. De continue dreiging van naderende maniakken, de korrelige waas over het beeld en het ontbreken van statusbalkjes laten je alleen maar harder sidderen van angst. Het spel weet een beklemmende sfeer op het scherm te toveren die een blijvend ongemakkelijk gevoel in je onderbuik veroorzaakt. En dat terwijl het spel op visueel gebied zeker geen wonderen verricht. Sterker nog, algehele afwerking behoorlijk te wensen over. Vooral de houterige animaties zijn zo nu en dan niet om te harden. Lichamen van mutanten mogen dan wel anders functioneren, de manier waarop zij bewegen is wel erg onnatuurlijk.

Ook het gevoel van machteloosheid draagt bij aan het huiveringwekkende karakter van Siren. Geregeld heb je simpelweg niet de beschikking over een wapen. Om te overleven zul je dan ook op zoek te gaan naar een verstopplekje of, waar mogelijk, proberen te vluchten. Vaak genoeg kun je zelf een invulling geven aan de wijze waarop je de betreffende opdracht wilt volbrengen. Dit betekent overigens niet dat je zomaar wat kunt ondernemen in de hoop het goede te doen. De Shibito zijn behoorlijk vernuftig, waardoor een ongecontroleerde handeling of het volgen van een willekeurige route vaak uitmondt in een uiteengereten personage. Je dient echt tactisch te werk te gaan, door bijvoorbeeld te anticiperen op de beweegrichting van je tegenstander.

Om je hierbij op weg te helpen is het zogeheten Sight Jacking in het leven geroepen. Middels deze bovennatuurlijke gave kun je door de ogen van de gewenste Shibito meekijken. Om toch nog enigszins de status van je eigen personage te kunnen overzien wordt het beeld in tweeën gesplitst. Zodoende is het mogelijk met een druk op de knop te achterhalen waar de mutanten zich naartoe bewegen en krijg je gelijk een beter beeld van de nabijgelegen omgeving. Het mechanisme werkt alleraardigst en is meer dan nuttig bij het doorlopen van de latere opdrachten. Bovendien wordt het traditionele spelprincipe op deze manier voorzien van een uniek spelelement, waardoor het spel zich overduidelijk onderscheidt de doorsnee titel uit het genre.

Wanneer je uiteindelijk toch een wapen aantreft, dan kun je eindelijk de vele schrikmomenten van je afslaan. Het spel bevat enkele tientallen wapens, gaande van gebroken bierflesjes tot hakbijlen. De besturing tijdens de vechtpa ages is intuïtief en de hoeveelheid aan tegenstanders is opzettelijk beperkt gehouden, waardoor je al snel de meest brute mutant aan je hark weet te spiesen. De impact van de wapens is overduidelijk zichtbaar. De aanvallen worden zeer natuurgetrouw geïnca eerd en zowel de Shibito als het wapen is na een rake klap al snel bebloed. Mocht je onverhoopt toch neergeslagen worden, dan heb je nog altijd een kans om je te herpakken door als een razende met de controller te schudden. Erg diepgaand is het vechtsysteem zeker niet, maar het werkt allemaal naar behoren en biedt het nodige vermaak, zij het op een angstaanjagende wijze.

Een kenmerk van survival horrorgames is de statisch gepositioneerde camera. Ook Siren: Blood Curse ontkomt hier niet aan. Alhoewel de ontwikkelaar geprobeerd heeft iedereen te bekoren door een alternatief toe te voegen, is de camera het zwakste element van het spel. Het standaard kijkpunt brengt weliswaar een benauwend gevoel met zich mee, maar het is onmogelijk om ook maar op eniger manier een overzicht te krijgen over de omgeving. Het alternatief, een vast standpunt achter het spelpersonage, veroorzaakt veel problemen bij het draaien van je personage. Hierdoor zul je bij vlagen meer met de camera worstelen dan met je vijanden.

Siren: Blood Curse is opgedeeld in een dozijn afleveringen. Elke aflevering bestaat weer uit een aantal korte pa ages, die je steeds laten wi elen tu en de verschillende personages. Doordat je aan het begin van elke episode een korte samenvatting van de voorgaande aflevering en aan het einde een veelbelovende vooruitblik voorgeschoteld krijgt, wordt het gevoel opgewekt dat je met een televisieserie te maken hebt. Deze opzet zorgt niet alleen voor een unieke vertelwijze van het verhaal, maar is ook een bepalende factor voor de kosten van het spel. Het is namelijk mogelijk het spel per drie afleveringen aan te schaffen. Ben je dus al gauw uitgekeken op de vele gruwelen van Siren, dan beperk je de uitgaven aanzienlijk. Ben je een volhard speler van het genre en wil je het spel in z'n geheel aanschaffen, dan is dat ook mogelijk. Zowel in de winkelrekken als op het PlayStation Netwerk is het volledige spel te vinden voor een dertigtal euro's. Een zeer schappelijke prijs, aangezien je er een volwaardig horrorproduct voor terug krijgt.