Er was eens een cult-game van Treasure, de studio achter geprezen titels zoals Gunstar Heroes en Ikaruga. Deze cult-game heette Sin & Punishment en kwam uit op de Nintendo 64 toen de console al zo’n beetje aan de kunstmatige beademing hing. De game verscheen nooit buiten Japan, maar dat zorgde ervoor dat het imago van deze game alleen maar specialer werd. Een ijzersterke Japanse shooter, zoveel was duidelijk. Vorig jaar konden we in het westen ook eindelijk ervaren waar al die hype nou om draaide, toen de game op de Virtual Console van de Wii uitkwam. Net op tijd voor het vervolg, dat wel gewoon in het westen verschijnt.
Koud kunstje, toch?
Het mooie van Sin & Punishment is dat er eigenlijk weinig uit te leggen valt. Mooi, niet omdat het mij weer wat tijd scheelt, maar omdat iedereen het kan begrijpen. Het is eigenlijk gewoon Space Harrier voor deze generatie. Je zweeft met één van de twee beschikbare personages door het beeldscherm terwijl er overal om je heen vijanden op je afkomen. Je kunt je positie op het beeldscherm wel bepalen, maar de route die je aflegt door de wereld ligt vast. Je kunt ontwijken om zo niet geraakt te worden door vijandig vuur, maar de game is op alle vlakken een lineaire ervaring. Vijanden beschiet je door op het beeldscherm te richten. Koud kunstje, toch?
Nou, vergeet het maar. Sin & Punishment is mi chien niet zo hardcore als een Ikaruga, maar je wordt constant zo hard gebombardeerd met vijanden dat je hoofd er van gaat tollen. Welke kun je het beste eerst aanpakken? Welke gaan er het snelst kapot? Hoe de aanvallen van de tientallen verschillende vijanden te ontwijken? Het is één groot leerproces, zoals het hoort bij dit soort shooters.
Hoe meer je de game speelt, hoe beter je er namelijk in wordt. En dat is belangrijk om een hogere score te halen, wat eigenlijk altijd het doel is in shooters. Je wilt immers wel bovenaan staan in de online leaderboards, die per level en moeilijkheidsgraad zijn ingedeeld. Puristen gaan echter niet meteen vrolijk van Sin & Punishment worden, want de levels zijn soms enorm lang in deze game. Een se ie van twintig minuten nodigt niet echt uit om tien keer achter elkaar opnieuw te spelen om zo de hoogste score te halen. De charme van on-rails shooters is dat je levels uit je hoofd kunt leren om een perfecte scoren te halen, maar dat kun je in Succe or of the Skies wel vergeten. Een kleine smet waar de gemiddelde gamer weinig om zal geven, maar voor de echte fans is het een domper en absoluut een minpunt.
Prehistorisch
Om dan maar meteen het andere grote minpunt aan te kaarten: grafisch laat de game hier en daar wat steekjes vallen. We kijken echt niet zo nauw op de Wii en vergelijken de games alleen maar met andere games op het systeem, maar sommige objecten lijken gewoon net iets te ver uit de prehistorie te komen. Dit is vooral duidelijk in de tu enfilmpjes, die, samen met de tenenkrommende voice-acting, wat ons betreft beter helemaal uit de game gehaald hadden kunnen worden. Wanneer je Sin & Punishment op hoge snelheid speelt, vallen de ruwe randjes gelukkig een stuk minder op en maken de vele bewegende objecten op het scherm zelfs indruk.
Zo, dat was het wel wat onze ongezouten kritiek betreft. Verder is Sin & Punishment namelijk genieten; een ode aan originaliteit en het bewijs dat Japan nog altijd heer en meester is wat betreft absurde vijanden en hardcore gameplay. Vooral de eindbazen zijn een genot. Je kunt er zomaar drie tegenkomen in één level. Sterker: soms lijkt een level net een bo -rush modus uit een andere game, waarin je alle bazen achter elkaar uit de weg moet ruimen. Het fijne is dat al die harde bazen aparte aanvalstechnieken en unieke zwakke plekken hebben, waardoor het niet alleen spannend blijft wat je nu weer voor je kiezen krijgt, maar waardoor de game ook constant fris aan blijft voelen. De ene keer strijd je tegen een grotesk monster terwijl er Tetris-blokken naar beneden vallen, de andere keer neem je het op tegen een schermvullende tank of een gigantisch monster waarmee je samen naar beneden valt. En dat allemaal terwijl de wereld om je heen vergaat in een mengelmoes van ontploffingen en abstract ogende vijanden.
Dan nog wat nieuwe gameplay-elementen voor de fans die het eerste deel hebben gespeeld. In plaats van dat je nu aan de grond geplakt zit, kun je met een jetpack over heel het scherm heen razen, wat de gameplay een stuk ‘vrijer’ maakt. Ook is er een mêlee-aanvaal toegevoegd voor vijanden die te dichtbij komen. Het werk allemaal prima, het zijn positieve veranderingen.
Het leukste aan Sin & Punishment blijft echter dat iedereen het kan spelen. Hardcore spelers willen na één game over opnieuw beginnen omdat de score wordt gereset, nieuwkomers zijn al blij als ze door een level heen komen, ook al hebben ze daar tien keer een continue voor moeten gebruiken. Deze game is in balans. Een orgie van geweld en plezier.